Rozdział 18

Rozdział 18

Kilka godzin później

            Oliver nigdy by nie przypuszczał, że upijanie się na smutno powoduje aż taką żałość. Zjadł prawie całą pizzę sam, Lilly wzięła sobie tylko dwa kawałki i co rusz dolewała mu wina. Wiedziała, że tego potrzebował. Nie był typem, który płacze, użala się nadmiernie nad sobą.

            – Dostałem drugą pracę. – Uśmiechnął się lekko. Mógł być szczęśliwy. Napić się, najeść, i co? Zakochał się. To nie było mu potrzebne do szczęścia. – Zarobię na studia. Może uda mi się odłożyć trochę kasy, gdybym pracował tam chociaż przez trzy miesiące.

            – A kiedy zamierzasz żyć? Przemęczysz się.

            – Nic mi nie będzie. Dam sobie radę, jak zwykle. Przecież nic takiego się nie stanie, prawda? – powątpiewająca mina przyjaciółki dała mu do myślenia.

            – Martwię się o ciebie. – Oliver doskonale o tym wiedział, nie zamierzał się jednak do tego przyznawać. Trochę pracy jeszcze nikomu nie zaszkodziło. Prawda?

***

            Thomas siedział sfrustrowany na narożniku. Noga go cholernie swędziała, przeklinał co chwilę i był strasznie zły na Olivera. Nie podobało mu się to, że student zaczął się izolować. Przecież nic takiego mu nie zrobił. Co? Nagle przestraszył się konsekwencji? No, jasna cholera! To po ciula się z nim kochał! Mógł powiedzieć „nie”. Cały czas miał wybór, a teraz co? Poszedł nagle spotkać się z przyjaciółką, uciekając od niego. Był… zawiedziony. Gdyby wiedział, że to się stanie, to pod żadnym pozorem nie pozwoliłby sobie na seks z nim.

            Teraz wszystko się pokomplikowało. Miał cichą nadzieję, że będą ze sobą, zwiążą się. A ten idiota się wycofał! Nie ma to jak „taktyczny” odwrót. Był wściekły! Wkurwiony! Nic innego. Jak mógł być taki głupi?

Tydzień później

            – Oliver, spójrz na mnie do cholery! – Thomas tym razem nie zamierzał odpuścić.

Wyjątkowo długo zżerały go wyrzuty sumienia przez to, co zrobił. Student, na dodatek, mu tego nie ułatwiał, a przecież byli dorosłymi ludźmi! Całymi dniami nie pojawiał się w domu. Pracował, musiał pomagać Lilly, mamie czy kolejnej ciotce. Najgorsze jednak w tym wszystkim było to, że wcale nie ukrywał, że kłamie. Przecież miał informacje od wszystkich kobiet z rodziny studenta, że jest pod tym względem pieprzonym oszustem. Trochę dziwiło go to, że nie ukrywają jego zachowań. Najwyraźniej same tego nie aprobowały.

Co on, do jasnej cholery, robił? Nie dość, że pracował ponad swoje siły, to jeszcze nie dosypiał i nie dojadał. Jak tak dalej pójdzie, to otrzyma nagrodę Darwina! Okej, może i druga praca była tylko na pół etatu, ale i tak ciągnął więcej godzin niż niejeden człowiek mógłby wytrzymać. Szlag go trafiał przez tę samotność. Oli obiecywał w szpitalu, że się nim zajmie, a teraz unikał go jak ognia. A dlaczego? Bo się ze sobą przespali! Zachowywał się jak nieodpowiedzialny gówniarz, a nie dorosły człowiek! Na dodatek, nie zareagował na prośbę, a furia trzepała jego ciałem od środka. Był miły, ale wszystko ma swoje granice.

– Idę do pracy. Nie mam czasu – Kochał tę wymówkę. Student już wyglądał jak śmierć na urlopie. Blady, podkrążone oczy. Nie można było na niego patrzeć. On mógł odespać nieprzespaną noc w ciągu dnia, ale Oliver nie miał takiej możliwości. Słyszał, jak przewraca się na materacu i co jakiś czas wzdycha sfrustrowany i zmęczony. Nie zgadzał się na spanie z nim w jednym łóżku. Przecież nie dobrałby się do niego bez zgody, jego propozycja nie była dwuznaczna, powiedział mu przecież, czego chce. Oliver powinien leżeć wygodnie, wypoczywać na miękkim łóżku, a nie skrzypiącym bez przerwy materacu, który po kilku minutach upodabniał się do łóżka wodnego. Oprócz tego martwił się o niego. Student chyba od trzech dni w ogóle nie spał.

– Znajdziesz czas. Tym bardziej, że zmianę zaczynasz dopiero za dwie godziny. – Thomas nie krył zniecierpliwienia.

– Mówi ci coś słowo „dostawa”? – Oliver zaczynał się wkurzać. Wracała doniego siła, jednak obaj wiedzieli, że będzie to dość krótkotrwałe. Adrenalina nie działa wiecznie, choćbyśmy tego bardzo chcieli i pragnęli.

– Tak, ale masz ją dopiero za dwa dni. Zresztą, nagle jakimś cudem macie dostawy codziennie! Z tego co wiem, mieliście je mieć raz, góra, dwa w tygodniu i nie przy każdej jesteś potrzebny. Niczego nie zamawialiście ostatnio.

– Czy ty mnie, kurwa, śledzisz? I nie rób mi jakichś pieprzonych wymówek! – W końcu, wściekły student spojrzał na niego. Alleluja! Miał zaczerwienione policzki, jego oddech był płytki i gwałtowny, przymrużone oczy ciskały błyskawice. – Człowieku, odwal się ode mnie, robię co chcę!

– Nie śledzę cię. Lilly i Jill uparły się, żeby mnie o tym informować. Nawet nie zamierzałem ich o to prosić, ale same stwierdziły, że muszę wiedzieć, kiedy jesteś wolny,  czy też, że musisz się stawić w pracy wcześniej. Od początku wiem, że kłamiesz, a ja nawet nie muszę się wysilać, by uzyskiwać te informacje. – Thomas doskonale wiedział, że tylko spokój go uratuje. Podszedł do studenta i chwycił za ramiona.– Martwię się o ciebie, wiesz o tym? Nie wiem, czemu uciekasz, co się stało? Cholernie chcę to wiedzieć. Czekam, aż mi to powiesz, zaufasz, ale ty nie chcesz tego uczynić. Co mam uczynić, byś to w końcu zrobił? Widzę, że się boisz.

– Masz rację. Nie chcę, a ty na to naciskasz. – Oliver odwrócił od niego wzrok i skierował go na ścianę z prawej strony, jednak jego ciało samo się rozluźniło pod dotykiem Toma.

– Kiedy niby to robię? Jak jesteś w pracy? Czy jak się myjesz? A może, jak udajesz, że śpisz? Nawet na to nie dajesz mi możliwości! Nawet nie wiesz, jaką miałbym ochotę na ciebie ponaciskać. – Okej, to zabrzmiało dwuznacznie, ale nie miał czego ryzykować. Oliver i tak się już od niego odsunął. Na początku, był jeszcze wkurzony, więc chcąc nie chcąc podniósł głos, jednakże z każdym kolejnym słowem mówił coraz ciszej, aż ostatnie słowa wypowiedział szeptem. Nie miał siły. Nie miał jak za bardzo wychodzić z domu przez ponownie założony gips. Szurałby tylko po schodach, do momentu, w którym by w końcu spadł. Wariował w czterech ścianach. Ile można gapić się w ścianę czy w okno? Piękna pogoda też do tego nie zachęcała. Ile można czytać czy oglądać filmy na laptopie? Cholera, chłopak nie miał nawet kota, do którego z chęcią by mówił. Szeroko otwarte oczy chłopaka skierowane nagle na niego, powiedziały mu jasno, że doskonale zdawał sobie sprawę ze swego postępku.

– Ale… ja… – cisza, która zapadła po tych dwóch słowach, była dość przytłaczająca.

– Jeśli chcesz, to się wyprowadzę. Nie będziesz uciekał ze swojego własnego domu tylko przez to, że ja tu jestem. Nie mogę się na to zgodzić. – Mężczyzna puścił jego ramiona i skierował się w stronę narożnika. Gips nadal utrudniał mu poruszanie, chociaż był trochę krótszy niż ten poprzedni. Dzięki temu, mógł się chociaż trochę swobodniej poruszać, nie uwierał i nie ranił, jak ten wcześniejszy. Jednak jego mięśnie były nadwyrężone od dźwigania tego cholerstwa, przez co obciążał drugą nogę. W ogóle, cały był obolały po wczorajszym kuśtykaniu przez wolną powierzchnię.

– Nie możesz się wyprowadzić. Jeśli nikt nie będzie cię szukał… dobrze wiesz, że możesz tu mieszkać, aż się wyleczysz całkowicie i znajdziesz pracę. – Student oparł się o ścianę koło drzwi łazienki i spojrzał na Thomasa. Miał mętlik w głowie i nie wiedział, jak się zachować, jednak to, co mówił, było całkowicie szczere.

– Wiem, że mogę. – Jedne tęczówki odnalazły drugie, jednak to Oliver pierwszy opuścił wzrok. – Nie wiem jednak czy chcę. Żyję z tobą, a jednak obok ciebie. Całymi dniami cię nie ma. Jeśli nawet kończysz wcześniej pracę, idziesz do Lilly czy rodziców i wracasz wtedy, kiedy przypuszczasz, że już zasnąłem. Nie wiem czy jestem w stanie to wytrzymać. – Starszy mężczyzna ponownie podniósł się z posłania i podszedł do Oliego. Ich oczy były prawie na tej samej wysokości, co było dość dużym wyczynem ze względu na wzrost studenta. W końcu, nie każdy ma ponad metr dziewięćdziesiąt, jednak to Thomas z nich dwóch był wyższy. – Czego się boisz do jasnej cholery? – Nie czekając jednak na odpowiedź, wpił się w lekko rozchylone usta studenta. Całował go jednak tak, by miał możliwość przerwania pocałunku.

Wbrew jego przewidywaniom, tak się jednak nie stało. Oliver był równie zdesperowany jak on, na początku delikatny pocałunek przerodził się w taniec pełen namiętności. Nie oszczędzali swoich ust, brali i dawali tyle, ile mogli. Ich wargi, co rusz, ocierały się o siebie, zęby podgryzały wargi, języki ocierały się o siebie z pasją. Ramiona studenta kurczowo ściskały szyję Thomasa, a ręce tego drugiego były oplecione wokół bioder młodszego mężczyzny. Gdyby ktoś ich nagrał, zobaczyłby parę całkowicie sobie oddaną, pogrążoną w namiętności, jaką daje pocałunek. Od samego widoku dwóch przystojnych facetów, całujących się w ten sposób robiło się gorąco.  Obaj jednak znali granicę. Ich biodra w miarę swych możliwości nie ocierały się o siebie. To nie był na to odpowiedni moment. Nie kiedy byli na siebie wściekli i nie wiedzieli, na czym stoją.

W pewnym momencie dłonie Olivera spoczęły na klatce piersiowej Thomasa, napierając na nią. Mimo tego, nie miał ochoty kończyć tak gwałtownego pocałunku. Jego koszulka była delikatnie podciągnięta, a dłonie mężczyzny spoczywały na ciele. Najwyraźniej potrzebował tego, chociaż nic więcej nie czynił. Na sam koniec ich usta co chwilę się muskały, ocierały i nie chciały rozstać, jak gdyby lepiej wiedziały, o co chodzi ich właścicielom.

– Muszę iść – kolejne potarcie ust o wargi kochanka – do pracy. – Kolejne słowa ponownie utonęły niewypowiedziane na głos. – Thomas.. – Jęk Olivera odbił się w całym ciele starszego mężczyzny. Cholera!

– Nie. Nie idź. – Szept był udręczony, pełen pasji, a zarazem zrezygnowany. Obaj wiedzieli, że student musi to zrobić.

– Muszę. Wrócę prosto po pracy. – Na te słowa ciało Toma rozluźniło się gwałtownie. Już zaczynał się bać, że Oliver znów nie pojawi się do późnych godzin nocnych.

– Trzymam za słowo. Inaczej spotka cię kara. – Sam nie wierzył, w to co mówił. Nie mógłby ukarać młodszego mężczyzny. Wystarczył mu widok rozmarzonych, przyciemnionych od pasji oczu studenta. Dopiero po tych słowach i ostatnim już pocałunku był w stanie go puścić. Musiał wygrać wojnę sam ze sobą, ale dał sobie z tym jakoś radę.

***

            Oliver, mimo swojej obietnicy został dłużej w pracy. Jill przyniosła do pracy laptopa, a ich szef wyraził zgodę na to, by po zamknięciu lokalu mogli w nim zostać przez kolejną godzinę. Student wytłumaczył mu, jaki ma w tym ma cel.

Ponownie chciał przejrzeć strony z poszukiwanymi osobami. Miał nadzieję, że ktoś szuka Thomasa, jego rodzina na pewno za nim tęskniła. Dlatego też tak rzadko wracał od razu do domu. Korzystał z laptopa w domu czy u Lilly. Wyjątkowo poprosił o to Julię, ponieważ jego rodzina gdzieś wychodziła, a przyjaciółka miała co innego do załatwienia. Nie chciał wiedzieć o co chodzi, ale dała mu znać, że dzisiejsze spotkanie musi odwołać.

Jego współpracowniczka znała całą historię Thomasa i przyznała mu się, że sama przegląda strony internetowe w poszukiwaniu jego zdjęcia, danych, chociaż stara się to robić także na portalach społecznościowych lub forach. Kto wie, jak działają umysły bliskich, którzy kogoś stracili. Zresztą, Julii też nie chciało się wracać do domu. Puste ściany ją przygnębiały. Tym bardziej, że jej rodzice pojechali do sanatorium na trzy tygodnie.

Tak jak sobie obiecali, przesiedzieli nad różnymi stronami godzinę, by nie zabierać sobie więcej czasu. Układ to układ. Poza tym do dziewczyny zadzwoniła jakaś koleżanka, że zerwała z chłopakiem i chyba potrzebuje się wypłakać w czyjeś ramię. Dziwiło go to, że nagle wszyscy ze wszystkimi zrywają, a w ogóle się nie schodzą. On przynajmniej takich informacji nie posiadał.

Zaraz po tym jak odprowadził znajomą na przystanek i poczekał razem z nią na autobus, sam ruszył w przeciwnym kierunku. Na przystanku dziewczyny, nie zatrzymywał się jego środek transportu, więc chcąc nie chcąc był zmuszony przemaszerować dziesięć minut w inny rejon osiedla.

Zastanawiał się nad tym, co powinien zrobić z Thomasem. Nie wiedział czy chce ciągnąć dalej tę sytuację pełną napięcia. Uciekanie przed nim także go męczyło. Nie podobała mu się jednak myśl, że będzie przebywał z mężczyzną przez cały czas w jednym pomieszczeniu. Już wiedział czemu ludzie, aż tak nienawidzą kawalerek.

Miał szczęście, zdążając na ostatni autobus. Musiał jeszcze na niego biec, ale wolał to niż ponad godzinny spacer. Mieszkał na drugim krańcu miejscowości, więc nie miał się co dziwić, że jechał pół godziny w każdą stronę. Ale lepiej w ten sposób i mieć pracę, niż nie dojeżdżać i nie mieć za co żyć.

***

            Thomas nie był zły na Olivera. Był wkurwiony. Nie lubił takiej nieodpowiedzialności i nie szanowania obietnic, które się dało. Jako, że student miał być w domu ponad godzinę temu, przyszykował na ten czas kolację. Ten debil, jak go zaczął nazywać w myśli, nie raczył nawet napisać, że go nie będzie.

            Cały posiłek, który należało jeść na gorąco, szlag trafił, bo najlepszy był, gdy podano go na świeżo. Teraz zapiekany makaron nadawał się tylko do wyrzucenia. Zapiekł się na amen. Fakt, nadal mogli go zjeść, ale górną warstwę musieliby rozbić o blat. Nie wiedział też czy pomidory nie stały się pieprzoną papką.

            Dopiero po półtorej godziny od zakończenia pracy, Oliver otworzył drzwi do swego lokum. Wiedział, co go czeka i nie miał pojęcia jak się bronić przed mężczyzną. Rano mu coś obiecał i nie dotrzymał słowa. Chciał polepszyć ich relację, a zarazem zachowywał się skrajnie inaczej. Chyba powinien w końcu się jakoś opanować, zdecydować na coś. Na dodatek, w całym domu pachniało pieczonymi pomidorami i czosnkiem. Czyżby zrobił spaghetti? Na samą myśl zaburczało mu w brzuchu. Był tak cholernie głodny! Jeszcze w autobusie planował sobie, co powinien powiedzieć, jednak po wejściu do kuchni, bo to tam właśnie znajdował się Thomas, mógł stwierdzić tylko jedno.

            – Przepraszam. Zawaliłem, wiem. – Widział, jak mężczyzna zaciska dłonie na blacie. Jego ciało było napięte do granic możliwości, dłonie ściskały nieszczęsny kawałek drewna w taki sposób, że kostki mu zbielały. Ramiona trzęsły się delikatnie od wstrzymywanej furii.

            – Skoro wiesz to, po co obiecywałeś rano, że tego nie zrobisz? Co znów było ważniejsze od przyjścia tutaj? Miałeś randkę?– Thomas praktycznie warczał przez zęby. Uważał się za pieprzonego debila, przez to, że zaczęło mu zależeć. Skoro miał być tak traktowany, powinien się wyprowadzić i nie naciągać dalej chłopaka. Miał ochotę spakować kilka rzeczy, które otrzymał od pielęgniarek i od samego Olivera, by miał się w co ubrać i wyjść w ciemną noc. Zamierzał oddać studentowi wszystkie pieniądze za pobyt u niego, ale miał cholerną nadzieję, że jego zauroczenie, bo zakochaniem tego jeszcze nazwać nie można, zostanie odwzajemnione. Och, jakim był idiotą wierząc w to!

                                                                                                                               

            – Nie byłem na randce! A poza tym, nie muszę ci się spowiadać. Nie jesteśmy razem! Raz się ze sobą przespaliśmy i uważasz, że będziesz mógł mnie kontrolować? Nie tak to działa. Jeśli będę miał ochotę z kimś wyjść, to zrobię to! Nawet, jeśli nie wyrazisz zgody! Chuj ci w dupę! Mowy nie ma o tym bym się ciebie o wszystko pytał!

            – Bardzo chętnie, ale tylko twój. – Thomas obrócił się wściekły. Miał ochotę się zaśmiać na widok zszokowanej miny studenta. Takiej odpowiedzi to się chyba nie spodziewał. – Masz rację, to był tylko seks. Wykorzystaliśmy się obaj. Tylko niepotrzebnie drzemy koty.

            – Nie mów tak. – Oliver chwycił się za włosy. – To nie było…

            – Nie ważne co było, Oli. Powiedziałeś, co sądzisz na ten temat. Między nami nic nie istnieje, chociażbym tego chciał. – Podszedł do niego i pogłaskał delikatnie po policzku. –  Swoimi czynami udowodniłeś, że jestem dla ciebie nikim. Obcym, którym trzeba się zaopiekować. Dziękuję ci bardzo. Już lepiej czuć się nie mogłem. – Student pierwszy raz słyszał aż taki smutek w głosie drugiego człowieka, a zarazem żałość, która przepełniała czarę goryczy. Nie, mylił się. Taka sytuacja już kiedyś miała miejsce. Fakt, w innym kontekście, ale jednak. Nie zamierzał sobie na to pozwolić po raz drugi. Za jakie pieprzone grzechy? Teraz mężczyzna go nienawidzi. Może to jednak lepiej. Nie potrafił się zdecydować czego chciał. Bał się, że ponownie zostanie odrzucony, ale to jego przeszłość rzutowała na to, a on nie potrafił się pozbyć tego paskudnego uczucia. Cholera!

            Nie zamierzał jednak rzucać się na Thomasa z przeprosinami tak, jakby to zrobili bohaterowie opowiadań. Sięgnął po swój plecak i podszedł do szafki. Wyjął z niej dwa t-shirty, krótkie spodenki do spania i parę bokserek.

            – Co ty robisz? – Zapytał z lekko uniesioną brwią brunet. Sytuacja się powtarza. Znowu ucieka.

            – Idę do rodziców. Nie zamierzam tu nocować, gdy jesteśmy na siebie wściekli. Zobaczymy się jutro, jak będę po pracy. Zdążymy ochłonąć, przemyśleć swoje zarzuty i uczucia. Ale dzisiaj… Nie dam rady. Będę miał dzień wolnego pojutrze, to też nam ułatwi wiele rzeczy.

            – Oliver, nie wychodź. – Głos Thomasa był lekko przytłumiony. Czuł małą gulę w gardle. Nie zamierzał płakać, jednak sytuacja ta przyprawiała go o cholerny ból głowy i miał ochotę się po prostu wyrzygać by mu minęło.

            – Muszę, Thomas. I dobrze o tym wiesz. Inaczej obaj zrobimy coś czego będziemy żałować. Wiesz, co wisi w powietrzu. A seks w stanie furii nie jest dobrym pomysłem. Muszę wyjść. – Nie odwracając się, tak jak powiedział, student wyszedł ze swojego mieszkania. Mężczyźnie nie umknęła jednak pochylona głowa i barki studenta. Gdyby mógł to by już leciał za nim po schodach. Cofnął się na łóżko, usiadł. Oparł łokcie na kolanach i ukrył twarz w dłoniach. Czuł się… Cholernie zrezygnowany.

            Oliver tak naprawdę nie zamierzał iść do rodziców, a do swojej przyjaciółki. Ją mógł obudzić, a nie chciał tego robić rodzinie. Przecież nie muszą wiedzieć o tym, że ich syn przeżywa zawód miłosny. Przez to, że był idiotą i dupkiem. Zbyt często nie umiał walczyć, wycofywał się. Czasem nie radził sobie z pewnymi sytuacjami. Ktoś mógłby stwierdzić, że poszedł na psychologię by samego siebie wyleczyć. To jednak nie była prawda.

***

            Lilly nie była szczególnie zaskoczona, widząc go na progu. Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi, poszła do kuchni zaparzyć im herbaty owocowej z dodatkiem odrobiny cukru.     
           – Pfh. Lepszego kubka nie mogłaś wybrać? – Oliver, mimo złego nastroju, nie potrafił powstrzymać parsknięcia. Jego przyjaciółka lubiła na przecenach kupować niepasujące do siebie przyrządy kuchenne, przez co w sumie było u niej dość pstrokato. Jej matce nigdy się to nie podobało i wrzucała wszystko do pudeł, które lądowały na strychu. Lilly w końcu miała możliwość zabrania wszystkich niepotrzebnych jej matce gratów, jak je nazywała i mogła zacząć żyć po swojemu.

            – Masz coś do mojego kubka, to masz coś do mnie. – Ich śmiech rozniósł się po pomieszczeniu.

            – Jest całkiem uroczy. Ale napis „Niezła dupa” raczej się do mnie nie odnosi. Hmm… Teraz chyba ja częściej będę bywał u ciebie. – Mruknął cicho pod nosem. –Role się odwróciły.

            – Ol, co jest? Aż tak źle?

            – Gorzej. Znów odwróciłem się do niego plecami. – Lilly spojrzała na niego smutno. – Ciągle go odtrącam, bo… Ja sobie z tym wszystkim najzwyczajniej w świecie nie radzę. Zauroczyłem się, może zakochałem. On mnie denerwuje, przytłacza. Nie dlatego, że chce to robić, ale… Samo to, że czeka na mnie, gdy wracam. Podaje kolację. Jest miły, sympatyczny, seksowny. Działa na mnie. Widzę jego zaangażowanie, które chciałbym odwzajemnić, ale chyba…

            – To, w czym problem? – Serce jej się krajało, widząc swojego przyjaciela takiego zmarnowanego i nieszczęśliwego.

            – We mnie,Lill. Tylko i wyłącznie we mnie. – Oliver przymknął oczy i pomasował palcami skronie.

            – Co przez to rozumiesz? – Zastanawiał się, co powinien teraz powiedzieć. Miał przecież czas.

            – Nie wiem, co mam zrobić. – Wzruszył bezradnie ramionami. Czuł się jak na jakiejś pieprzonej emocjonalnej kolejce górskiej*.

            –Kotenieńku? Spójrz na mnie. – Student posłusznie skierował wzrok na przyjaciółkę. – Wiem, że jesteś przerażony. Wiem, jak potraktował cię John, ale czy nie wolałbyś zaryzykować? Może warto?

            – Nienawidzę tego imienia. – Jęknął sfrustrowany.

            – Wiem, ale czas najwyższy zostawić przeszłość za sobą. Porozmawiaj z nim.

            – Jutro. – Śmiech przyjaciółki tylko go niepotrzebnie dobił.

            – Wiem, spokojnie nie zamierzam się ciebie pozbyć z domu.

            – Lill… A co jeśli mam rację. Przecież on może…

            – Nie, Oliver. Nie czas na myślenie o konsekwencjach. Poddaj się uczuciom. Jeżeli złamie ci serce… Przetrwamy to razem. Jak zwykle. Pozwól sobie żyć. Co ma być, to będzie. Nie możesz być wiecznie ostrożny. – Wiedziała, jak się czuł. Nie raz opisywał jej stan, który go gnębi, gdy nie wie, jak rozwiązać jakiś problem. Zapewne teraz będzie siedział i analizował każdy aspekt swojego i Thomasa zachowania. Rozważanie za i przeciw także się pojawi, by na końcu znów przejść przez fazę emocji. Standard.

Wiedziała, że tylko to pomaga mu odpędzić mgłę z myśli. Tak to zawsze określał. Jakby błądził w gęstej, mlecznobiałej chmurce, nie widząc na większą odległość niż jego wyciągnięte dłonie. Gdy pierwszy raz jej to powiedział, nie za bardzo chciała mu wierzyć, jednak w końcu przekonała się, że jego opis był jak najbardziej prawdziwy. Szkoda tylko, że dowiedziała się o tym w taki sposób.

*  http://i1.mirror.co.uk/incoming/article1888946.ece/ALTERNATES/s1023/Martin–Fricker–rides–the–new–roller–coaster–called–Smile–1888946.jpg