Rozdział 19

Miłego czytania :)

Rozdział 19

           

            Wieczór dnia poprzedniego minął Oliverowi na użalaniu się. Przecież każdy ma czasem do tego prawo. Prawda? W pracy jakoś funkcjonował. Z naciskiem na jakoś. Na szczęście, Julia ratowała sytuację i pilnowała, by wszystko było dobrze. Był jej za to wdzięczny i będzie musiał coś jej za to kupić. Gdyby nie jej zachowanie, nie podałby kilku kaw i zapewne wyleciał z pracy. Dziękował niebiosom, gdy zegar wybił godzinę osiemnastą. Nie byłby w stanie dalej funkcjonować. Wszystko zaczynało go drażnić i wylatywać z rąk. Był podenerwowany tym, że będzie musiał przeprowadzić tak ciężką dla siebie rozmowę, właśnie z tym mężczyzną. Prawda była jednak taka, że należały mu się wyjaśnienia.

            Nie ociągał się z wyjściem z pracy. Wolał mieć już to wszystko za sobą. Im wcześniej Thomas na niego nawrzeszczy, tym lepiej. Przynajmniej będzie miał powód by znów iść do Lilly. Może nic z tej rozmowy nie wyjdzie? Byłoby dobrze. Poznał jednak na tyle Toma, iż wiedział, że nie zostanie mu odpuszczone. Był na to zbyt uparty.

            Gdy w końcu dotarł pod drzwi mieszkania, zawahał się czy powinien tam wejść. Oparł głowę o drewno i przymknął oczy. W dłoni mocno ścisnął klucze, a drugą puścił luźno wzdłuż boku. Toczył walkę ze sobą, a także z tym, co powinien zrobić. Był cholernie niepewny siebie, jeśli chodzi o sprawy miłosne. W każdej innej dziedzinie mógł działać spokojnie i rozważnie, kierować się przeczuciem lub wiedzą, mylić się i śmiać z własnych błędów. Udawało mu się to do tej pory we wszystkim innym, ale nie w tym aspekcie życia. Miał ochotę wrzeszczeć na cały głos, by uwolnić się od tego pogrążającego go uczucia. Do tej pory wolna ręka zacisnęła się w pięść i oparła nad głową.

            Czuł jak przez jego ciała płynie złość, frustracja, lęk. Zastanawiał się czy od samych uczuć można zemdleć. Próbował krzyczeć, otworzył nawet szeroko usta, jednak z gardła nie wydobył się żaden dźwięk. Cholera. Czuł się rozbity, złamany. Furia płynęła w jego żyłach, starając się zamienić je w lód, lęk napędzał mętlik w głowie. Coś ściskało go w piersi z przerażenia. Nie powinien przypłacać jednego, krótkiego związku takim zachowaniem, emocjami, złym nastawieniem. Niech to wszystko szlag trafi.

            – Wchodzisz czy zamierzasz sterczeć tam przez kolejne dwadzieścia minut? – Głos Thomasa pochodzący zza drzwi wprawił jego ciało w drżenie. Napięcie groziło wybuchem wściekłości, a on nie był na to gotowy. Nie będzie potem, co po nim zbierać. Ostatnio wyszło mu to na złe. Nie czekając na jego odzew, brunet postanowił zaryzykować i otworzyć. Jak gdyby nigdy nic, Oliver wszedł do mieszkania. Ściągnął buty i poszedł umyć ręce. – Ugotowałem obiad. Proponuję najpierw zjeść, a potem porozmawiać. Wyjdzie nam to na dobre. W końcu stare prawidła głoszą, że jak człowiek głodny to zły. Wszystko już czeka.

            – Dzięki. – I jak takie zachowanie miało go nie przytłaczać? Ostatnio… To jeszcze nie czas na to myślenie. Później. – Zjadłbym konia z kopytami. – Słychać to było zresztą od wejścia. Jego brzuch wydawał dźwięki jak buldożer, trudno było to zignorować. – Pozwolisz, że się jeszcze przebiorę? – Po krótkim kiwnięciu głową, które otrzymał zabrał krótkie, materiałowe spodenki i luźną koszulkę. Po całym dniu w długich spodniach i zapinanej na guziki koszulki, miał dość. Potrzebował trochę luzu. Zrzucił z siebie ciuchy i wsadził do pralki. Później będzie musiał wyprać kilka rzeczy, bo zrobiło się niezłe kłębowisko odpadów.

Spojrzał w lustro. Zobaczył młodego, bladego człowieka z podkrążonymi oczami i lekko zapadniętymi policzkami. Stres, niewyspanie i lekka głodówka robiły swoje. Przyjrzał się swoim oczom. Czemu widział w nich zrezygnowanie i porażkę? Nie! Mowy nie ma. Musiał zawalczyć o siebie! Nie ma, że chce, ale się boi. Roztarł mocno policzki i zmierzwił lekko włosy. Niewiele mu to dało, ale nie wyglądał przynajmniej jakby za minutę miał zejść z tego świata. Wszedł ponownie do pokoju, po którym roznosił się zapach zupy pomidorowej. Ślinka nabiegła mu do ust.

– Nie miałem pomysłu, więc zrobiłem podstawę. W piekarniku robią się steki, twoja mama je przyniosła, bo stwierdziła, że zapewne głodujemy. I zaprosiła nas jutro na obiad, o ile będziesz chciał, a ja będę w stanie dokuśtykać. Jednak zrozumiem, jeśli zechcesz odwiedzić rodziców beze mnie. – Oliver słyszał w jego głosie gorycz. Wcale mu się nie dziwił. Był uziemiony, rzadko kiedy się z kimś widział, a on zamiast się nim zajmować, to pozostawił go sobie samemu. Zaczęły go zjadać wyrzuty sumienia.

– Dziękuję. – Skosztował posiłku i przymknął oczy. Dawno nie jadł czegoś tak dobrego. Zazwyczaj Thomas ograniczał się do jednego dania, ale bardziej pożywnego. Smak prawdziwych pomidorów, smażonych na lekko przyrumienionym maśle uwięziły jego zmysły. Przepis był lekko zmodyfikowany, ponieważ czuł bazylię i troszkę oregano. – Pyszne. – Nie mógł się powstrzymać przed szybszym jedzeniem. Był głodny, a zupa była wyśmienita. Na dodatek, mężczyzna nie dodał do niej śmietany, więc dla niego tym lepiej.

– Cieszę się, że ci smakuje. Postanowiłem trochę poeksperymentować z przyprawami. Nie spodziewałem się otrzymania takiego efektu.

– Rób tak częściej, to będę jadł za dwóch. – Ostatni czas odbił się na jego zdrowiu, był pełny. A przecież kiedyś mógł zjeść o wiele więcej.

– Mięso będzie za pół godziny minimum. Nie wiem czy nie za późno je nastawiłem, ale zawsze lepiej trochę poczekać niż być przejedzonym. – Oliver cały czas unikał patrzenia na mężczyznę, chociaż w sumie nie miał już jak uniknąć konfrontacji.

– To ja zaniosę naczynia i…

– Możesz to zrobić później? – Subtelnie wydany rozkaz. Mowy nie ma i tak zrobi po swojemu.

– Nie. Wolę rozmawiać, gdy będzie czysto na stole. Zrobię nam herbaty i wtedy sobie wszystko wyjaśnimy. Nie będę tego dłużej spowalniał, ponieważ też chcę mieć to z głowy. – Wziął ze stołu naczynia i będąc w kuchni spakował do zmywarki. Włączył wodę i wyciągnął dwa kubki. Nie miał ochoty na lodowatą wodę czy sok, wolał coś ciepłego, wystarczyło mu, że w jego wnętrzu wiało arktyczną zimą. Musiał się czymś rozgrzać, chociaż wątpił by akurat ten sposób mu pomógł. Gdzieś z tyłu głowy nadal szukał wyjścia, możliwości ucieczki. Wyciągnął z kieszeni komórkę i napisał do przyjaciółki sms–a

W razie czego… ratuj. Puszczę strzałkę.

Wiedział, że na kobietę mógł liczyć, a to, że zachowywał się teraz dość nieodpowiedzialnie, miał, szczerze mówiąc, gdzieś. Na odpowiedź nie musiał długo czekać.

Nie. Nie dzisiaj. Musisz to przejść, inaczej będziesz żałował. W każdej innej sytuacji, ale nie dziś.

Czyli nawet ona miała więcej rozsądku od niego, czego kiedyś za nic w życiu by nie przyznał. Potarł uchem o ramię. Dziwny nawyk, który pozostał mu z dzieciństwa, gdy jego emocje nadmiernie brały górę. Chcąc nie chcąc, wziął kubki w obie dłonie i ruszył do pokoju, który nagle wydawał mu się cholernie mały. Thomas nadal siedział na łóżku, zwrócony w jego stronę, czyli obserwował go przez cały ten czas. Cholera.

            – I jak? Lilly zapewni ci posiłki? – Czemu przejrzał go tak łatwo? To nie powinno mieć miejsca. Czyżby był aż tak przewidywalny? Nie zamierzał jednak kłamać w tej sprawie.

            – Nie. Kazała mi… zawalczyć. – Lewa brew bruneta powędrowała do góry. – O moje życie. – Doprecyzował.

            – Aha. – Thomas nie zamierzał mu tego wszystkiego ułatwić. Widział to i wcale mu się nie dziwił. Byli dorośli, a skoro on mógł okazywać swoją złość i zniechęcenie, to i mężczyzna miał do tego prawo. Ostatnimi czasy, nie traktował go dobrze. Nie będąc jeszcze pewnym gdzie usiąść, stał jak debil na środku pokoju z dwoma, ceramicznymi narzędziami w ręce. Chcąc nie chcąc, postawił je na stoliku i usiadł pod ścianą. – Nie wolisz siedzieć na narożniku?

            – Nie. Potrzebuję dystansu, by zebrać myśli i powiedzieć ci o… tym wszystkim. – Machnął ręką jakiś dziwny znak w powietrzu i zawinął ręce na klatce piersiowej. Po chwili ciszy zorientował, się co uczynił. To on powinien zacząć tę rozmowę, a pozycja zamknięta* na rozmówcę mu tego nie ułatwiała. Wyprostował się i opuścił dłonie na podłogę po obu stronach ciała.

            – Oli? Wyrzuć to z siebie. Nie chcesz mnie tu już, prawda? – Głos Thomasa był cichy i niepewny, a zarazem współczujący. Facet, zamiast martwić się sobą, na co wskazywałoby jego pytanie, cały czas dbał o jego samopoczucie, o to czego mu potrzeba. Och jakim był zasranym egoistą.

            –Yhym. Nie wiem od czego zacząć. Co jest istotne, a co nie. Te sytuacje…

            – Po prostu mów. Słowa same się znajdą, tylko musisz zacząć. Wiem, że to trudne, ale za chwilę wszystko ci się przejaśni.

            – Jako dziewiętnastolatek zakochałem się w pewnym mężczyźnie. Różnica wieku była taka, jak między nami. – Thomas oparł jeden łokieć na kolanie i ułożył na dłoni brodę. Musiał się jakoś podeprzeć. – To chyba brzmi fatalnie. Nie powinienem porównywać tych dwóch sytuacji, przepraszam.

            – Nie masz za co. Nie bój się, że cię ocenię. Nie zamierzam tego zrobić.  – Pierwszy raz nie widział przed sobą dwudziestoczteroletniego mężczyzny, a tamtego zagubionego nastolatka, który nie potrafił sobie z czymś poradzić. Dał mu chwilę na zebranie myśli.

            – Ale jednak to uczynisz. Nieświadomie. Zresztą, nieważne. – Oliver przymknął powieki, jak gdyby przed jego oczami rozgrywała się cała traumatyczna dla niego sytuacja. Odchylił głowę na ścianę i oparł się o nią całym ciałem, tylko jego szyja była wyeksponowana, a przez to Thomasowi zrobiło się lekko gorąco. – Byłem na pierwszym roku studiów, jak go poznałem. Myślałem, że chwyciłem boga za nogi. John był idealny. Wysoki, przystojny, wysportowany, z nienagannymi manierami. Dobrze mnie traktował i nie naciskał na kontakty seksualne. – Na te słowa zarumienił się lekko. No cóż, w końcu dopiero niedawno przestał być prawiczkiem, miał do tego prawo. Jakoś nie ciągnęło go do ruchania na prawo i lewo jak niektórych jego kumpli, a potem wielkie zdziwienie, że załapali jakiegoś syfa. – Cholera. Nie powinienem ci tego mówić. – Spojrzał na Thomasa, który patrzył na niego uważnie. Miał poważny wyraz twarzy, delikatne zmarszczki uwydatniły się na jego twarzy, gdy marszczył czoło i mrużył oczy.

            – Właśnie, że powinieneś. Ulży ci w końcu. Ktoś cię powinien wysłuchać, a ja chcę to zrobić. Możesz mi zaufać.

            – Tego się właśnie obawiam, Thomas. Niczego więcej. Zaufam i znów skończy się, jak wtedy.

            – Czyli jak? – Zastanawiało go, co się zdarzyło pomiędzy tymi dwoma, że Oli tak chciał uniknąć tego tematu. Czego się wstydził, bał?

            – Stwarzał doskonałe pozory, Tom. Był doskonałym kandydatem na faceta, prawie każda dziewczyna się za nim oglądała. Nigdy jednak na zewnątrz nie wziął mnie za rękę czy nie pocałował. Traktował mnie jak kumpla, a ja nie wiedziałem jak sobie z tym radzić. Nigdy z nikim przed nim nie byłem, więc nie miałem o niczym pojęcia.

            – Bi, ukryty gej, czy hetero który chciał spróbować?

            – Sam nadal nie wiem. Wydaje mi się, że to ostatnie. Byłem jego odskocznią, zabawką. Miał od kilku lat dziewczynę. Ona wiedziała, że chciałby spróbować z facetem, przyznał jej się do tego po pijaku.

            – I nie rzuciła go? – Thomas podrapał się w zamyśleniu po głowie. Naprawdę popaprana sytuacja, a nie pomagało to, że Oliver wcześniej nie zaznał innego rodzaju miłości.

            – Chciała zobaczyć go w akcji. Popierdolony związek. Gdy dowiedziałem się, że ma kogoś… Prawie się załamałem. – Wiedział, że chłopak kłamie. Zachowywałby się inaczej, gdyby prawda była inna. Nie uciekałby, nie tłamsił w sobie emocji. – Związałem się z nim na pół roku. Za niedługo chciałem mu zaproponować wspólne mieszkanie. Przecież byliśmy dorośli. – Nie umknął mu powód zamknięcia przez Olivera oczu. Podniósł się po cichu i pod kuśtykał do studenta. Dywan na szczęście tłumił jego kroki, a samo zamyślenie chłopaka dawało mu też przewagę.

            – Ale tego nie zrobiłeś. – Poczuł oddech Thomasa na swoim policzku i jego usta scałowujące łzę po nim płynącą.

            – Nie, po tym czego się dowiedziałem, nie mogłem. Miałem swój honor. Nie chciałem błagać, by ją dla mnie zostawił. – Oliver otworzył oczy, które błyszczały od łez. Thomasowi zrobiło się cholernie żal studenta. Teraz sytuacja była dla niego przejrzysta. – Na szczęście, nigdy nie udało mu się mnie zaciągnąć do łóżka. Przynajmniej nie do… – Przyłożył mu palec do ust. Wiedział, co chciał mu powiedzieć, ale nie chciał wprawiać go w niepotrzebne zakłopotanie. – Gdybym był inny… Może on… – Ponownie nie dopuszczając Olivera do wypowiedzenia swoich myśli, przyłożył swoje usta do jego. Był to delikatny pocałunek, pełen ciepła i wsparcia. Po krótkiej chwili odsunął się od niego.

            – Nie. To nie była twoja wina i musisz sobie to w końcu uświadomić. John – niech skurwiela spotka, a mu serce wyrwie – by się nie zmienił i nigdy by cię nie chciał. – Widział przebłysk bólu w pięknych oczach młodszego mężczyzny. Jego ciało zadrżało lekko. – Nie byłeś kobietą, ale to nie oznacza, że jesteś gorszy. – Nie mogąc się już utrzymać, praktycznie przeturlał się do pozycji siedzącej. Zaraz potem objął Olivera ramieniem i przytulił jego głowę do swojego barku. Pocałował go lekko we włosy. – Nie miałeś wpływu na tę sytuację. Może gdybyś wiedział wcześniej, podjąłbyś inną decyzję.

            – Nie, nie lubię się dzielić moim facetem. – Thomas nie mógł, nie roześmiać się na to stwierdzenie. – Poza tym… rozstaliśmy się w dość niemiłych warunkach. – Oliver na samo wspomnienie się zatrząsł. Cholera, jak mógł się z nim spotykać. Czasami nocować pod jednym dachem?

            – Co masz na myśli? – Alarm odezwał się w jego głowie. Coś tu nie grało. Okej, zdrada, dziewczyna. To jeszcze było dla niego do przejścia, ale Oli jakiś fragment swego życia ukrywał. I chyba w końcu dorósł by komuś o tym powiedzieć. Zaufał mu.

            – Gdyby nie Lilly, która wpadła z niezapowiedzianą wizyta, on… – A miał nie płakać. Czuł się ponownie tak źle, jak wtedy. Całe ciało bolało od zadanych ciosów, nie tylko fizycznych, ale też psychicznych. Nie raz słowa bolą bardziej niż czyny. Przeciął w końcu wrzód znajdujący się w jego psychice. Nie zamierzał ukrywać, że płacze. Thomas mógł odejść w każdej chwili, ale on potrzebował to z siebie wyrzucić. Dłużej już nie potrafił trzymać tego w sobie. – Prawie mnie zgwałcił. – Zacisnął dłonie w pięści i pochylił lekko głowę. Nieświadomie przyjął pozycję bardziej skuloną, jak gdyby miała go chronić przed złem tego świata. – Miała klucze, ale wiedząc, że mam kogoś, nauczyła się pukać. Broniłem się, ale przed tym pobił mnie i nie miałem siły. Po wszystkim zacząłem chodzić na kurs samoobrony. Ona była moją ostatnią nadzieją. Próbował mnie uciszyć, zatykając mi usta, ale Lill i tak wszystko usłyszała, oprócz tego kopnąłem w stolik kilka razy. Prawie od razu udało jej się wejść, zaczęła dzwonić po gliny, a on zwiał. Powstrzymałem ją, czego teraz żałuję. – Smutny uśmiech wpłynął na jego usta. Kąciki warg były wygięte w dół.– Nie chciałem go więcej na oczy oglądać. Teraz tego żałuję, bo mógł przez ten czas skrzywdzić kogoś innego. – Jego ciało trzęsło się od wyrzucanych przez słowa i łzy emocji. – Nie myślałem wtedy racjonalnie. Lill zrobiła mi zdjęcia sińców, by mieć go czym szantażować, w razie gdyby mnie znów próbował napaść. – Thomas nie wierzył w to, co słyszy. Jego całe ciało spięło się. Naprawdę miał ochotę coś rozpierdolić. Najlepiej tego sukinsyna. Gdyby już go pobił, najchętniej uciąłby mu jaja i wsadził głęboko do gardła za karę. Kurwa! A on się wściekał, że Oliver uciekł po tym, jak się z nim przespał? Jakim trzeba być debilem! Przecież przypuszczał, że był dla niego pierwszym partnerem! – Zrozumiem, jeśli zechcesz teraz odejść. Wcale bym ci się nie dziwił.

            – Chyba zidiociałeś? Myślisz, że to twoja wina? – Krótkie kiwnięcie głową potwierdziło jego przypuszczenia. – No, to jednak jesteś kretynem. Nic, co się tam stało, nie było twoją winą. To on zachował się jak ostatni skurwysyn! – Złość go rozsadzała od środka, jednak musiał się opanować dla dobra studenta. – Masz prawo odmówić seksu. A tym bardziej, jeżeli ktoś chce się tylko zabawić twoim kosztem!

            – To dlatego od ciebie uciekałem. Nie masz wspomnień. – Teraz prawda uderzyła go między oczy. Nie chodziło o to, że porównywał ich w każdym aspekcie życia. A o sposób rozstania. –Nie możesz być pewny, że gdzieś tam nie czeka na ciebie narzeczona, dziewczyna, żona. Różne rzeczy się dzieją, gdy masz wypadek i tracisz wspomnienia. Mózg lubi płatać figle. A ja… Nie wiem czy ponownie dam sobie z czymś takim radę.

            – Spójrz na mnie. – Chwycił jego brodę pod palce i uniósł ją lekko. – Jesteś najsympatyczniejszym, najfajniejszym facetem, jakiego poznałem. Masz cholernie dobre serce, przygarnąłeś pod swój dach obcego człowieka, zaopiekowałeś się w potrzebie. Zacząłeś pracować na drugim etacie by na wszystko starczyło. Jesteś odpowiedzialny, wiesz, co chcesz osiągnąć, dbasz o innych. I ty masz jeszcze sobie coś do zarzucenia? Jesteś cholernie seksowny i mi się podobasz. – Widząc jego rumieńce, skomentował to krótko. – Nie zamierzam tego ukrywać. I zapamiętaj sobie… W tym wszystkim, nie było twojej winy.  

– Skąd wiesz, że nie znałeś wcześniej takiego faceta? – Wolał pominąć cały stos komentarzy na temat jego zachowania, wyglądu, sposobu bycia. I tak czuł się skrępowany bardziej, niż wymagała tego sytuacja.

            – Bo wiem, co czuję. Za nikim nie tęsknię, a przecież nieraz serce zna większe prawdy niż rozum. – Chyba jednak mu się nie uda. Poczuł, jak dłonie Thomasa kierują się na jego pośladki. Zadrżał lekko, co nie umknęło im obu. – Chodź, przytul się. Obu nam się polepszy humor. – Więcej razy nie trzeba mu było tego powtarzać. Niby siedzieli objęci, ale nie o to im chodziło. Przesunął się lekko i przerzucił lewą nogę przez biodro mężczyzny. Umiejscowił się tak, by nie siedzieć na nim centralnie, tym bardziej, że mógłby wtedy uszkodzić gips, a tego nie chciał. Jego pośladki delikatnie wisiały w powietrzu, starał się stworzyć pozory siedzenia. Thomas zauważył jego starania, dlatego bez zbędnych ceregieli przysunął blisko siebie studenta. Ich krocza otarły się o siebie, ale przynajmniej student nie musiał niczego udawać.

            – To chyba nie jest najlepszy pomysł. – Przecież nie powie Tomowi, że zaczął się podniecać od samego przytulenia. Weźmie go jeszcze za jakiegoś erotomana. Poruszył się lekko, by odciążyć prawą nogę, która źle się ułożyła, a przy tym sapnął ciężko.

            – A mnie wydaje się inaczej. – Starszy mężczyzna oparł swoje czoło o ramię Olivera i przyciągnął go najbliżej, jak się dało. – Chcę cię po prostu chwilę potulić.

            – Czemu ci nie wierzę? – Szepnął mu na ucho, by następnie lekko je pocałować. Sam też ułożył dłonie na plecach mężczyzny. To nie było jednak to, o co mu chodziło, dlatego też podciągnął lekko do góry jego podkoszulkę i ponownie zrobił to samo. Czuł ciepło buchające ze skóry swojego… partnera? Kochanka? Nieważne. Przynajmniej nie teraz. W końcu wyrzucił z siebie złość, ból i poczucie poniżenia. Oddał Thomasowi serce. Teraz musiał mieć nadzieję, że nie zostanie zmiażdżone i posiekane na kawałki.

*      pozycja zamknięta, czyli właśnie z założonymi rękami na klatce piersiowej. Pozorny kontakt, słuchamy, co druga osoba do nas mówi, ale tego nie chcemy, nie przetwarzamy, ignorujemy tekst wypowiedzi.