Rozdział 12

Miłego czytania :)

Rozdział 12

Oliver biegł na złamanie karku. Musiał zostać godzinę dłużej w pracy przez to, że Jill zaszwankował samochód. Zanim dotarła z drugiego końca miasta autobusem, upłynęło kolejne pół godziny. Poza tym musiała mieć jeszcze czas na szybkie przebranie się. Thomas go zabije, a przy tym jego lekarz. Na dodatek, nie mógł się dodzwonić do mężczyzny, nie odpowiadał też na  jego wiadomości tekstowe. Cholera! Wiedział, że tak będzie.

            Za dwa dni Lilly miała się przeprowadzać. Kupiła z ojcem mieszkanie, o jakim marzyła. Nawet nie musiała go za bardzo remontować, ktoś miał podobną do niej ideę. Meble w kolorze olchy i jasne, ciepłe ściany. Musieli je przemalować, dla odświeżenia, ale to był najmniejszy problem. Dwa pokoje plus kuchnia, łazienka i mała garderoba. Cały remont zajmie ich dwójce tydzień. Ojciec kobiety zaoferował się, że wynajmie firmę, ale właściciel obiecał ustawić meble na środku pokoju przy wyprowadzce, tym bardziej, że będą w tym czasie puste. Oczywiście, studentka musiała jeszcze dokupić wiele rzeczy, także z mebli, ale po poznaniu nazwy firmy, wiedziała już gdzie szukać tego, co chciała.

            Młody mężczyzna przypuszczał, że za dwa tygodnie umrze z przemęczenia. Praca, remont u przyjaciółki, Thomas u niego i jeszcze obiecał mamie pomoc w składaniu jakiegoś cholerstwa. Wytrzyma, a potem odeśpi w któryś weekend, o ile jego szef da mu chociaż dzień wolny.

            Miał wyjątkowe szczęście, że wychodząc z pracy, zaczął biec, ponieważ zdążył na autobus. Dokładniej rzecz ujmując, kierowca zatrzymał się jeszcze na chwilę i otworzył mu drzwi. Gdyby nie to, ślęczałby na przystanku przez kolejne pół godziny- albo szedł na nogach, przez co w szpitalu pojawiłby się o osiemnastej! Cholera by to wszystko wzięła. Ponownie wybrał numer Thomasa.

            –Hallllooo? – usłyszał głośne ziewnięcie i nie wiedział czy zacząć krzyczeć, czy się śmiać. – Oliver? Jesteś tam? – Nawet nie był świadom tego, że się zarumienił. Głos mężczyzny działał na niego. Naprawdę nie potrzebował tego w tej chwili.

            – Tak, jestem. Spóźnię się. Przepraszam. Jill trochę nawaliła. Będę u ciebie za jakieś hm… – spojrzał na zegarek w kasowniku. – Dziesięć, może piętnaście minut. – Thomas roześmiał się do słuchawki.

            – Nie ma sprawy. I tak dopiero wstałem. To ja się powoli zbieram. – Obaj zaśmiali się do słuchawki, by po krótkiej chwili się rozłączyć.

***

            Oliver nie mylił się mówiąc o czasie, o jakim zamierzał być w szpitalu. Ze względu na to, że nikt nie chciał wysiadać na dwóch przystankach „na żądanie” dotarł szybciej na miejsce. Wjechał na piętro i po pokonaniu krótkiego odcinka korytarza, wszedł bez pukania do pokoju Thomasa. Nadal był sam, a drzwi były uchylone, dlatego też się z tym nie kłopotał.

            – Cześć. Przepraszam za spó… – Oliver urwał nagle i zakłopotał się, widząc Thomasa siedzącego bez podkoszulki. Cudem udało mu się przełknąć cicho ślinę. Cholera. – Przepraszam. Już wychodzę, skoro się przebierasz. Powinienem był zapukać. – Mimo swoich słów, nie potrafił się odwrócić od widoku przedstawianego mu się przed oczami. Kurde! Ten facet był dla niego idealny. Przecież będzie zdychał przez najbliższy czas, będąc tak blisko niego. Na dodatek wolał kobiety. Gorzej być nie mogło. – Zresztą, przyniosłem ci rzeczy na przebranie.

            Thomasowi nie uciekł zawieszony na nim wzrok studenta. Zresztą za bardzo się on nie ukrywał z tym, jak go obserwuje. Po lekko zaróżowionych policzkach wiedział, że mu się spodobał. Chociaż można by przypisać to innym zdarzeniom jak bieg, stres czy zawstydzenie. Jednak był pewny, że chodzi akurat o tę sytuację.

            – Nie szkodzi. Dzięki za rzeczy. – Nie czuł się zawstydzony tym, że ktoś go obserwował. Nie ktoś. Oliver. I chyba dlatego tak dobrze mu z tym było. Widział aprobatę w oczach chłopaka. Sam z chęcią zobaczyłby go bez koszulki, ale na to będzie jeszcze czas. Sam fakt, że będzie u niego mieszkał, ułatwiał mu wszystko. Z wielką chęcią będzie obserwował. I wprawiał studenta w zakłopotanie.

***

           

            Po kolejnej godzinie, Oliver wprowadzał powoli Thomasa do swojego mieszkania. Dokładniej rzecz ujmując, jeszcze w szpitalu go spakował, potem podziękował lekarzom, zamówił taksówkę i odebrał wszystkie dokumenty od neurochirurga. Gdy dotarli przed budynek, pomógł Thomasowi wysiąść, zapłacił taksówkarzowi i podprowadził mężczyznę do ławki znajdującej się obok klatki schodowej. Najpierw sam poszedł na górę otworzyć mieszkanie i zostawić w nim rzeczy. Wolał mieć wolne ręce, skoro miał asekurować swojego przyszłego „pacjenta”. Z gipsem blokującym zgięcie kolana, wejście na trzecie piętro będzie katorżniczą pracą. Nie chciał, by w razie zachwiania się mężczyzny, nie móc go swobodnie podtrzymać, by ten nie upadł i nie zrobił sobie jeszcze większej krzywdy.

            Już wiedział, że cotygodniowe wizyty u psychologa będą męką dla nich obu, a właściwie dla większej ilości osób. Chyba, że jego szef zgodzi się, by w środę zawsze pracował na rano. O godzinie siedemnastej Thomas miał mieć wizyty, wtedy zdążyłby się wyrobić.

            Cholernie żałował, że nie zrobił jednak prawa jazdy. Człowiek uczy się całe życie. Teraz by mu się przydało, nawet jeśli miałby od kogoś pożyczyć samochód. A tak, to będzie się musiał posiłkować taksówkami lub prosić kogoś z rodziny albo znajomych. Tylko, ile osób takie coś wytrzyma? Przypuszczał, że dość mało.

            Po załatwieniu tego co najważniejsze, zszedł ponownie, by zgarnąć Thomasa na górę. Zdziwił się, widząc mężczyznę na półpiętrze dość sprawnie radzącego sobie z przemieszczaniem się po schodach.

            – Dobry jesteś. – Zauważył Oliver, widząc, że Thomas wchodzi zdrową nogą na kolejny stopień, a drugą podpiera o kant schodów, opierając lekko ciężar na samych palcach u stopy.

            – Skurwysyńsko boli, ale chyba nie mam wyjścia, chcąc wejść.

            – Przykro mi. Nawet nie jestem w stanie cię wziąć na plecy. Będziesz za ciężki. – Widząc krzywy uśmiech Thomasa, roześmiał się lekko. – Nie dziw się. Ważysz więcej ode mnie. Jesteś wyższy i lepiej zbudowany. Nie moja wina, że cię nie dźwignę. Nie będę nas okłamywał, że jestem jakimś strongmenem. Do tego mi daleko.

            – Widać. – Zironizował starszy mężczyzna. I tym razem to on parsknął śmiechem, widząc minę studenta.

            – I ty jeszcze sobie ze mnie ironizujesz?! No, wiecie co? Świat schodzi na psy. – Oliver nie mógł powstrzymać śmiechu, mówiąc to. Mimo to, gdy mężczyzna stanął przy nim, postanowił tym razem wchodzić zaraz za nim i w razie czego trzymać ręce przed sobą. Mieli do przebycia jeszcze kawałek drogi, a wiadomo co może się zdarzyć z takim „dzieckiem szczęścia”, jakim był Thomas?

            Dotarcie do mieszkania zajęło im piętnaście minut. Lilly przywitała się z nowym lokatorem przyjaciela lekkim uściskiem i pocałunkiem w policzek. Wiedziała i widziała, jak bardzo Oliver chciał, by Thomasowi spodobało się jego tymczasowe mieszkanie. Było ono oczkiem w głowie tego idioty.

            Nadal rozmyślała o tym, co zrobił Danielowi. Jego współlokator łaskawie doniósł jej,co dokładnie zrobił Oliver i była mu za to cholernie wdzięczna. Jak przeczytała wiadomość, że skurwiel się posikał i nie tylko, ze strachu, wybuchła gromkim śmiechem. Dobrze mu tak, pomyślała, mimo że nie była za samosądem.

            – Thomas, chcesz kawy, herbaty, wody czy soku? – zapytała. Musiała jakoś pomóc przyjacielowi. A ten na tę chwilę tylko stał i obserwował mężczyznę.

            – Poproszę kawy. Dwie łyżeczki cukru i odrobinę mleka, jeśli macie. – Nic, tylko się zakochać w tak uroczym mężczyźnie. Całe szczęście, że wiedziała, iż ten jest gejem. Chroniło ją to przed niechcianymi uczuciami.

            – Już się robi, szefie. – Zasalutowała mu ze śmiechem. Gdy ten już usiadł, wyszła z kuchni najpierw z dwoma kubkami, by za chwilę przyjść ze swoją kawą. – Jak ci się podoba mieszkanie? – Miała ochotę kopnąć przyjaciela. Nie sprawdzał się jako gospodarz, więc musiała go ratować. Siedział i się rumienił. Klucha!

            – Ładne. Przytulne. Rzadko kiedy się takie spotyka. – Oliver zarumienił się jeszcze bardziej.

            – Dzięki. Nie lubię zimnych i odpychających wnętrz. Nie czuję się w nich komfortowo.

            – Chyba nikt nie czuje się w nich dobrze. Są zbyt sztywne, formalne. I ciężko jest się w nich odnaleźć. – Lilli potwierdziła skinieniem głowy słowa starszego od nich mężczyzny. Miała się dzisiaj spotkać z Kathleen, dlatego za godzinę powinna zacząć się szykować. Nie zamierzała robić za przyzwoitkę. Cieszyła się, że będzie miała swoje mieszkanie, ponieważ będzie mogła tego uniknąć. Odciąży to Olivera, oprócz tego będzie miał większą prywatność i komfort z Thomasem. Nie żeby chciała ich swatać, ale ładnie by ze sobą wyglądali.

            Dwie godziny szybko minęły im na rozmowie, a także na spożyciu przyrządzonego przez Lilly obiadu. Na początku towarzyszyła im przy spotkaniu, ale po tym jak już się umalowała i ubrała, wyszła na spotkanie ze znaną mu pielęgniarką. Dziwny zbieg okoliczności, ale na razie nie zamierzał się nad tym zastanawiać. Gdy zostali sami, nagle tematy do rozmów się skończyły. Właściwie, zaczęli się lekko krępować, może miało to związek z tym, że pierwszy raz mieli zamieszkać z kimś innym niż rodzina? Thomas nie pamiętał, by kiedykolwiek dzielił z kimś lokum. Nawet za dziecka.

            Oliver natomiast przez jakiś czas jako nastolatek mieszkał w jednym pokoju z dwójką rodzeństwa, ale tylko dlatego, że reszta domu w tym czasie została poddana remontowi. Będą się musieli przyzwyczaić do swoich nawyków, do tego, co który lubi i nie obrażać się, jeżeli popełnią jakiś błąd. Może to być bardzo ciężkie. Tym bardziej, że już po wspólnych rozmowach stwierdzili, że obaj są dość dużymi indywidualistami. Dzielenie jednego pokoju we dwójkę będzie specyficznym przeżyciem, jednak musieli to przejść tak samo, jak inni ludzie.

            – Jeszcze raz dziękuję za nocleg. – Oliver parsknął śmiechem, słysząc te słowa. Nie potrafił się powstrzymać. Był typem wesołka, jeśli tylko się stresował, a ostatnie doświadczenia nie należały do najlżejszych.

            – Przepraszam. Nie ma za co. Cała przyjemność po mojej stronie. Ewentualnie za jakiś czas postawisz mi dużą pizzę. – Puścił do Thomasa oczko.

***

Kolejne kilka godzin minęło bardzo wolno. Thomas rozlokował się na narożniku, Oliver napompował dwa materace i poszedł na zakupy. Nie zauważył, że skończyły mu się cztery składniki potrzebne do obiadu na następny dzień. Czasem gotował coś na szybko dzień wcześniej, by nie musieć potem o tym myśleć.

W czasie, gdy Oliver kroił wszystko na zupę, starszy mężczyzna intensywnie prześwietlał wzrokiem jego sylwetkę.

– Czemu mnie obserwujesz? – zapytał młodszy mężczyzna, nawet się nie odwracając.

– A skąd wiesz, że to robię? – Odgryzł się Thomas. – Może się mylisz?

– Na pewno. Tylko nie wiem czemu, podświadomie cały czas czuję twój wzrok na sobie. – Westchnął Oliver i posiekał drobno koperek.

– Kiedy nauczyłeś się gotować? – Wiedział, że tak będzie. Thomas wiedział, jak wybrnąć z kłopotliwych sytuacji, co zauważył już w szpitalu. Było to czasami bardzo irytujące.

– Miałem siedemnaście lat. Moja mama stwierdziła, że będzie mi to potrzebne, skoro za dwa lata się wyprowadzę. Znała mój poziom zapału, dlatego zaczęła mnie uczyć tak wcześnie. – Na samo wspomnienie kłótni i szorowania przypalonych garnków na jego twarzy wykwitł lekki uśmiech.

– Miała dobre podejście. – Thomas pamiętał, że on sam uczył się gotować, stojąc przy laptopie. Włączał sobie filmiki z Internetu i próbował powielać ruchy osób przygotowujących potrawy. Nie zawsze mu to wychodziło, jednak uczył się na błędach. A to było najważniejsze.

Wiedział, że mieszkał sam. Pamiętał wygląd mieszkania, ale nic więcej. Lokum było przestronne z dość dużymi oknami. Ściany miały kolor kremowy, przez co pomieszczenia wydawały się większe niż w rzeczywistości. Kuchnia posiadała sprzęty, które śniły się mistrzom gotowania, a z których on prawie nie korzystał. Na ścianach łazienki znajdowały się  ciemne płytki, odbijające światło, przez co wydawała się być dość przejrzysta. Na prawej ścianie znajdowało się też wielkie lustro. Zaraz pod nim, zostały wwiercone w ścianę, dwie półki na kosmetyki i dwie umywalki. Wchodząc, od razu widziało się dużą wannę, kształtem przypominającą jacuzzi. Obok drzwi natomiast znajdował się duży, dwuosobowy prysznic.

– Thomas, spróbuj. – Przez zamyślenie nie zauważył, jak Oliver zbliżył się do niego i trzymał rękę pod łyżeczką z jakimś sosem. – Nie wiem, czy czegoś tu nie brakuje. – Student skrzywił się lekko. Widział, jak dłoń chłopaka zbliża się do jego ust wraz z metalowym przedmiotem w ręku. Uchylił lekko usta i wypuścił szybki, trochę drżący oddech.

Gdy lekka, ale gęsta ciecz rozlała się po jego języku pomyślał, że się rozpłynie. Dosłownie. To cholerstwo było strasznie dobre. Nigdy by nie przypuszczał, że coś tak pozornie nieważnego jak sos, może zaskakiwać smakiem. On sam nigdy by czegoś takiego nie ugotował. Słodkie i ostre zarazem, o lekkim posmaku kwasowości.

– I jak? – Zapytał Oliver, nieświadomie oblizując wargi. Widział jego lekko zamglony wzrok, chociaż chłopak nie miał do tego powodu. Chociaż…

– To było… To była najlepsza rzecz, jaką jadłem. – Jego wzrok co rusz przyciągały usta młodszego mężczyzny. Sam delikatnie oblizał swoje, widząc, jak wzrok Olivera podąża za jego językiem. Nie umknęło mu to, że młodszy mężczyzna poprawia się lekko, a na jego twarz wpływają rumieńce.

– Dziękuję. – Nie wiedział za co. Czy za to, że skosztował tak smacznego sosu, czy za to, że na niego wpływa. Widział to. Czuł tę mgiełkę erotyzmu w powietrzu. Najchętniej przyciągnąłby Oliego, jak zaczął go nazywać w myślach, do siebie i złożył na jego ustach pocałunek.

Musiał się otrząsnąć. To nie mogło mieć miejsca. Nie powinien sobie na to pozwalać. Thomas był hetero. Sam mu to wyznał. Tylko dlaczego, do jasnej ciasnej, tak na niego działał? Czemu w jego myślach ukazał się obraz mężczyzny przeżywającego orgazm? Kurwica by to wzięła! Oj tak. Mógłby się z nim pieprzyć. Tu i teraz. Chciał go wziąć w posiadanie albo oddać się mężczyźnie. Byłoby mu to obojętne.

Zmusił jednak swoje ciało do podniesienia się z narożnika i ponownego wejścia do kuchni, jak gdyby ta chwila nie istniała. Może tylko sobie coś niepotrzebnie wyobraził? Zawsze miał skłonności do tego, by robić sobie nadzieję w najmniej odpowiednim momencie. Nie mógł i nie chciał sobie na to pozwolić. Nie teraz, i nie w ten sposób. Nie z tym mężczyzną. Wiedział bowiem, że wyjdzie z tej sytuacji ze złamanym sercem.

Thomas widział nagłe wycofanie się studenta, a wręcz jego ucieczkę. Zastanawiało go, co było jej powodem. Chyba nie miał podstaw do tego, by zwiewać do kuchni, gdy on nawet go nie dotknął. Zaintrygowało go zachowanie Olivera i zaczął rozmyślać nad tym, jak się tego dowiedzieć. Może Lilly by mu w tym pomogła, skoro wróci za jakiś czas? Chociaż z drugiej strony, nie miał co na to liczyć, nie była w końcu jego przyjaciółką. Nawet się nie zorientował, jak rozmyślając o tym wszystkim, zasnął.

Oliver odetchnął, gdy znalazł się w kuchni. Miał chwilę na opanowanie swojego ciała, nim ponownie wejdzie do salonu. Postanowił zaparzyć herbatę. Zajrzał do szafki. Miał do wyboru kilka gatunków, które w większości przyniosła ze sobą Lilly. Musiał czymś zająć ręce, bo był dziwnie roztrzęsiony.

Z jednej strony, dobrze zrobił, przygarniając mężczyznę do siebie, jednak wiedział, że będzie to miało także negatywne skutki. Obawiał się, że przypłaci to niechcianym uczuciem. Skoro już teraz odczuwał ten dziwny rodzaj magnetyzmu, jak gdyby niewidzialnej liny przyciągającej go do Thomasa, to co będzie później? Zdawał sobie sprawę z tego, jak szybko się przywiązuje, dlatego musiał postarać się nie myśleć o wszystkich konsekwencjach tego, że zostanie sam.

Wyjątkowo trudno było mu rozstać się z rodziną. Najciężej człowiek przyzwyczaja się do ciszy zapadającej w mieszkaniu, gdy wyłączał muzykę czy film, który odtwarzał na laptopie. On sam bardzo długo nie mógł się przywyknąć do tego uczucia osamotnienia. Nie wiedział, czy poradzi sobie z tym ponownie.

Już teraz przywiązywał się do Thomasa. Wiedział o tym. Nieświadomie zaczął rejestrować jego obecność, skupiał uwagę na tym, czy mężczyznę coś nie boli i czy czegoś mu nie potrzeba. Za dwa, może, trzy dni wpadnie do nich jego mama. Chciała im ugotować obiad, gdy on i Lilly będą zajęci małą przeprowadzką. Nie chciała, by dodatkowo poświęcali czas na gotowanie i szykowanie wszystkiego, a sama stwierdziła, że dla niej nie będzie to problemem.

Nie widząc żadnego związku przyczynowo–skutkowego, nagle do jego głowy wpadła pewna krępująca myśl. Cholera. Będzie musiał pomóc Thomasowi się umyć. Kurwa!

Oj tak. Najbliższe dni będą bardzo ciężkie.