Rozdział 22

Rozdział 22

            Kolejne dwa dni minęły Oliverowi i Thomasowi na ponownym zawiązywaniu relacji. Nie unikali przy tym cięższych tematów czy narzekania na swoje zachowania. Woleli sobie wszystko od razu wytłumaczyć niż gdyby miały się rodzić pomiędzy nimi kolejne konflikty, nieporozumienia i spięcia. Nie o to w końcu chodziło. Obaj chcieli świętego spokoju i normalnej atmosfery, o ile przyciąganie pomiędzy nimi można tak nazwać. Ustalili też zasady, których powinni się trzymać. Nie chodziło o przysłowiowe wynoszenie śmieci, ale o wzajemny szacunek do swojego czasu, potrzeb i relacji z innymi.

            W tej chwili Oli siedział w kuchni i co chwilę zerkał na komórkę. Był lekko podenerwowany, martwił się o przyjaciółkę i o to czy nic jej się nie stało.

            – To, że próbujesz telepatycznie przez to urządzenie nawiązać kontakt z Lilly nic ci nie da, wiesz o tym? – Lekko ironiczny głos Thomasa wyrwał go z zamyślenia.

            – Nie moja wina, że traktuję ją jak młodszą siostrę. Zawsze tak robię.

            – Patrzysz się jak ślepa kura w ziarno? –Uśmiechnął się krzywo do mężczyzny i pokiwał głową. Wiedział, że zapewne dziewczynie nic nie jest, w końcu szła do jakiejś restauracji, ale nie oznaczało to, że nie ma prawa do zamartwiania się. – Wiesz, że zachowujesz się jak matka kwoka, która chce chronić swoje młode?

            – Wiem. – Potargał jedną ręką włosy by zaraz potem oprzeć na niej policzek. Spojrzał na Toma czytającego książkę. Miał ochotę go pocałować, ale z drugiej strony nie chciało mu się podnosić z krzesła.

            – Musisz myśleć o czymś bardzo przyjemnym, skoro ciągle przygryzasz wargę. – Nawet nie zauważył, że tak robi. Dobrze wiedzieć.

            – Masz rację. Ma to związek z tobą. – Lekki uśmiech na twarzy Thomasa i ten specyficzny błysk w oku pokusiły go. Podniósł cztery litery i udał się w stronę leżącego mężczyzny.

            – Co takiego sobie wymyśliłeś? – Cholera. Jak tak dalej pójdzie, to znów będą się kochać. Nie powinien teraz tego robić. Nie słuchając jednak obaw mózgu, pochylił się i musnął lekko wargi Toma. Po chwili siedział na brzegu narożnika, a jego kark był przytrzymywany. To on powinien dominować w pocałunku, jednak ta rola szybko została mu odebrana. Powinien się oburzyć! Ale to później!

***

            Lilly ubrana w prostą, koktajlową sukienkę koloru jasnozielonego siedziała razem z Filipem w restauracji. Dawno nie czuła się tak skrępowana, a to wszystko z powodu ciągłej adoracji ze strony mężczyzny.

            Wyszła z domu pięć minut przed umówioną godziną by móc odetchnąć świeżym po deszczu powietrzem, a on już na nią czekał. Gdy tylko ją zauważył, wręczył jej bukiet kwiatów. Może i nie były to wykwintne róże, ale ona osobiście wolała goździki leżące zaraz obok jej prawej dłoni. Były piękne, idealne letnią porą. Dawno już nie dostała od nikogo kwiatów, a tym bardziej takich jak lubiła. Nie będzie wymagała tego od przyjaciela.

            Spojrzała ponownie na Filipa. Niestety musiał odebrać telefon od szefa. Kończyli jakiś wielki projekt, więc nie mógł uczynić inaczej. Był prawą ręką dyrektora, a to niestety zobowiązywało. Rozglądnęła się dyskretnie po sali, przy okazji przysłuchując toczącej się rozmowie.

            – Rozumiem. Jutro prześlę informacje do wszystkich mediów wraz ze zdjęciem. – Mężczyzna westchnął i potarł lekko kark, patrząc na nią. Kiwnął jej głową w ramach przeprosin. – Tak, za chwilę zobaczę na komórce czy doszło. Nie, panie dyrektorze, nie jestem. Tak, mam spotkanie. – Lekki uśmiech wpłynął na jego usta. – Dokładnie tak. – Na policzku pojawił mu się dołeczek. Cholera. Uwielbiała facetów z dołkami w policzkach. – Sprawdzę i prześlę panu wiadomość czy dotarło. – Gdyby mogła, przewróciłaby oczami. Jego szef dobrze odgadł na jakiego rodzaju jest spotkaniu, dlatego im nie przeszkadzał.. – Dziękuję. Do widzenia. – Pełna kultura. Jak nic. – Przepraszam. Czasem zdarza mu się dzwonić w najmniej odpowiednim momencie.

            – Nie ma problemu. Coś poważnego?

            – Nie wiem czy mogę o tym mówić, ale skoro jutro i tak informacja trafi do wszystkich mediów, to te kilka godzin nie zrobi różnicy. – Mężczyzna podrapał się delikatnie po nasadzie nosa, by zaraz potem spojrzeć na nią. – Syn szefa zaginął jakiś czas temu. Nie powiem ci, o co dokładnie chodzi, bo sam nie mam pojęcia, ale wiem, że zdarzało mu się już tak znikać.

            – A ta sytuacja czymś się różni? – Lilly podświadomie czuła, że powinna wypytać o jak najwięcej szczegółów. Może uda jej się zobaczyć zdjęcie zaginionego syna, chociaż z wypowiedzi Filipa można było wywnioskować, że to ktoś bardzo młody.

            – Okres zniknięcia. Za długo to trwa. Facet nie odbiera telefonów, w domu go nie ma i już jakiś czas nie opłaca rachunków. To jest dziwne. Ale wybacz, nie rozmawiajmy o mojej pracy. To nie jest na to odpowiedni czas.

            – Może i nie jest. Wybacz pytanie, ale czy twój szef ma ci wysłać jego zdjęcie? – Filip spojrzał na nią zaskoczony. Coś mu nie pasowało w jej zachowaniu. Wiedziała, że trybiki w jego głowie intensywnie pracują, nie posiadała podstaw do takiego wypytywania. Chyba, że pracuje jako dziennikarka, chociaż to z kolei nie zgadzało się z tym co widział w trakcie ich ostatniego spotkania. To co powiedziała, mogło wzbudzić jego obawy.

            – Tak, dlaczego pytasz? – Spojrzał na nią poważnie. Zdała sobie sprawę, że zaprzepaściła szanse na związek, ale jej przyjaciel był ważniejszy.

            – Ze względu na Olivera. – Zmarszczone brwi Filipa dały jej jasno do zrozumienia, że nie wie, o co chodzi. – Jeśli pozwolisz, chciałabym zobaczyć fotografię, którą wyśle ci twój szef. Wtedy opowiem ci dokładnie całą historię. Co ty na to? – Wyciągnęła w jego kierunku rękę.

            – Niech będzie. O ile ty przyrzekniesz, że wcześniej żadna informacja nie trafi do mediów. – Obiecała, po czym uścisnęli sobie dłonie na znak porozumienia.

            Kolejne pół godziny minęło im w dość przyjemnej atmosferze. Nie roztrząsali telefonu od dyrektora, ponieważ nadal czekali na e–mail z wszelkimi informacjami. Rozmawiali o ciekawych filmach, okazało się zresztą, że oboje są ich pasjonatami. Wymieniali się oglądanymi tytułami i zaskoczyło ich to, że aż tyle mają wspólnego. W połowie prowadzonej rozmowy Filip dostał sms–a od szefa, że za chwilę na poczcie będzie informacja, którą musi jutro puścić w obieg.

            Lilly uważała, że w dziewięćdziesięciu procentach nie ma racji, jednak przeczucie, które miała w sobie… Nie umiała go określić inaczej niż jednym słowem prawdziwe. Dobrze, że nie zignorowała intuicji. Ze zdjęcia w telefonie spoglądała na nią trochę młodsza twarz Thomasa. Zaskoczenie, które odczuła musiało odbić się w mimice jej twarzy

            – Coś się stało? Znasz go? – Kobieta przytaknęła tylko głową. W gardle wyrosła jej wielka gula. Nie wiedziała, co dokładnie powinna zrobić. A właściwie co powinna zrobić jako pierwsze. Była między młotem, a kowadłem. Obietnicą, a przyjaźnią.

            – Czy bardzo się pogniewasz, jeśli najpierw napiszę mojemu przyjacielowi sms–a? Musi wiedzieć, ale wyjaśnię mu to później. Znam twojego zaginionego i wiem gdzie przebywa. – Obydwoje byli w dużym szoku. Nie spodziewali się, że to spotkanie wypadnie tak fatalnie, a zarazem przyniesie tyle niespodzianek.

***

            Oliver nie dowierzał przeczytanemu sms–owi. Jak to możliwe? W co Lilly się wpakowała? Gdzie teraz była? Cholera! Niepokoił się, na dodatek stwierdziła, że wie, kim jest Thomas. Poprosiła go jednak o czas. Zaskakujące. Kiedyś, już dawno znajdowałaby się w tym samym pomieszczeniu opowiadając mu o wszystkim, ewentualnie robiłby coś w kuchni z komórką przytkniętą do ucha. A teraz? Coś mu w tym wszystkim nie grało.

            – Coś się stało? – Thomas spojrzał na jego niespokojną twarz. – Marszczysz się strasznie.

            – W sumie to… – Zastanawiał się jak ubrać to w słowa. Sam jeszcze nic wiedział, więc może nie powinien informować o tym Toma?

            –Hm? Coś poważnego? – Mężczyzna oparł się o framugę.

            – Jakby to powiedzieć. Lilly wie… Odkryła twoją tożsamość, jednak będzie w stanie to wyjaśnić dopiero za godzinę lub dwie. Wcześniej musi porozmawiać z Filipem, od którego ma informacje. Nie pytaj mnie, kto to, bo nie mam pojęcia. Strasznie mnie to wkurza.

            Obaj wiedzieli, że szczęście bywa kruche, nie przypuszczali jednak, że aż tak. W tej chwili wydawało im się, że jedynym plusem owej sytuacji, będzie poznanie przez Thomasa swojej tożsamości. W końcu dowie się kim był wcześniej, jak żył. Ponownie pozna swoich bliskich, i może to oni odpowiedzą mu na pytania, na które nie znał odpowiedzi.

            Thomas miał ogromny mętlik w głowie. Nie był pewien czy chce wiedzieć jakim był wcześniej człowiekiem. Ci ludzie z jakiegoś konkretnego powodu go nie szukali, a on nie wiedział czy jest gotów je poznać.

            – Czyli co? Musimy czekać? – Uśmiech wpłynął na jego usta. Zbliżył się do Olivera i pocałował lekko. Zaraz po skończeniu dość krótkiego całusa, przytulił go mocno do siebie.

            – Obawiasz się. Czemu? – Oli nieświadomie zaczął głaskać kark mężczyzny. Widział, jaki jest spięty i niezadowolony. On także był przerażony całym zdarzeniem, ale musieli sobie dać radę.

            – Nie wiem, co usłyszę, ale będzie dobrze. – Zmusił się do uśmiechu.

            – Musi. – Oliver sam wątpił w swoje słowa, więc jakim cudem jego głos zabrzmiał tak pewnie?

***

            Lilly patrzyła prosto w oczy Filipa. Mężczyzna opowiadał jej to, co usłyszał od przełożonego, ni mniej, ni więcej. Kobieta popijała po trochu gorącą herbatę, próbując ogrzać dłonie. Skostniała. Czuła się, jakby wszystko w niej zamarzło z powodu wypowiedzianych słów.

Kurwa! Thomas miał narzeczoną. Bardziej się wszystko zepsuć nie mogło. I ona miała to przekazać Oliverowi? A ten dupek twierdził, że za nikim nie tęskni. Jasne. Przestała mu wierzyć i nie zważała na to, że ma amnezję. Wykorzystał jej przyjaciela! Urwie mu głowę przy samej dupie! A to i tak będzie najmniej dotkliwa kara.

– W sumie to Charlotta nam powiedziała, że Thomas nie kontaktował się z nią od ponad miesiąca. To zaniepokoiło mojego szefa, ponieważ wiedział, że dla narzeczonej zawsze znajdował czas. Co innego, gdy znikał i ją o tym informował, a zawsze tak… Ech, nie powinienem tego mówić.

– Po awanturach? – Ledwie zauważalne kiwnięcie głową musiało wystarczyć jej za odpowiedź. – Czasem tak się zdarza. Nie musimy się zgadzać ze wszystkim, czego chcą dla nas rodzice. – Nieświadomie pomasowała lekko opuchnięty policzek. – Jest dorosły i ma swój rozum, nie potrafię dostrzec w zachowaniu twojego szefa logiki.

– Nie doszukuj się, bo jej nie znajdziesz. Czasami w stanie furii zdarzało mu się nie odbierać telefonów tydzień, może dwa, ale nie więcej.

– I wtedy zaczęliście się zastanawiać, co go do tego skłoniło. – Zmarszczyła brwi. – Jak długo ma narzeczoną? I na kiedy planują ślub? – Musiała zadać te pytania, by wiedzieć jak sobie z tym wszystkim poradzić. Wiedziała, że nie będzie to tak łatwe, jakby chciała. O ile łatwiej by było, gdyby Thomas w ogóle się nie pojawił w ich życiu. Ona nie zyskałaby kolejnego przyjaciela, a Oliver miłości. Nie tęskniliby za czymś, czego nie znali. O ileż łatwiej nie wiedzieć o niż cierpieć.

– Jest z nią od sześciu lat, narzeczeństwo od dwóch. Ślubu na razie nie planują. Coś ci jest? Zbladłaś. – I miała ochotę zwymiotować. Nie wiedziała, że wszystko potoczy się aż tak kiepsko. Na szybko myślała, co powinna zrobić. Jak to rozwiązać.

– Wybacz. Nic mi nie jest tylko… Wiele rzeczy się pokomplikowało i nie spodziewałam się tego. – Potarła delikatnie szyję. Cholera.

Filip zobaczył jej dziwną reakcję i wiedział, że kobieta nie wyjawi mu całej prawdy. Przeprosił ją na chwilę i poszedł do ubikacji. Dał jej chwilę dla siebie, poza tym zmoczył materiałową chusteczkę lodowatą wodą. Nie chciał, by czuła się słabo. Zdawał sobie sprawę, że historia ta dość mocno ją zaskoczyła. Pewna myśl wpadła mu do głowy, więc postanowił wrócić do stolika, gdy już zajął miejsce podał jej mokry materiał. Spojrzała na niego zaskoczona.

– Połóż na kark. Powinno ci pomóc. – Uśmiechnęła się blado i wciągnęła głęboko powietrze. Zanim jednak spełniła jego prośbę, napiła się wody, a on poprosił kelnerkę do stołu. Już po chwili mieli na stole dzbanek pełen wody z lodem.

– Dziękuję. – Widział, że zaczęły drżeć jej dłonie.

– Zakochałaś się. – Uwielbiał zadawać pytania retoryczne. Podniosła do tej pory opuszczony wzrok i spróbowała rozluźnić ramiona.

– Nieprawda. – Nie uwierzył jej. Postawa jej ciała była zbyt spięta, ale dlaczego w takim razie umówiła się z nim na randkę?

– Przecież widzę to, jak zareagowałaś na moje słowa o jego narzeczonej. Teraz twoja kolej na prawdę. – Usiadł wygodnie i napił się wody z kieliszka.

– Mam nadzieję, że masz trochę czasu, bo to dłuższa historia. Niestety muszę pominąć kilka szczegółów. – Słowa Lilly w jego mniemaniu potwierdziły zakładaną teorię. Kobieta poza jego zasięgiem, uświadamiając sobie to, skrzywił się. Wydawała mu się odpowiednia dla niego, ale nie chciał się wiązać z kimś, kto już jest zakochany.

– Dlaczego? – Złączył dłonie i położył je na stole, pochylając się w jej stronę.

– Ponieważ ta historia nie jest moja, a inne zobowiązania mnie do tego zmuszają. – Kiwnął głową na znak, że rozumie jej argumenty i nie będzie jej naciskał.

Lilly spojrzała na mężczyznę siedzącego przed nią. Nie miała pojęcia, ile powinna wyjawić, w jaki sposób to powiedzieć. W jej głowie panował chaos, uczucia i wydarzenia mieszały się niepotrzebnie. Musiała je odciąć. Przynajmniej na razie. Będzie miała czas na to by sobie poradzić z konsekwencjami działań Thomasa. Miała tylko nadzieję, że przy okazji go nie zabije. Co za skurwiel! Uczuć nie da się zapomnieć!

– Wszystko zaczęło się od tego, że… – Przez kolejne pół godziny opowiadała mu dość pokrótce historię, która przydarzyła się dwójce mężczyzn. Pominęła jednak typ relacji, jaki ich łączył, ta wiedza nie była potrzebna Filipowi. Zastanawiała się na szybko, jak powinna poprosić mężczyznę o to, żeby nie informował na razie szefa o odnalezieniu jego syna. Jaki argument by pasował?

– Cholernie dziwna sytuacja. Po co Thomas tam wtedy szedł? Dobrze, że ktoś się nim zajął. Zwrócimy wszystkie koszty twojemu przyjacielowi, o to nie musi się bać. Tak samo dowiemy się o rachunek w szpitalu, no i dostarczymy ubezpieczenie.

– Przekażę te informacje Oliverowi, bo to on się nim zajmował. Wiem, że proszę o zbyt wiele, ale… czy mógłbyś poinformować swojego szefa o odnalezieniu Thomasa dopiero za dwa dni? – Przymknęła lekko oczy. Głowa zaczęła pulsować tępym bólem. Cudownie, kochała migreny. To dlatego jakiś czas temu dostała lekkich mdłości. Nie miną póki nie przejdzie ten przeklęty ból.

– Powtórzę się, ale dlaczego? – Filip był zaniepokojony jej prośbą. Zazwyczaj rodziny chcą jak najszybciej ponownie nawiązać kontakt. Mógł tylko przypuszczać, że z Thomasem będzie tak samo.

– Ponieważ chcę im obu dać czas na dostosowanie się do sytuacji. Wiele razy rozmawiałam z Tomem i nie potrafił zrozumieć, czemu nikt go nie poszukuje. Martwił się tym, w pewnym momencie zaczął nawet myśleć, że jego bliscy nie żyją. Chcę im dać dzień luzu. A za dwa dni, on sam się do ciebie odezwie.

– Teraz rozumiem. Chcesz po prostu, by mógł się przyzwyczaić do myśli, że jego rodzina żyje i nie szukali go, bo wcześniej też tak znikał.

– Dokładnie tak. – Przecież nie musiał wiedzieć, że chciała dać im czas na rozstanie, pogodzenie się z tak niekomfortowym stanem rzeczy. Zastanawiało ją, co zrobi jej przyjaciel, otrzymując od niej takie, a nie inne informacje.

– Lepiej ci trochę? – Dobrze przypuszczała, że mężczyzna się o nią niepokoi. Cały czas na nią zerkał i marszczył brwi.

– Tak. Przepraszam, ale muszę zażyć tabletkę na ból głowy. – Sięgnęła po torebkę wiszącą na oparciu. Zawsze posiadała przy sobie cholernie mocne leki. Tym bardziej, że rozrywający ból zdarzał jej się w najmniej odpowiedniej sytuacji. – Wolę zapobiec zbliżającej się migrenie, chociaż już i tak nie jest dobrze.

– Mogę? – Spojrzała niepewnie na mężczyznę nie wiedząc, o co mu chodzi. Prawą dłonią przetarł delikatnie jej policzek. – Rzęsa. – Uśmiechnął się lekko, pokazując jej palec.

– Dziękuję. – Ten gest ją rozczulił. Poza tym nie spieszyło jej się do wyjścia. Wiedziała, że powinna jak najszybciej wytłumaczyć wszystko Oliverowi, ale zarazem chciała jak najdłużej odwlec chwilę, gdy złamie mu serce. Wybór okazał się bardzo trudny. Chwila przyjemności kontra lojalność wobec przyjaciela i zranienie jego uczuć. – Niestety będę musiała już iść. – Filip poprosił kelnera o rachunek i nie pozwolił jej nawet sięgnąć po torebkę, mówiąc, że to on zaprosił ją na randkę. Zanim wyszli z lokalu, poszła do łazienki opłukać delikatnie twarz. Czuła, jakby ją coś od środka paliło. Za dużo i za szybko się działo, ale wiedziała, że pewne rzeczy muszą się wydarzyć, by wszystko się ułożyło. Czas najwyższy by wytłumaczyła chłopakom, co się dzieje. Ciężko to widziała. Mogła mieć nadzieję, że nie stchórzy przed wyznaniem przyjacielowi prawdy.

***

            Oliver co rusz zerkał nerwowo na zegarek. Zadziwiał go spokój Thomasa, budziło to w nim niepotrzebne podejrzenia. Mężczyzna cierpliwie czytał książkę, chociaż robił to dość wolno.

            – Zerkając co chwilę, nie przyspieszysz czasu. – Został przygarnięty w ciepłe ramiona. Nie jego wina, że miał złe przeczucie. Wolał by się nie sprawdziło.

            – Wiem, ale nie potrafię inaczej. Jak ty możesz być taki spokojny? – Brał pod uwagę, że to pozory, ale i tak czuł się z tym mało komfortowo.

            – Nie mam wpływu na to, kiedy Lill się pojawi, dlatego zajmuję się czymś konstruktywnym. Chociaż muszę przyznać, że koncentracja mi szwankuje. – Poczuł na swojej skroni lekki pocałunek. W ramionach mężczyzny czuł się bezpiecznie i komfortowo. Nie musiał uciekać, oszukiwać czy chronić swoich uczuć.

            – Nie myśl tyle. Na pewne rzeczy i tak nie mamy wpływu. Najwyżej okaże się, że mieszkam nie wiadomo gdzie i nie mają ze mną regularnego kontaktu. – Nic gorszego przecież nie pomogło się przytrafić, prawda?

            – Tak sądzisz? – Podniósł lekko głowę i pocałował lekko brodę Toma. Przymknął oczy i odetchnął głęboko. Miał cichą nadzieję, że się nie mylili. Nie wiedząc kiedy, odpłynął w krainę snów.

            Thomas słyszał, jak Oliver zasypia. Jego oddech stawał się głębszy, a zarazem spokojniejszy. Pogłaskał go delikatnie po głowie. Udawał. Martwił się jak cholera, strony w książce przewracał mechanicznie, nawet nie zwracając uwagi na to, co czyta. Coś go niepokoiło w tej sytuacji. Wiedział, że jego słowa były czystą ułudą. Gdyby mógł, chciałby mieć dzień na poukładanie myśli. Przypuszczał jednak, że tak się nie stanie. Jeśli zaczęli go szukać, a Lilly odbyła jakieś tajne spotkanie, spotka swoją rodzinę już jutro. Nie wiedział, co sądzić na ten temat. Niepokoił się. Coś nagle przestało mu dawać spokój. Jakaś myśl, sytuacja. Nie wiedział, co to było, a to rodziło w nim frustrację.

            Kurwa! Ruda mogłaby już przytaszczyć swoje szanowne cztery litery. Wiedziałby na czym stoi i przed czym powinien się bronić. Bardzo by mu to pomogło, a ta cholera się nie pojawiała! Sięgnął na oparcie narożnika i wziął telefon. Napisał krótką wiadomość.

Kiedy będziesz? Zwariuję tu!

Nie musiał czekać długo na odpowiedź.

Jadę. 5 minut. Nalej mi wódki. Nie wiem, czy przejdę to na trzeźwo.

Nie wróżyło to niczego dobrego.