Rozdział 32

Hej kochani.

Jestem w trakcie pisania trzydziestego czwartego rozdziału. Najprawdopodobniej jest to ostatni rozdział "Amnezji".
Miłego czytania :)

Rozdział 32

            Oliver nie ruszył się z wygodnej kanapy, słysząc dźwięk dzwonka do drzwi. Na tę chwilę Thomas musiał sam sobie dać radę, on nie musiał mu asystować przy każdej najmniejszej czynności, poza tym nie byli małżeństwem by razem witać gości. Przy wejściu nie obyło się bez małego szumu, jednak wstał z wygodnego siedziska dopiero, gdy para weszła do salonu. Przywitali się oficjalnie, a Oliver został przedstawiony Ernestowi.

            – Co chcecie do picia? – Zapytał Thomas, pełniąc funkcję gospodarza. Nie zamierzał od razu przechodzić do rozmowy o całym zdarzeniu. Ciastka leżały na stole, tak samo szklanki do soku czy wody, jednak nauczył się by zawsze proponować do picia coś, o czym sam by nie pomyślał.

            – Kawy. – Powiedział Ernest i spojrzał na swoją narzeczoną.

            – Zwykłą herbatę poproszę. – Dodała kobieta, bacznie obserwując Oliego. Czuła jego wrogość w stosunku do niej.

            – Ja również poproszę kawy. – Student miał ochotę dodać do tego wyrażenia słowo „kochanie”, ale mogłoby zostać źle odebrane, a nie zamierzał dać parze naprzeciwko przewagi. Zaskoczyło go to, że spotkanie to rozpatruje w ujęciu pewnego rodzaju rozgrywki.

            Kolejne pięć minut siedzieli w sztywnej, odrętwiającej ciszy. Partner Thomasa naprzeciwko jego przyjaciół. Obserwowali się nawzajem, chcąc poznać mocne i słabe strony. W końcu starszy mężczyzna wszedł do pomieszczenia z filiżankami dla gości, po czym wrócił się do kuchni po napoje dla siebie i partnera.

            – Proponuję nie pytać się o pogodę i inne pierdoły. Chciałbym załatwić to najszybciej, jak się da. – Tom nie ukrywał tego, jak widział ich towarzyskie pogaduszki. Nie zamierzał marnować czasu na rozmowy na nieważne tematy.

            – Chciałabym was przeprosić. – Charlotta spuściła głowę i spojrzała na swoje dłonie. Wcześniej w głowie przygotowywała tekst, którym mogłaby ich uraczyć, teraz jednak wydawał jej się nieodpowiedni. Nie chciała, by to, co czuła, zostało przedstawione w nieodpowiedni sposób, ponieważ powiedziała to z pamięci. Brzmiałaby wtedy sztucznie i od razu stwierdziliby, że wcale nie żałuje tego, czego dokonała ponad dwa tygodnie wcześniej.

            – To wiemy. – Spojrzała na Tomiego, który pierwszy raz w życiu niczego jej nie ułatwiał. Zresztą nie oczekiwała tego. Przypuszczała, jak bardzo czuł się zraniony, a to z kolei powodowało, że ją atakował i odpychał.

            – Proszę. Potrzebuję trochę czasu, by ubrać to wszystko w słowa. – Spojrzała mu prosto w oczy, nie mogąc, a zarazem nie chcąc ukryć łez. Nie było to z jej strony celowym działaniem, po prostu nie zamierzała ukrywać, że jej samej sytuacja ta prawie rozerwała serce.

            –Szar… – Razem ze swoim narzeczonym mogła zobaczyć, jak to ten, którego najbardziej zraniła, stopuje kochanka, by nie powiedział czegoś, czego nie chce. Do tej pory milczący Oliver, w końcu musiał się odezwać.

            – Możesz mówić nieskładnie, nielogicznie, przeskakując z tematu na temat. To nie ważne. Chcielibyśmy po prostu, żebyś nam wyjaśniła swoje motywy, bo wiemy o nich bardzo mało. – Zobaczyła w jego oczach, że mimo wszystko nie jest na nią zły. To pozwoliło jej odetchnąć głęboko, supeł w jej żołądku i gardle trochę zelżało, pozwalając mówić.

            – Wszystko zaczęło się od jednego dokumentu. Potrzebowałam go. Zresztą opisałam to w listach do was, które chciałabym wam dać. – Spojrzała błagalnie na dwóch młodych mężczyzn siedzących przed nią i uderzyło w nią poczucie, że idealnie do siebie pasują. Obaj wysocy, dobrze zbudowani, o szczerych, mądrych oczach, które potrafiły dać nadzieję. Nieświadomie wyobraziła sobie, jak się całują. Musiała otrząsnąć się z tych wyobrażeń, bo było to z jej strony bardzo niekulturalne.

            – Wolałbym to usłyszeć z twoich ust. – Dodał student. Wiedział, że dzięki temu będzie w stanie wychwycić o wiele więcej, niżby kobieta przypuszczała.

            – Tak też myślałam. – Twarz Charlotty była zmęczona i poszarzała, mimo chęci zakrycia, widać było, że przed przyjazdem tutaj płakała. Pomimo tego, że namieszała mu w życiu, chciał jej dobra. Kobieta była w ciąży, powinna odpoczywać, jak najmniej się stresować, a jednak siedziała przed nimi i łzy ponownie moczyły jej dość drobną twarz okalaną lokami.

            – Oni chcieli was rozdzielić. Oliverze, przepraszam cię. – Zaskoczyło go to, że wstała i przysiadła obok niego na oparciu. Nie do końca świadomie przyciągnął ją i objął tak, jak tego chciała. Gest ten był nieporadny i z daleka można by stwierdzić, że go krępował. Thomasa jednak nie zaskoczyło zachowanie przyjaciółki. Zazwyczaj reagowała w ten sposób, chcąc wynagrodzić całe zło, które wyrządziła. Nie zawsze jednak tak się dało. Kobieta siedziała twarzą w twarz ze studentem i mówiła tak, jakby zwracała się tylko do niego nie bacząc na towarzystwo. – Gdybyście się nie rozstali… Ojciec Thomasa chciał ci zarzucić gwałt na nieletnim. Jeżeli nie użyliby danych swojego syna, to kogoś innego, kto zgodziłby się na to za pieniądze. Dobrze przemyśleli sprawę. – Kiwnęła mu głową w podzięce za chusteczkę, otarła łzy i wysmarkała się. Gdy udało jej się złapać oddech kontynuowała swoją opowieść. – Mają dużo znajomych, wiele biednych dzieciaków kręci się po ulicy. Wcześniej czy później ktośby wyraził zgodę.

            – To nie wyjaśnia, czemu nic nam o tym nie powiedziałaś. – Wtrącił się jej przyjaciel bacznie ją obserwując. Na kobiecych policzkach wykwitły krwistoczerwone rumieńce wstydu.

            – Musiałam to wszystko przemyśleć. Za i przeciw. Przypomniałam sobie jedną rzecz już w domu, która wydawała mi się do tego wszystkiego nie pasować. – Kobieta przetarła dłonią włosy, odganiając kosmyk wpadający jej do oka.

            – Za dużo kryminałów się naczytałaś. – Prychnął oburzony Tom i zmierzył ją zdenerwowanym spojrzeniem. Nie podobało mu się to, że nadal starała się coś zataić.

            – Wynajął dwóch detektywów by was śledzić. – Na wydechu wyrzuciła z siebie Charlotta. Thomas wstał wściekły, ręce zacisnął w pięści. Miał ochotę komuś przypierdolić. Najchętniej swojemu ojcu. Oliver rzucił mu poduszkę do pościskania w dłoni. To rozładowało trochę napiętą atmosferę, która miała miejsce w salonie.

            – Właśnie dlatego chciałam was rozdzielić i ukryć przed wami powody. On i tak by się dowiedział, że jesteście ze sobą, a wtedy mógłby wam zaszkodzić. – Oliver zaczął intensywnie myśleć nad tym, jakby mogli zapędzić ojca partnera w kozi róg. Mężczyzna musiałby się do wszystkiego przyznać, a zarazem zablokować mu możliwość dalszej ingerencji.

            – Dla mnie to… – znów zaczął Thomas, ale Oliver mu przerwał.

            – Cieszę się, że mi to powiedziałaś. Dziękuję. – Posłał w stronę kobiety lekki uśmiech, dając jej przy tym odrobinę wsparcia. – Nic więcej nie jest mi potrzebne. – Mimo, że nie był zbyt długo ze swoim partnerem, uciszył go wzrokiem. Nie chciał by męczył niepotrzebnie kobietę swoimi nadgorliwymi pytaniami.

            – Czyli? – Nie mogła dokończyć, rozpłakała się z wrażenia, ale tym razem to Thomas ją mocno przytulił.

            – Nie stresuj się tak. – Pogłaskał włosy przyjaciółki, chowając ją w swoich ramionach. Jej łzy nie działały na niego, ponieważ zbyt wiele razy widział, jak je udawała. To, co świadczyło o jej szczerym żal było to, że nie starała się ich kontrolować, ruchy dłoni, gdy je ocierała były nerwowe, ale przesądziły trzęsące się ramiona. – Już jest ok. Nie martw się. Wymyślimy coś. Dziękuję. – Pocałował ją w skroń, patrząc na Olivera. Student uśmiechnął się lekko i kiwnął ledwie zauważalnie w stronę Ernesta, który uśmiechał się szeroko.

            – Kochanie, robisz postępy! – Roześmiał się mężczyzna. – Powiedziałaś im wszystko, twoi rodzice o nas wiedzą, to teraz nic tylko się pobrać. Skoro nie masz już żadnych tajemnic. – Widok miny Toma okazał się bezcenny. Kobieta płacząc, śmiała się tak radośnie jak nigdy. W końcu wszyscy trzej mężczyźni zastanawiali się czy płacze z żalu, skruchy, wstydu, radości czy szczęścia. Pogubili się w jej stanach emocjonalnych.

            – Nie próbujcie tego zrozumieć. – Powiedział cicho Oliver, przez co nie mogli powstrzymać głośnego śmiechu. Charlotta zajęła miejsce obok narzeczonego i wtuliła się w jego bok. Thomas wrócił na swoje miejsce i również objął swojego partnera.

            – Chyba musisz nam o wszystkim opowiedzieć. Za chwilę pomyślimy jak rozwiązać sprawę z moimi rodzicami, by nikomu nie stała się krzywda.

            W ten sposób spędzili prawie godzinę na różnego typu opowieściach, próbując się rozładować emocjonalnie. Dopiero po tym czasie ponownie wrócili do tematu, który ciągle zaprzątał ich umysły.

            – Wiem, że możemy to roztrząsać przez kolejne dziesięć godzin, ale może najlepszym wyjściem, będzie… – Ernest zrobił krótką przerwę w swojej wypowiedzi – powiedzenie mu, że o wszystkim wiemy?

            – Wyprze się tego. – Stwierdził trzeźwo Oliver. – Ale wytrącimy mu karty z ręki.

            – Mogę ci się nawet oświadczyć by uwierzył, że cię nie zostawię i nie zwiążę z kobietą. – Thomas puścił kochankowi perskie oko, za co dostał kuksańca w bok.

            – Nie szarżuj tak z obietnicami, kochany, bo jeszcze w nie uwierzę i będę oczekiwał spełnienia. – Najchętniej pocałowałbym krótko Thomasa, ale nie był wciąż pewien czy powinien. Mężczyzna na szczęście wyczuł jego poruszenie i niepewność. Przyciągnął go bliżej do siebie i złączył ich wargi.

            Ernest taktownie odwrócił lekko wzrok, chociaż mimo to widział parę siedzącą naprzeciwko nich. Zaskoczyło go lekko to, że Charlotta sapnęła i wtedy też spojrzał na nią. Jego narzeczona nie spuszczała z chłopaków wzroku i dość intensywnie się zarumieniła. To z kolei uruchomiło mu w głowie alarm.

            – Kochanie… – Mruknął jej do ucha, a kobieta w końcu na niego spojrzała z dziwnym błyskiem w oku.

            – Hm? – Doskonale zdawała sobie sprawę, że przyszły mąż odciąga swoim zachowaniem jej uwagę od dwóch cholernie gorących mężczyzn.

            – Nie gap się tyle, bo ci oczy wyjdą. – Roześmiał się w jej ucho, gdy dostał lekkie uderzenie po dłoni. – Sama prawda, kochanie. Bo jeszcze stwierdzę, że jesteś mężczyzną i ukrytym gejem.

            – Przeszkadzałoby ci to? – Pocałowała go lekko w usta, obserwując czy Thomas i Oliver nie będą im przeszkadzać.

            – Nie, ponieważ sprawdziłem, że to nie prawda. – Poklepał ją lekko po brzuchu i pocałował w policzek. – Kocham cię.

            – Ja ciebie też.

            – Skoro już skończyliśmy wszyscy sobie słodzić w parkach, zajmijmy się tym co najważniejsze. – Skomentował ich zachowanie Thomas.

            – Ale ty jesteś gruboskórny. – Mruknęła pod nosem Charlotta i uśmiechnęła się do przyjaciela.

            – Wcale, że nie! – Mężczyzna udał, że chce sprowokować kłótnie, które toczyli odkąd się poznali. Udał, że załamuje ręce po czym spojrzał na swoich towarzyszy. – Chociaż… Twój plan Ernest wydaje się najbardziej odpowiedni. – Po tych słowach zaczęli rozmawiać o szczegółach sytuacji, która miała rozegrać się następnego dnia.

***

            Thomas zadzwonił do ojca jeszcze przed południem.W rozmowie twierdził, że potrzebuje się spotkać w sprawie pewnego dokumentu, który jest już w posiadaniu mężczyzny. Ich niedoszły oprawca połknął haczyk i umówił się z synem u niego w biurze po godzinie szesnastej.

            Najdziwniejsze było to, że starszy z mężczyzn nie miał pojęcia, gdzie mieści się firma jego jedynego dziecka. Mimo iż Tom nie ukrywał tego, w jaki sposób pracuje, nigdy nikt z jego bliskich nie zainteresował się bardziej tym tematem. Facet miał naturalny talent, widzenia w wyobraźni każdego szczegółu przyszłego budynku czy pomieszczenia. Tylko kilka razy nie udało mu się zrealizować projektów tak, jakby chciał, jednak to ze względu na nadgorliwość właścicieli, którzy i tak wszystko zmieniali po drodze. Nie brał wtedy za to odpowiedzialności. Miał tupet, jak to mówili niektórzy z ludzi, którym świadczył usługi, ponieważ nie życzył sobie posługiwania się swoim nazwiskiem przy rozmowie na temat projektanta. Wyższe sfery… Nienawidził ich właśnie ze względu na pyszałkowatość. Nie zamierzał się podpisywać pod czymś czego nie uznawał za swój projekt.

            – Nie denerwuj się tak. Będzie ciężko, ale damy sobie radę. – Oliver siedział obok niego i muskał mu delikatnie dłoń, dodając otuchy. Nie chciał, by jego partner wyszedł przed ojcem na człowieka słabego, który nie jest pewny tego czego chce. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że również Tom podzielał w tej sprawie jego poglądy, dlatego też miał zamiar ukoić jego nerwy.

            – Staram się. Po prostu… On jest nieprzewidywalny. – Student zrozumiał, o co chodzi partnerowi i obrócił ku sobie jego twarz.

            – Kocham cię niezależnie od tego, co posiadasz. Rozumiesz? Poznałem cię w dniu twojego wypadku, opiekowałem się tobą i pokochałem. Z pamięcią czy bez. Nieważne jest dla mnie, jakie nosisz nazwisko. – Mówił twardo, patrząc mu intensywnie w oczy, nie pozwalając tym sposobem opuścić wzroku. – Ważne jest dla mnie, jakim jesteś człowiekiem, a ja już wiem, że dobrym. – Przycisnął swoje usta do jego pełnych warg i potarł lekko kark, naciskając na najbardziej spięte partie ciała.

            – Dziękuję. – Uśmiech rozpogodził twarz Thomasa, oddając jego wiek, pomniejszając zmarszczki gromadzące się w około oczu.

            – Nie masz za co. Za chwilę tu będzie. Chyba, że się spóźni. – Oliver tak naprawdę udawał pewnego siebie. Sam się bardzo stresował, ale starał się ukryć to przed wzrokiem kochanka, tylko uważny obserwator mógłby dostrzec w nim symptomy nadmiernego stresu. Lekkie pocieranie dłoni partnera koiło lekko jego nerwy, dając zajęcie ręce, która się trzęsła. W gabinecie rozbrzmiał dzwonek telefonu.

            – Przyszedł umówiony pan na godzinę szesnastą. – Głos sekretarki był niepewny i stłumiony.

            – Dobrze. Mogłabyś go przyprowadzić? A tak na przyszłość to mój ojciec. – Kobieta odpowiedziała i rozłączyła się. Po chwili zastukała do drzwi gabinetu i wpuściła o wiele starszego o siebie mężczyznę.

            – Proszę. – Thomas zmarszczył brwi. Dziewczyna była blada i coś w jej postawie mu nie pasowało.– Czy mogę coś jeszcze dla pana zrobić?

            – Liz, wszystko dobrze? Potrzebujesz iść do domu? – Złe samopoczucie kobiety było widoczne na kilometr.

            – Przecież nie możesz o tym decydować! Jesteś szeregowym pracownikiem, więc niby jakim prawem mówisz jej, co powinna, a czego nie?! Masz zostać w pracy. Na miejscu twojego pracodawcy bym cię wyrzucił! – Jego ojciec się zdenerwował, widząc zbolałą minę kobiety. Nie wierzył w to, co słyszał! Mimo wszystko tkwiła w nim dziecięca nadzieja, że mężczyzna się nim interesował, wiedział cokolwiek o jego życiu.

            – Idź do domu. Jeśli czujesz, że nie dasz rady wezwij taksówkę na mój koszt. Damy sobie ze wszystkim już radę. Jak będziesz potrzebowała leków, daj znać i idź jutro do lekarza. Powinien ci dać jakieś zwolnienie. – Thomas nie zareagował na słowa ojca, a przynajmniej tak by się wydawało.

            – Dziękuję, szefie. Może to coś jednodniowego. Jeśli mogę jutro rano zadzwonię czy przychodzę do pracy. – Po wyjściu kobiety, widać było, że oparła się na chwilę o ścianę.

            – Jesteś tutaj szefem?! I ja nic o tym nie wiem?! – Wykrzyczał dziadek.

            – Czy mógłby pan się uspokoić i nie krzyczeć? Nie jesteśmy tu sami, a to nie jest pański gabinet.

            – Twój też nie, szczylu. – Oliver otworzył szerzej oczy i uśmiechnął się szeroko. Był zdenerwowany i najchętniej zrobiłby temu człowiekowi krzywdę, ale nie zamierzał się zniżać do jego poziomu. Człowieka tak pustego i bezdusznego, że tylko siłą i znęcaniem potrafi wzbudzić szacunek.

            – Zamknij się wreszcie! – Powiedział nerwowo Thomas. – Mam tego serdecznie dość. Traktujesz ludzi jak śmieci! Gardzisz nimi, wywyższasz się chociaż tym, co robisz, udowadniasz, jak mało wart jesteś! Istniejesz dzięki przemocy, a ja nie zamierzam tego dłużej akceptować. Masz zakaz rozmawiania z moimi pracownikami. – Wstał by górować nad ojcem i oparł się rękami o biurko. – Mam dość twoich paskudnych gierek, wyzywania, braku szacunku. Nie życzę sobie tego. Od dawna jestem dorosły i samodzielny, mam własną firmę i nie zamierzam być więcej pod twoją kontrolą! – Starszy mężczyzna zbladł gwałtownie. Tego się nie spodziewał. Zawsze wszyscy podporządkowywali mu się. Nie dbał o ludzi, ponieważ wiedział, że ciężką pracą jest w stanie zdobyć wszystko, mógł to robić nawet po trupach. Pierwszy raz od bardzo dawna ktoś mu się sprzeciwił. Do tej pory każdy mu się podporządkowywał, budził postrach. A zbuntował się jego syn! Złość zaczęła palić mu żyły, gniew ogarniał umysł. Wstał gwałtownie i już miał uderzyć swojego pierworodnego, gdy jego cios został zablokowany przez drugą dłoń, a on pchnięty ponownie na siedzisko.

            – Jesteś żałosny. – Te słowa zabolały Toma niczym ugodzenie nożem. Nie zamierzał tego jednak po sobie pokazać. – Broni cię twój chłoptaś. Lubisz być na dole, pedale, że aż tak potrzebujesz ochrony? Pokraka pieprzona. Zawsze wiedziałem, że nic z ciebie nie wyrośnie. Brakuje ci jaj. A ciebie zniszczę. – Wskazał na Olivera. – Zawsze mogę powiedzieć, że kogoś zgwałciłeś, wykorzystałeś seksualnie jakieś dziecko. To mnie uwierzą, a nie tobie. Jesteś tylko biednym, marnym studentem. Żałosne, synu, żeby ruchała cię taka ciota.

            – Od tego momentu nie nazywaj mnie więcej synem. Dowiem się czy mogę wykreślić się z twego znakomitego roku. Wypierdalaj i więcej nie pojawiaj się w moim życiu. – Głos i całe ciało Thomasa trzęsły się od niepohamowanego gniewu. Rąbnął dłonią o biurko. – Wypierdalaj stąd. Nie masz już syna, skoro jest żałosny. Nigdy nie zasłużyłeś na miano ojca. –Był tak wkurzony, że przesunął całe biurko o kilkanaście centymetrów bez świadomości tego czynu.

            – Pożałujesz tych słów, gówniarzu. – Warknął mężczyzna i już miał wyjść, gdy spokojnym głosem odezwał się Oliver.

            – Zapomniał pan o kilku rzeczach. – Roześmiał się cicho. – Uważasz się za takiego specjalistę od ludzkich zachowań, a niepotrzebnie poddałeś się emocjom. – Specjalnie nie okazywał mu szacunku, by nie dać mu tej satysfakcji.

            – Tym razem mnie nie sprowokujesz. Wychodzę. – Stary tetryk, jak zaczął go w myślach nazywać student, ponownie odwrócił się do nich plecami. Złączył swe palce z dłonią kochanka.

            – Będziesz zbyt ciekawy by to zrobić. Za chwilę usiądziesz ponownie na miejscu, albo stwierdzisz, że był to największy błąd twojego życia. – Mrugnął okiem do Toma i pocałował go lekko w policzek. Przeanalizował całą sytuację, by szybko wyciągnąć wnioski.

            – Czego chcesz, gówniarzu?! – Oliver uśmiechnął się wrednie. Wiedział, że go sprowokuje. Mężczyzna za bardzo lubił posiadać informacje by zignorować jego zaczepkę.

            – Popełniłeś błąd. Powiedziałeś do mikrofonu, co chcesz zrobić. Zostałeś nagrany kamerą i mikrofonem. Nie masz prawa nam grozić. Następnym razem, jeśli będziesz chciał się spotkać ze swoim synem, postarasz się być dla niego miły i go szanować. – Kpina w jego głosie była jasno słyszalna. – Jeśli mnie zdenerwujesz, mam dostateczną ilość materiałów by cię zniszczyć i nawet wpływowi kumple ci nie pomogą. Czy to jest jasne? – Oli patrzył mężczyźnie cały czas w oczy. – A teraz przeprosisz swojego syna.

            – Nie będziesz mi dyktował warunków. Czcze groźby nie robią na mnie wrażenia. – Student sięgnął po kopertę leżącą na blacie biurka, a która wcześniej przyciągała wzrok kochanka. Rzucił ją ojcu partnera.

            – Zastanów się nad tym. – Mężczyzna wyciągnął z niej dokument, do którego było coś przyczepione spinaczem. – Przeproś swojego syna! – Warknął przez zaciśnięte wargi.

            – Nie zrobię tego! Nie zmusisz mnie. – Pobladła twarz starszego człowieka jasno dała mu do zrozumienia, że jego perswazja odniosła skutek.

            – Dobrze. Możesz wyjść i nas zostawić. – Thomas był zaskoczony tym, jak Oliver potraktował jego ojca, ale wcale się temu nie dziwił. Powiedział coś, na co sam miał ochotę od wielu lat, chociaż student znalazł na to metodę. Wyjątkowo mężczyzna posłuchał się go i opuścił budynek. Dane im było słyszeć trzaskanie drzwiami.

            – Co mu pokazałeś? – Thomas przytulił się do partnera, ściskając lekko.

            – Zdjęcie z Internetu. Jak… Całuje inną osobę. – Mężczyzna spojrzał na niego zaskoczony.

            – Wiem, że ojciec często zdradzał moją matkę. Mogę jej nie kochać, ale sądzę, że w pewnym momencie zaczął przeginać. Nawet się nie ukrywał. Zdecydował się na to dopiero wtedy, gdy ona zagroziła mu rozwodem. – Objął go mocniej by dać swojemu partnerowi oparcie w tej trudnej dla niego sytuacji.

            – Nie o to chodzi. – Wziął głęboki oddech. – Jak miałem się zobaczyć z twoim ojcem po raz pierwszy, chciałem zobaczyć jego zdjęcie. – Odwrócił lekko wzrok. – Rozmawiałem wtedy z Lilly przez komórkę co i jak powinienem zrobić, a to wiąże się u mnie z tym, że nie do końca patrzę, co robię. Na samym dnie Google, znalazłem to zdjęcie, właśnie dlatego tak gwałtownie zbladł. – Na twarzy jego kochanka zagościł uśmiech.

            – Nie przejmuj się. Kiedyś przyłapali go na pocałunku z kobietą inną niż moja matka. Wywołało to skandal, ale ona stwierdziła, że się z nim nie rozstanie, bo ze związku z nim ma za duże korzyści. – Skrzywił się mocno i oparł czoło na jego ramieniu. Nie był pewien czy powinien zrzucić tą bombę. – Nie rozumiem w czym mu przeszkadzam, będąc gejem. – Oliver podniósł jego głowę tak by partner patrzył mu w oczy.

            – On jest Bi. Zdjęcie, które znalazłem, pokazywało jego, całującego się z mężczyzną. – Tom nie mógł uwierzyć w to, co słyszy. Tyle lat wyszydzania, gnojenia go za to, że nie dorasta ojcu do pięt. Podobno od zawsze wiedział, że jest gejem, a jednak nadal naciskał na jego związek z Charllotą. I nagle okazuje się, że jego ojciec sam pożąda facetów? To już wiedział czemu był takim homofonem.

            – Ja pierdolę. – Nie mógł powstrzymać śmiechu, uświadamiając sobie wszystkie przesłanki zachowania mężczyzny. – Co za debil. Stary, pieprzony idiota. – Oliver patrzył jak po trochu histeryczny, z drugiej strony świadczący o załamaniu dźwięk wydostaje się z ust jego mężczyzny. Nie chciał pozwolić mu na jakikolwiek kryzys. Pocałował mocno Thomasa, nie dając mu myśleć o niczym innym jak ich wspólny wieczór.