Rozdział 24

Rozdział 24

            Tak jak sobie obiecał, Oliver czerpał z ich wspólnego dnia, ile się dało. Kochał się z Thomasem, śmiał się i oglądał filmy. Obaj starali się zrelaksować, chociaż w obliczu spotkania z rodzicami mężczyzny nie było to łatwe. Uciekali myślami od tego, co ma nastąpić za kilkanaście godzin, nie rozmawiali, a zarazem chronili swoje uczucia. Ten czas minął im stanowczo za szybko. Dwadzieścia cztery jednostki czasu minęły, jakby trwały zaledwie osiem. Thomas opowiedział Oliverowi wszystko to, co sobie przypomniał, a zarazem unikał drażliwych tematów.

Następnego dnia musieli wstać z samego rana. Student na szczęście miał popołudniową zmianę, więc mogli wszystko swobodnie zrealizować. Przynajmniej tak się wydawało na początku. Zadzwonili pod numer wskazany im przez Lilly. Filip doskonale wiedział, kto dzwoni, jednak żadne informacje nie trafiły jeszcze do szefa.

– Dzień dobry. Dzwonię w sprawie waszego zaginionego. – Głos Oliego był rozdrażniony i smutny.

– Dzień dobry. Czy widział go pan gdzieś w swojej okolicy? – Musiał zadać to standardowe pytanie nakazane przez górę.

– Proszę nie robić ze mnie, ani z siebie idioty. Dobrze pan wie, że Thomas mieszkał u mnie ostatnimi czasy, będąc po wypadku. – Filip przełknął tę zniewagę ze względu na sympatię, którą zaczął darzyć Lilly. Wątpił, by kobieta wybrała za przyjaciela gbura, chociaż mógł wnioskować taki stan rzeczy na marnych przesłankach.

– Ma pan rację, jednak wolałem się upewnić. Kiedy mają panowie czas się spotkać? – Znał odpowiedź, ale kultura wymagała zapytać.

– Choćby teraz. Jesteśmy przed siedzibą firmy. – Oliver spojrzał na Thomasa. Nie było sensu się migać od tego wszystkiego. Im wcześniej rozwiążą tę sprawę, tym lepiej dla nich.

– Zaraz będę. Od razu zaprowadzę panów do szefa. – Nie czekając na dalsze informacje, rozłączył się.

– Możemy wejść. Ktoś po nas zejdzie. Najprawdopodobniej Filip.

– Tak też przypuszczałem. Zawsze uwielbiał siedzieć mojemu ojcu na ogonie i załatwiać wszystko za niego. – Oliver spojrzał na niego z ukosa. – Może i jest fajny, pracowity, ale osobiście go nie trawię. Gdyby związał się z Lill, to mimo wszystko bym się cieszył.

– Trudno nie dostrzec, że jej się podoba. Zobaczymy czy się zejdą czy może jednak nie. – Weszli do budynku.

***

            Gdy Oliver poznał Filipa, nie zapałał do niego sympatią, ale mogło mieć to związek z tym, w jakiej sprawie się tu zgłosili. Ojciec jego partnera wydał mu się oschły, bezosobowy. Uważał się za władcę, pana „ja tu rządzę, a ty jesteś tylko robakiem”. Nienawidził takich ludzi bez szacunku dla innych. Miał pieniądze, i co z tego?

            – Proszę nie martwić się kosztami leczenia, tak samo finansami wydanymi na mojego syna w trakcie, gdy był u pana. Czy kwota czterdziestu tysięcy za ten okres jest odpowiednia? – Oli nie dowierzał własnym uszom. Co za sukinsyn. On nie pomagał dla pieniędzy, jednakże w jego głowie pojawiła się pewna myśl.

            – Oczywiście, odpowiada. – Thomas spojrzał na niego zaskoczony, a jego ojciec roześmiał się będąc pewnym, że go kupił. – Proszę przesłać je na konto fundacji zajmującej się opieką nad dziećmi niepełnosprawnymi. Jakiejkolwiek. Proszę wybaczyć, ale w innym przypadku nie zamierzam przyjąć tych pieniędzy. – Zauważył, jak cała postawa ciała byłego partnera rozluźnia się.

            – To ładne z twojej strony. – Mruknął Thomas i uśmiechnął się szczerze. Nie zamierzał jednak popuścić studentowi. Dobrze wiedział jak bardzo potrzebne mu są finanse na studia i zamierzał zapłacić za kolejny rok jego nauki.

            – Tak, to prawda. – Grymas na twarzy seniora świadczył o czymś innym. – Rozumiem, że masz klucze do mieszkania? – Spojrzał krzywo na studenta, jakby ten już dawno okradł lokum dziedzica.

            –Mhm. – Tom krzywił się niemiłosiernie.

            – Pan wybaczy, ale muszę z synem wyjaśnić kilka spraw. Poza tym Charlotta na ciebie czeka. Martwi się i wypłakuje sobie oczy. – W ten oto niewybredny sposób, pod płaszczykiem wychowania ojciec Thomasa spławił go.

            – Do widzenia. – Nie zamierzał miło się żegnać, ale też zachowywać się jak dziecko. Nie chciał trzaskać drzwiami, czy okazywać jakiejkolwiek słabości. – Nasze rachunki zostały wyrównane. Szczęśliwego życia. – Thomas odczytał znaczenie tych słów. Bez niego. Kurwa!

            – Oli… – Dużo siły woli kosztowało go by nie odwrócić się do swojego dotychczasowego partnera. Został zmiażdżony, ale nie zamierzał tego pokazywać. Jego twarz została przykryta maską obojętności. Zamknął drzwi, zjechał windą na partner, wyszedł z tego przeklętego budynku i zaczął biec. Dobrze mu to zrobi. Wyżyje się. Ogień zacznie palić jego płuca. Nie zamierzał się użalać nad sobą. Trochę ruchu jeszcze nikogo nie zabiło.

***

            Thomas miał ochotę już teraz pobiec za Oliverem. Do tej pory udawał, relacje z ojcem miał kiepskie od bardzo dawna. Ciągłe niesnaski, konflikty do czasu aż się wyprowadził z domu i miał święty spokój. To dlatego znikał na miesiąc. Nie był w stanie jeszcze podzielić się tymi informacjami z kochankiem. Zastanawiał się też, jak rozwiązać sprawę z przyjaciółką.

            – Czy o czymś jeszcze zamierzasz mnie poinformować? – Spytał oschle mężczyznę siedzącego przed nim.

            – Jak ty się do mnie zwracasz, gówniarzu? – Obserwował zaczerwienione z wściekłości policzki, siwe włosy, krótką, przystrzyżoną brodę i było mu żal tego człowieka. Miał w sobie tyle nienawiści. – Mówiłem matce, że powinna ci trzepać skórę pasem.

            – Wystarczyło, że ty to robiłeś. – Uśmiechnął się krzywo. – Myślisz, że nie pamiętam?

            – Masz pamiętać. Najchętniej ponownie bym to zrobił. – Czy mu się tylko wydawało czy ojciec zaczął pluć? No cóż, tak to jest, jak ktoś się zachowuje jak wściekły buldog.

            – Jestem za stary, ojcze. I samodzielny. Przestałeś mieć nade mną kontrolę.

            – Tak ci się tylko wydaje, głupcze. – Wysyczane przez zęby słowa, niezmiernie go zdziwiły, ale nie dał tego po sobie poznać.

            – Co masz na myśli? – Zaczynała go wkurzać ta szklana przestrzeń. Przydałoby się odrobinę prywatności, ale sobie nie miał nic do zarzucenia.

            – Jeszcze się przekonasz. – Jako syna, mało obeszły go te słowa. Nawet jeśli chciał go zastraszyć, to mu się nie udało. Wstał z fotela i wyszedł z gabinetu, nie zważając na reakcję ojca. Chciał znaleźć Olivera, ale jego słowa jasno świadczyły o tym, co sądzi o ich relacji.

Zamiast tego, co chciał, chwycił za komórkę i wystukał numer przyjaciółki z dzieciństwa. Musieli sobie wyjaśnić kilka rzeczy.

            – Hej Szar. Co robisz? – Potarł mocno czoło, tak jakby chciał usunąć z niego wszystkie troski.

            – Thomas! Jak dobrze, że nic ci nie jest. W sumie nic. Wpadniesz do mnie? – Musiał się chwilę zastanowić. Nie ze względu na brak chęci, a nieznajomość miejsca zamieszkania przyjaciółki.

            – Musisz mi podać adres. Amnezja nie ustąpiła całkowicie. – Kobieta zassała oddech. No tak, nie miał pojęcia, że ona o tym nie wie. Powinien powiedzieć jej to w inny sposób. –
Częściowa, większość rzeczy pamiętam, ale pewne jeszcze mi umykają. – Już po chwili usłyszał pożądaną informację, a ta odblokowała w jego głowie falę wspomnień. Chwycił się z skronie, ból prawie ściął go z nóg. Co jest do cholery?! To dlatego zemdlał dwa dni.

            – Tom! Thomas! Tomi, do jasnej cholery, odezwij się! Coś ci jest? –Słyszał zaniepokojenie w jej głosie, ale zarazem na razie nie był w stanie odpowiedzieć.

            – Chwila. – Rzucił do słuchawki i przymknął powieki. Poświęcił minutę na rozmasowanie skroni i rozluźnienie spiętych ramion. – Jestem.

            – Co ci się, do jasnej cholery, stało? – Kobieta wrzasnęła tak głośno, że musiał odsunąć słuchawkę od ucha.

            – Uwierz, że to mi nie pomogło. Łeb mi pęka, więc trochę ciszej, proszę. – Westchnął głęboko. – Gdy coś sobie przypominam, to tak się dzieje, więc bądź tak miła i…

            – Ok. zrozumiałam, nie musisz kończyć. Czekam na ciebie. Twój samochód jest na parkingu, poziom minus jeden. Niedaleko wyjazdu. Kluczyki odbierzesz w recepcji. – Podziękował jej i wszedł do budynku kierując się do recepcji.

            – Witam. Poproszę o swoje kluczyki.

            – Oczywiście, proszę pana.– Nie musiał się przedstawiać, każdy w tej firmie go znał. Bez szemrania, niska brunetka wykonała jego prośbę. – Pański samochód znajduje się na pierwszym podziemnych parkingu, miejsce dwieście pięćdziesiąte. – Kiwnął na znak, że wie gdzie to jest, podziękował i ponownie udał się w stronę ciasnych klatek, jakimi są windy.

            Po dziesięciu niespiesznych minutach, znajdował się przed niewysokim domkiem. Sielski widok, jasne ściany, czerwone okiennice, firanki w każdym oknie tak, jak to sobie kobieta wymarzyła. Przypomniało mu się, jak projektował ten dom, specjalnie dla niej. Tym też zajmowała się jego firma. Zastanawiał się czy jeszcze istniała, jednak wszystko po kolei.

            – Wchodź, a nie gapisz się na firanki jak ciele w malowane wrota. – No tak, cała Szar. Zawsze ironiczna, niezważająca na konwenanse. – Jak się czujesz? – Nie ma to jak sympatyczne przywitanie. Odpowiedział na każde jej pytanie, po czym uściskali się mocno. Zanim zaczęli rozmawiać, do jego rąk została przetransportowana filiżanka z herbatą. – Zawsze pijesz za dużo kawy, więc znasz zasady.

            – Miałem nadzieję, że uda mi się wywinąć. – Zaśmiał się od nosem. – Jesteś jednak niereformowalna, czego więcej mogłem się spodziewać? – Dostał kuksańca w bok i dopiero wtedy oboje spoważnieli.

            – Coś cię gnębi. Chcesz wiedzieć czy jestem twoją narzeczoną? – Za dobrze go znała, ale w sumie miało to swoje plusy.

            – Dziwisz się? Nie pamiętam, bym darzył cię takim uczuciem. Jeśli było inaczej, to przepraszam. – Nie chciał jej zranić, a tak to wyglądało.

            – Dobrze pamiętasz, Tomi. – Nienawidził, jak tak do niego mówiła, ale trzeba przyznać, że subtelnie go karała. – Nie kochamy się i nigdy tego nie robiliśmy. Byliśmy nawzajem dla siebie przykrywką. – Spojrzał na nią mrużąc oczy. Coś mu to mówiło.

            – Kochasz Erniego. – Olśniło go. – Ale twoi rodzice nie wyrażali na ten związek zgody.

            – I wciąż myślą, że będę przykładną córką, która wyjdzie za mąż za dobrego, przystojnego Thomasa, który nie odrzucił takiego harpagana* jak ja. – Zaśmiała się z jego miny. – Nie dziw się, panie ideale.

            – Zaczynają planować nasz ślub. Kiedy zamierzasz im powiedzieć? – Wiele rzeczy zdążył sobie przypomnieć w trakcie jazdy samochodem.

            – Przy ślubnym kobiercu? Może wcześniej. Jeszcze nie wiem. Zawsze można im pokrzyżować szyki.

            – Wiesz, że zachowujesz się, jakbyś znów miała piętnaście lat? – Kobieta rozłożyła się wygodnie na fotelu.

            – Pan poważny się odezwał. Tylko, że już mogę spać z kim chcę i wyjść za mąż ze zgodą rodziców lub bez niej. – Potarł bok szyi, skóra go lekko swędziała w miejscu gdzie Oliver zrobił mu malinkę.

            – Ach, ta dorosłość. Tyle w niej przyjemności – Zironizował.

            – Jesteś wolny, więc możesz go na spokojnie obdarzyć uczuciem. Obiecuję, że szybko rozwiążę sprawę naszego narzeczeństwa. – Powiedziała to spokojnie i nieświadomie pogłaskała kciukiem płaski jeszcze brzuch. Nie zamierzała ukrywać, że jest w ciąży, ale sprawa jej przyjaciela była teraz ważniejsza.

            – Skąd to niby wiesz? – Nie umknął mu ten pozornie nieważny gest.

            –Tomi, powinieneś się przyzwyczaić do myśli, że ja ogólnie wiem więcej niż to się wydaje. Pilnowałam cię od jakiegoś czasu, ale chciałam znów mieć z tobą kontakt. – Tego to się jednak nie spodziewał. – Nie wiedziałam, że masz amnezję. – Kobieta zwiesiła smutno głowę. Myślałam, że poznałeś go jakiś czas temu i postanowiłeś się ukryć na jakiś czas. Przykro mi.

            – Przecież to nie twoja wina, więc nie masz powodu. Który tydzień? – Widział zaskoczony wzrok przyjaciółki.

            – Skąd wiesz? – Ponownie delikatnie pomasowała skórę.

            – Dość jasno komunikujesz, że jesteś w stanie błogosławionym. Głaszczesz brzuch. Chociaż chyba robisz to nieświadomie.

            – Dobrze wiedzieć. – Szar roześmiała się w głos. – Przynajmniej będziesz miał jasny i klarowny powód do zerwania zaręczyn. – Wyszczerzyła do niego zęby w uśmiechu. – A poza tym chcę poznać tego twojego Olivera. Filip przekazał mi, że zalazł twojemu ojcu za skór.

            – Ta plotkara zdążyła cię już o wszystkim poinformować? – Tego to się nie spodziewał, ale facet od zawsze miał słabość do jego przyjaciółki. Może dlatego tak go nienawidził. Dobrze, że kobieta wybrała innego.

            – Nie mów tak o nim. Czterdzieści tysięcy na fundację. Dobry jest. – Thomas rozluźnił się i w końcu rozsiadł wygodnie.

            – Teraz muszę go odzyskać. Czy ewentualnie będę mógł się wprosić na obiad razem z moim partnerem? – W końcu mógł to powiedzieć na głos. Nawet nie przypuszczał, że sprawi mu to aż tyle satysfakcji. Cholera! W końcu.

            – Nie wiem. Raczej nie. – Doprawdy, jego mina musiała być bardzo zabawna. Czy ciężarnej można zrobić jakąś krzywdę? Załaskotanie na śmierć wydawało się dobrym pomysłem.

            – No to wy przyjdziecie do nas. – Zatarł ręce ze zniecierpliwieniem.

            – Jakie plany. Tomi, normalnie cię nie poznaje. Czy ktoś cię podmienił? – Mimo swojego wieku, wystawiła mu język.

            – Nie wystawiaj języka, bo ci krowa nasika. – Thomas śmiał się głośno.– Myślałaś, że zapomniałem o tym powiedzonku, którego mnie nauczyłaś? – Od tej pory ich rozmowa potoczyła się spokojnym tempem, przekomarzali się i śmiali. Mężczyzna zapomniał już jakie to miłe mieć możliwość komunikowania się z kimś, kto zna cię aż tak dobrze.

            Po kolejnej półgodzinie rozstali się, umawiając w najbliższym czasie na kolejne spotkanie. Dostał od kobiety adres swojej firmy. Podobno wszystko funkcjonowało jak dawniej, ona dbała o jego interesy, wolał to jednak sprawdzić.

            Poza tym chciał się wytłumaczyć pracownikom ze swojej nieobecności, wyjaśnić dlaczego musieli przejąć jego projekty. Wieczorem zamierzał pojechać po Oliego do pracy. Zdawał sobie sprawę, że będzie wściekły za sposób, w jaki został potraktowany, ale musieli sobie z tym dać radę. Nie zamierzał sobie odpuścić ich relacji. Tak byłoby najwygodniej. Nie musiałby walczyć o zranioną dumę i serce studenta, ale też by tego żałował.

Na etapie rozmowy, którą prowadził razem z ojcem, nie mógł pozwolić, by chłopak był przy nim. Musiał zaaprobować sposób komunikacji, który się wywiązał między tymi dwoma. Nie dlatego, że chciał, a z powodu, które Oliverowi wytłumaczy za jakiś czas. Musiał tylko posiadać solidne podstawy do tego, co zamierzał zrobić. Jeśli mu się uda… Poczuje się jak mistrz.

***

            Oliver biegł ile sił w nogach do mieszkania przyjaciółki. Normalnie dystans ten pokonałby na piechotę w ciągu dwudziestu pięciu minut, w praktyce zajęło mu to trochę ponad dziesięć. Był wściekły, naładowany adrenaliną i najchętniej by kogoś skrzywdził. Dawno nie czuł się aż tak upokorzony.

            – Pierdolony skurwsyn. – Mruknął przez zaciśnięte zęby. Wpisał klucz do klatki schodowej i przebiegł piętra potrzebne by dostać się przed drzwi przyjaciółki. Gdy go zobaczyła, doskonale wiedziała, że wszystko poszło nie tak jak trzeba. Uścisnęła go mocno i zrobiła miętowej herbaty.

            – Jak możesz pić ten szajs? – Połknął pierwszy łyk ziół. Ohydztwo, ale musiał je zdzierżyć.

            – Lepszy ten szajs niż hektolitry kawy. W końcu pikawa ci siądzie od tego twojego napoju bogów. – Stwierdziła ironicznie i zaprowadziła go do salonu.

            – No to trudno. Przynajmniej będziesz mogła powiedzieć „Hej, jednego chłopa mniej”. – Za to stwierdzenie dostał strzała w tył głowy.

            – Nawet nie waż się jęknąć. To za twoją głupotę. – Uśmiechnęła się do niego złośliwie. – Co jest?

            – A jak myślisz? Ułuda legła w gruzach. Ma narzeczoną, jego ojciec jest… Brak mi słów. – Nie pozwolił ponownie się uścisnąć. Musiał sobie sam dać z tym radę.

            – Radzisz sobie czy wolisz wziąć dzisiaj wolne? – Zaprzeczył ruchem głowy.

            – Nie mogę. Praca dobrze mi zrobi. Odpocznę, nie będę miał czasu na myślenie. Poza tym Julia kogoś poznała i chce się wygadać, jakbym był jakimś konfesjonałem.

            – Budzisz zaufanie, Olivierze. Przyda się w twoim przyszłym zawodzie.

            – Nie przypominaj. Jak pomyślę, że ludzie będą przychodzić do mnie i się zwierzać, to mi słabo.

            – To po co wybrałeś takie studia? – Uniosła brwi do góry i zaplotła ręce na klatce piersiowej. Jej bosa stopa co rusz uderzała o parkiet.

            – Bo to kocham. Może mi być słabo na samą myśl, bo nie mam praktyki, och-pani-ja-wiem-wszystko. – Zripostował. Lilly miała w swoim życiu taki okres, gdy na każdy temat starała się wiedzieć jak najwięcej. Ich paczka nadała jej taki przydomek, ponieważ zawsze wyprowadzał ją z równowagi.

            – Grabisz sobie. – Pogroziła mu palcem i roześmiała się.

            – Co ty nie powiesz? Ktoś musi. W sumie, to za chwilę lecę. – Spojrzał na stojący przed sobą kubek. Och, jakby chętnie został w domu i poleżał. Fakt, miałby wtedy za dużo niepotrzebnego czasu, ale każda sytuacja ma swoje plusy i minusy, a on nie był pewny, na ile ma dzisiaj siłę pracować.

            Julia w końcu go zamorduje za to, co robi. Oboje nawzajem na siebie utyskiwali, a zarazem szef zauważył, że najlepiej im się ze sobą pracuje. Szczęściem było to, że zawsze dawali radę pracować tego samego dnia w tych samych godzinach. Wyjątki się zdarzały, ale wtedy szanowni koledzy – dupki, nie mieli dla nich sił. Kto powiedział, że tylko tamta dwójka może być złośliwa? Uśmiechnął się wrednie.

            – Ile masz jeszcze czasu? – Zapytała Lill. Spojrzał na zegarek.

            – Mam piętnaście minut do autobusu, więc niewiele.

            – Chcesz się spotkać wieczorem? – Spojrzał na kobietę.

            – Nie. Ty musisz się wyspać przed nową pracą, by ich olśnić elokwencją, wiedzą i wyglądem, a ja sobie dam radę. Poza tym jutro mam na rano, więc to nie ma sensu. I tak nie mógłbym u ciebie za długo posiedzieć.

            – Jak chcesz. – Oliver podniósł swoje cztery litery z wygodnego siedzenia. Musiał przecież jeszcze dojść na przystanek, ale tym razem nie zamierzał się spieszyć. Pożegnali się krótko i wyszedł. Dobrze się działo, nie będzie miał czasu na myślenie o pierdołach. Przecież nie przyzna się do tego, jak bardzo zaczęło mu zależeć.

*  Słowo harpagan stosuje się do określenia kogoś, kto jest porywczy, pełen energii a zarazem zachowuje się jak szaleniec. Wyraz ten może służyć również jako komplement.

http://www.miejski.pl/slowo–Harpagan