Rozdział 3

Rozdział 3

           

Minęły trzy dni od wypadku mężczyzny. W tym czasie Oliver funkcjonował prawie normalnie. Słowo klucz: prawie. Nie potrafił skupić się na nauce, a zarazem nie chciał pojawiać się w szpitalu. Cały czas twierdził, że nie wpuszczą go do obcego mężczyzny, skoro nie jest jego rodziną, czy znajomym. Na nic zdały się tłumaczenia Lilly, że nie ma racji. Z większym wysiłkiem, niż wcześniej, przychodziła mu nauka. Nie potrafił zapamiętać takiej ilości materiału, jaką by chciał i niezmiernie go to denerwowało. Jego uwaga została skutecznie rozproszona poprzez wypadek Thomasa. Nie miał pewności, że mężczyzna przeżył, co strasznie go gnębiło. Pomimo obaw, nie zatelefonował do szpitala i nie dowiadywał się o stan pacjenta. Nieznajomy wciąż tkwił mu w głowie, zaprzątał myśli i uwagę. Cały on. Martwił się o obcego człowieka. 

            Wczoraj dostał wezwanie na komendę powiatową policji w celu złożenia zeznań. Zdawał sobie sprawę, że wielu ludzi instynktownie boi się takich sytuacji, nie chcąc być w nic zamieszani. Dlatego też widząc człowieka leżącego na ziemi, wolimy przejść obok i odwrócić wzrok, niż mu pomóc. Im więcej ludzi, tym mniejsze szanse na udzielenie pomocy, odpowiedzialność się rozmywa, nikt nie może być wskazany, jako ten, który nie uratował ofiary. On sam natomiast ucieszył się, dostając ową wiadomość. Nie dokładnie z tego, że zostanie przesłuchany, a z powodu daty widniejącej na dokumencie. Zdąży bowiem zdać egzaminy, a nawet odpocząć jeden dzień. Nie miał się czego obawiać. Do tej pory wszystko układało się po jego myśli.

Zostały mu trzy dni do kolejnego egzaminu. Wiedział, że będzie się z tym męczyć. Najtrudniejsze przed nim. Jeżeli zda, będzie mógł przystąpić do seminarium magisterskiego. Zaliczona psychometria wraz z metodologią badań były warunkiem koniecznym, by móc zacząć pisać pracę magisterską. Niby nic. Dwa przedmioty. A większość myśli i koszmarów studentów skupiała się właśnie na nich. Zdanie w pierwszym terminie graniczyło z cudem, osiąganym przez dwadzieścia procent roku. A jednak udawało im się to.

            Chwila oddechu uzyskana po napisaniu testu, była dla Olivera bardzo cenna. Miał w planach pójście na spacer, dotlenienie się, a zarazem zrobienie zakupów w osiedlowym sklepiku. Był zmęczony, ale w dziwny sposób pełen energii. Skrzydeł dodawała mu świadomość, że nie wiele zostało do ukończenia roku akademickiego. Chciało mu się spać. To z kolei powodowało u niego nadmierną irytację i jeszcze większe zmęczenie. Błędne koło.

            Był zaskoczony widząc, że Lilly czekała na niego przed budynkiem. Nie spodziewał jej się tutaj, tym bardziej, że miała otrzymać dzisiaj wyniki z egzaminu. Szeroki uśmiech, który nie schodził z twarzy przyjaciółki, dawał jasno do zrozumienia, co się stało. Gdy tylko go zobaczyła, był prawie pewien, że skóra wokół jej ust pęknie. Była tak szeroko rozciągnięta w tym przyjemnym grymasie, że aż go bolało. Kobieta rzuciła mu się na szyję i mocno uścisnęła.

– Zdałam to cholerstwo! Jestem mistrzem. Tralalalala – wykrzyknęła.

Nie mógł powstrzymać śmiechu. Była tak szczera w swojej reakcji, tak z siebie dumna, że nie potrafił nie cieszyć się z jej szczęścia. Wiedział, jak ważne dla niej było zdanie tego przedmiotu. Nienawidziła wykładowcy, a miała z nim już trzy różne zajęcia. Te były ostatnimi. Mężczyzna odchodził na emeryturę. A właściwie wracał na macierzystą placówkę. Ruda jakoś nie potrafiła współczuć biednym studentom, którzy zostaną oddani pod opiekę tego tyrana w ludzkiej skórze.

– Ściągałaś? – Nie byłby sobą, gdyby o to nie zapytał.

Wiedział, że Lilly przejawiała już owe skłonności, zresztą raz została przyłapana. Miała jednak to szczęście, że młody doktorant rozumiał jej sytuację i pozwolił dokończyć pisanie zaliczenia. Wcześniej jednak zabrał tak cenne materiały pomocnicze. Być może nie zapytałby jej o to, gdyby mu się do czegoś nie przyznała. Wczoraj sama powiedziała, że nie umie pewnej części materiału i nie jest w stanie się jej nauczyć. Miała w planach poczytać ją dziesięć razy, ale nic więcej. Żywiła nadzieję, że coś zostanie jej w głowie i w razie wystąpienia pytania, pustkę w umyśle wypełnią informacje. Uderzenie w ramię uspokoiło go. Tym razem jednak zobaczył na jej obliczu lekki grymas.

– No wiesz, co? – Ton jej głosu jawnie wskazywał na oburzenie. – Nie wierzysz we mnie! Ja to wiedziałam! Od zawsze! – Skrzyżowała ramiona na piersi i udawała, że się obraża. – A ty, co? Bezcześcisz moje dobre imię takim zarzutem. Jakbyś mnie nie znał! – Wypowiadając ostatnie słowa, nie mogła już tłumić śmiechu. Byłaby dobrą aktorką, gdyby tylko umiała powstrzymać ową reakcję. W ten oto sposób sama zniweczyła swą podniosłą wypowiedź.

– Oj znam cię, znam. Dlatego też zadałem to pytanie. – Kolejne uderzenie, tym razem w żebra nie zrobiło na nim większego wrażenia. Chcąc jeszcze bardziej dokuczyć przyjaciółce, zaczął ją łaskotać, nie patrząc na to, że próbuje mu się wyrwać.

– Idź ty zboczeńcu! – Odepchnęła go w końcu i odbiegła kawałek dalej, chcąc unormować oddech. – Dla twojej informacji zdałam sama! Niedowiarku. Ta piękna głowa, posiadała dostateczne informacje, by zaliczyć na cztery! – Spojrzał na nią zdziwiony. Tego to się w ogóle nie spodziewał. – Powtórzyłam część przed wykładem, podpytałam kolegów i koleżanki tak, jak mi doradzałeś. Uczyłam się z uśmiechem na ustach i takim też pisałam egzamin. Chociaż pewnie wyglądałam jak debil, cieszący się do kartki. Wszystkie twoje wskazówki zostały wykorzystane. Rozluźniłam ramiona i pięści, nie marszczyłam brwi i nie siedziałam zgarbiona. To pewnie też mi pomogło. – Czyli jednak słuchała, gdy jej opowiadał pewne rzeczy z psychologii. On sam stosował te proste techniki na co dzień.

Mógł być zmęczony, ale przy nauce zawsze siedział z uśmiechem na ustach i postawą, którą doradził kobiecie. Miało to związek z funkcjonowaniem naszego mózgu. A jakże. W momencie, gdy jesteśmy zestresowani, podświadomie przyjmujemy pozycję wycofania - skulone ramiona, garbimy się, ściągamy brwi, nasza mina poważnieje, kąciki ust wychylają się do dołu, a pięści są zaciśnięte. Często także spinamy mięśnie. Sami sobie jesteśmy winni. Nasz umysł odbiera informacje z całego ciała i interpretuje je w jeden konkretny sposób - jesteśmy zestresowani, zmartwieni i źli. Owe emocje nigdy nie pomogą nam w osiągnięciu celu. Jednak, gdy się rozpogodzimy, wyprostujemy postawę i będzie ona wskazywać na rozluźnienie, pewność siebie i zrelaksowanie - tak też będziemy się zachowywać. Prostym przykładem jest wzięcie ołówka między zęby. Chcąc go utrzymać, kąciki naszych ust wychylają się do góry. W ten sposób nie możemy złączyć warg. Natomiast, jeżeli weźmiemy go między wargi - nasz humor samoistnie się pogorszy. Ma to związek także z mięśniami wokół naszych oczu. Inne partie mięśni odpowiadają za reakcje mimiczne spowodowane radością, a odrębne reagują na smutek. Wystarczy zwykły uśmiech, bez włożonego ołówka między usta, a nasz humor powinien się poprawić.*

– Gratuluję, przyszła pani inżynier! W końcu pani zmądrzała i zaczęła wykorzystywać wiedzę swego najukochańszego przyjaciela! Sukces! Trzy lata cię na to namawiałem.

– A ty, jak tam? Wyniki tak, jak zwykle? – Chcąc, nie chcąc, mina mu zrzedła. O ile większość jego znajomych miała wyniki w dość krótkim czasie, często nawet w dniu egzaminu, o tyle on musiał czasami czekać do siedmiu dni na ich otrzymanie. Do tej pory dziwił się, że przycisk F5, służący do odświeżania strony internetowej, nadal funkcjonuje w jego komputerze.

– Niestety, ale tak to już bywa.

Najgorsze było jednak to, że o ile na pierwszym roku wyniki otrzymywali dość szybko, to teraz czas oczekiwania się wydłużał. W ramach pocieszenia dostał delikatne klepnięcie w ramię i razem ruszyli w stronę jego mieszkania. Szczerze wątpił, by po takim sukcesie, kobieta dała mu się spokojnie uczyć. Wypiją kawę i kulturalnie wyrzuci ją za drzwi. Może ona była już po sesji, ale on nie. Po kilku minutach ciszy, Lilly musiała mu w końcu coś powiedzieć.

– Oliver, chyba się na mnie wkurzysz. Widziałam się z Kate. Ma teraz praktyki i dowiedziałam się gdzie. Ona jest pielęgniarką na oddziale Thomasa. Gdyby sama nie zaczęła o tym mówić, pewnie bym się nie zorientowała, ale wygadała się o nowym, młodym pacjencie. Wtedy połączyłam fakty i zapytałam, jak ma na imię. Wszystko się zgadza. Data wypadku, imię... – Posłał jej długie spojrzenie, zarazem chwytając za ramię, gdy chciała przejść przez pasy. Ruda nie spojrzała na ulicę, a była ona dość niebezpieczna. Kawałek dalej był zakręt, z którego spora ilość kierowców wyjeżdżała z piskiem opon.

– I co w związku z tym? – Wolał nie dawać przyjaciółce satysfakcji, że zżera go ciekawość. I tak mu wszystko powie. Dziwiło go to, że znali się tyle lat, a ona nadal dawała się nabrać na ten sam chwyt. Odkąd tylko pamiętał, udawał, że temat, który poruszała przyjaciółka, go nie obchodzi. Ona natomiast, nie zważając na jego opór zawsze mu wszystko mówiła.

– Ty nieczuły egoisto! – Znów dostał w ramię. Powinna się tego oduczyć. – Ja ci tu z sercem wyskakuję. Wykazuję jakąś inicjatywę. Dowiaduję się za ciebie różnych informacji. A ty nawet dziękuję nie potrafisz powiedzieć. – Uśmiechnął się do niej uroczo.

– A ktoś cię o to prosił? – Nie patrzył na nią, ale usłyszał, jak sapnęła ze złością.

– Nie, bo jesteś niereformowalny. I choćbym cię niewiadomo jak nakłaniała, żebyś do niego poszedł, ty tego nie zrobisz. Jak dotrzemy do ciebie, napiszę ci kartkę z numerem piętra oraz sali i wykazem godzin, w których możesz go odwiedzać. Sądzę jednak, że… pewne informacje cię nie zachwycą.

            – Co masz na myśli? – Uciekła od niego wzrokiem. Oho… Coś się działo i jakoś przestało mu się to podobać. Ruda zawsze patrzyła człowiekowi w oczy. Chyba, że miała do przekazania złe nowiny.

– Wiesz, że z Kate wyszło to zupełnie przypadkowo, prawda? – Kiwnął głową dla uspokojenia jej. – Dziewczyna ma dziwną moralność. Nic mi nie powiedziała, ale napisała w Wordzie i zostawiła mi plik do przeczytania. Mam go u siebie na poczcie. Jak wrócę do domu, to ci go wyślę. – Przerwała na chwilę. – Sprawdziłam jego dane na facebooku. – Oliver prychnął pod nosem.

– Już rozesłałaś swoje macki? Pewnie wiesz też, co mu dolega? – Ponowne odwrócenie spojrzenia, powiedziało mu jasno, że ma rację.

– Oli, on nie istnieje. – Roześmiał się na to stwierdzenie dość histerycznym śmiechem.

Jak to? Przecież go ratował. Czuł jego klatkę piersiową. Sama Kate go widziała. Zbiorowe objawy schizofrenii?

– Chyba sobie jaja robisz.

– Źle mnie zrozumiałeś. – Jęknęła przeciągle. – Czemu coś, co dla mnie jest w miarę proste, ty interpretujesz w skrajnie różny sposób? – Nie dając mu czasu na odpowiedź, dokończyła swoją główną myśl. – On nic nie pamięta. Ma amnezję. Najprawdopodobniej z ostatniego pół roku, bo pierwsze, co skojarzył to zimę. Nikt go nie szuka i nie odwiedza.

Kiedyś zawarli między sobą umowę, że żadne z nich nie będzie ingerować w związek drugiego. Zakaz uwzględniał wszystkie możliwości od złamanego serca, po zauroczenie wyglądem, co niestety nadal im się zdarzało. Lilly jednak, nie zważając na to, co sobie obiecali, nie dotrzymała słowa. Wiedziała, że Thomas wywarł na nim osobliwe wrażenie - chociaż okoliczności nie były sprzyjające - i wtrąciła się w jego sprawy.

Traktował tę kobietę jak siostrę. Widząc, jaka jest smutna, musiał siłą woli powstrzymywać się od pocieszania jej. Słuchając, wiedział, że jest pełna wątpliwości. Nie była pewna, czy może mu to przekazać, bała się jego reakcji na te informacje. Zdawał sobie z tego sprawę.

Właśnie w tej chwili, miał władzę. Jakkolwiek by to nie brzmiało. Mógłby donieść na przyjaciółkę Lilly i w ten sposób zniszczyć jej życie. Nie chciał tego. Kobieta popełniła poważny błąd. Przekazała prywatne dane chorego obcej osobie. Nie zastosowała się do etyki zawodowej. Próbował wytłumaczyć sobie jej zachowanie. Posłuchała przyjaciółki, zrobiła to dla jej dobra. Jednak to nie usprawiedliwia jej czynu. Rozumiał przekazywanie informacji rodzinie lub też długoletnim partnerom bez zawartego związku małżeńskiego. Jego wątpliwości wzięły się z tego, że był dla mężczyzny zupełnie obcym człowiekiem. Lilly i on zatrzymają tę wiedzę dla siebie. Inni znajomi mogliby jednak przekazać wieści dalej, a owe ciekawostki dotrzeć do nieodpowiednich osób.

– Nie stresuj się tak. Nie obrażę się na ciebie za to, że wtrąciłaś się w moje sprawy, więc wyluzuj. – Uśmiech wpłynął na jego usta. Nie wiedział, czemu kobieta zareagowała tak, a nie inaczej. Przecież jej nie bił, czasem tylko zdarzało mu się ją szantażować. Wszystko w dobrej wierze!

– To dobrze, tyranie. Znam twoje opinie dotyczące moralności, więc nie dziw się mojej reakcji. Niekiedy trudno przewidzieć, jak zareagujesz. Bywasz gorszy, niż ja przed okresem. – Zatkała sobie dłonią usta. – Chyba tego nie powiedziałam, co? – wymruczała przez palce.

– Niestety. Powiedziałaś. – Machnął na to ręką i poprosił, by kontynuowała.

– Wiesz, że nie znam się za bardzo na biologii. Ma uszkodzenie czegoś w mózgu. Miał operację, ale nie, niestety, nie powiem ci, jaką. Pamiętasz, jak w gimnazjum myślałam o medycynie? Chyba miałam wtedy jakieś zaćmienie umysłu. Najprawdopodobniej byłam niepoczytalna, mówiąc ci to. – Wyszczerzyła do niego zęby. – Przecież dla mnie nauczenie się biologii na poziomie liceum było za ciężkie.

Nigdy nie potrafiła przyswoić tych informacji. O ile ze wszystkim radziła sobie od tak, biologia była jej koszmarem. Gdyby nie on, zapewne zwiewałaby z każdej lekcji. Ciągnął ją pod rękę aż do samej ławki… Nie miała możliwości opuszczenia znienawidzonej lekcji. Kiedyś próbowała nauczyć się nazw po polsku i po łacinie. Misja niestety zakończyła się katastrofą. W trakcie wakacji między drugą, a trzecią liceum stwierdziła, że nie nadaje się na studia. Czasem malutkie niepowodzenia wytrącały ją z równowagi.

– Sprawdzali jego pesel? Może go pamięta?

– W tym problem. Pamięta zdarzenia, ale nie numery, imiona, dane. Lekarze podobno martwią się, że jego mózg nie odzyska tych informacji. Sprawdzałam już facebooka i inne portale społecznościowe. Sprawdzałam też w książce telefonicznej i na stronach o osobach zaginionych. Nie ma go nigdzie. Jego zdjęcie nie jest nigdzie dostępne. Nie wiem, co jeszcze mogłabym zrobić, ale ciągle o tym myślę.

 Wiedział, że Lilly potrafi znaleźć większość danych osobowych bez większego trudu. Jeżeli tylko otrzymała strzępek informacji, potrafiła dojść do wszystkiego, czego potrzebowała. Internet dawał jej pole do popisu. Zawsze go to zaskakiwało, szczególnie, że zbieranie informacji nie zajmowało jej dużo czasu. Była w tym dobra.

Oliver oderwał się od analizowania zdolności przyjaciółki i jego myśli pobiegły w stronę mężczyzny z wypadku. Rzeczywiście, mógł nie pamiętać tych rzeczy. Wystarczyło, by wszystkie wydarzenia rozegrały się w ciągu ostatniego pół roku. Równie dobrze mógł w tym czasie stracić rodzinę, zmienić numer telefonu, czy adres. Nie jest dobrze. A co, jeśli nikt się po niego nie zgłosi? Nikt, nie będzie go poszukiwał?

– To fakt. Dziwna sytuacja. Ma szanse pięćdziesiąt na pięćdziesiąt, że sobie wszystko przypomni. Mózg ma duże zdolności regeneracyjne. Dobrze, że cokolwiek pamięta. Imiona i nazwiska, czy numery telefonów można ponownie przyswoić. Najgorzej, jeżeli człowiek nie posiada wspomnień, które go ukształtowały. Być może wyparł to, bo czuł się zagrożony. Każdy funkcjonuje inaczej – stwierdził.

Wiedział, że kobieta nie spocznie, dopóki mu nie pomoże w rozwiązaniu tego problemu. Mama powiedziała mu kiedyś, że jego przyjaciółka ma w naturze pomaganie. Miała rację. Lill dbała o wszystko i o wszystkich, jeżeli tylko jej na tych osobach zależało. Nie mogła też przejść obok ludzkiego cierpienia, nie wnikając w jego istotę. Taka była i nikt ani nic nie mógł na to poradzić. Właśnie za te cechy ludzie ją kochali i szanowali. Była, jaka była.

– Odwiedzisz go?

 – Nie mogę tego zrobić. Nie teraz – jęknął sfrustrowany.

Sam nie wiedział, co się z nim dzieje, skoro myśli o tym mężczyźnie. Codziennie przez około dwie godziny. Nie raz już przyłapał się na tym, że zastanawiał się, co mu się przydarzyło, czy wszystko z nim dobrze. Nie sądził, by było to zauroczenie, raczej zwykła, ludzka ciekawość, ewentualnie zmartwienie. Nic więcej. A przynajmniej miał taką nadzieję. Nie znał tego mężczyzny, widział go raz w życiu. Nie może nic wiedzieć o jego osobowości, wnioskując tylko po wyglądzie jego ciała. Kto, jak kto, ale on o tym wiedział. Był klasycznym przykładem oporu psychologicznego**. Jedynym szczegółem było to, że nie siedział u terapeuty, a sam siebie okłamywał. Facet najzwyczajniej w świecie mu się spodobał. Powinien mieć już dawno za sobą zauroczenie wyglądem.

– W końcu będziesz musiał. Byłeś pierwszą osobą, którą widział zaraz po obudzeniu. Możesz być katalizatorem jego wspomnień. Może to właśnie ty wzbudzisz w nim zaufanie i dzięki tobie odzyska pamięć. Znasz różne techniki psychologiczne, może udałoby ci się… sama nie wiem. Robisz z tego specjalność. Powinieneś się na tym znać.

– Nie wiem, czy zauważyłaś, kochanie – wypowiedział to słowo z przekąsem – ale problem w tym, że robię ją dopiero rok! Więc nie mam wiedzy specjalisty praktyka. To tylko specjalność! Nie specjalizacja. Dopiero wtedy będę się czuł w pełni wykwalifikowany, a nie po trzech latach studiowania. Zresztą… Nawet praktyk jeszcze nie miałem. – Chwycił się za głowę. – Za chwilę skręcamy. – Nawet nie wiedział, kiedy dotarli prawie pod jego dom.

– Mówisz tak, jakbym była u ciebie pierwszy raz. I nie zmieniaj tematu tylko dlatego, że nie podoba ci się, iż go poruszam

– Ja nic nie zmieniam! – Wchodząc na klatkę schodową, puścił Lilly przodem. A co, był dżentelmenem. Zresztą, gdyby ktoś czaił się, by go zabić, najpierw trafiłby tę cholerę.

Po wejściu do mieszkania, w końcu został zaszczycony odpowiedzią ze strony przyjaciółki. Nerwy go ponosiły i miał ochotę w coś uderzyć.

– A ja jestem psem. Czemu tak bardzo nie chcesz go odwiedzić? – Wiedział, że na niego patrzyła, obserwowała jego zachowanie, ale postanowił to zignorować. Poszedł do kuchni i, wyjątkowo, zaparzył im herbaty. – Oliver, nie ignoruj mnie. Wiesz, że to mnie nie powstrzyma. – Czy ona zawsze musi tyle gadać? Potarł dwoma palcami nasadę nosa. Był zirytowany, podenerwowany, a ona drążyła temat

– Co chcesz, do jasnej cholery, ode mnie usłyszeć? Że mi się spodobał? Dobrze wiesz, że to wszystko wyszło nie tak, jak powinno. Dlaczego nie mogłem go spotkać w innych, normalnych okolicznościach? Chociażbym chciał, nie mogę mu pomóc. Gdybym próbował metod stosowanych w terapii, stałby się moim królikiem doświadczalnym. Kto, jak kto, ale ty znasz ludzi. I powinnaś zdawać sobie sprawę, że gdyby niepowołane osoby się o tym dowiedziały, zostałbym usunięty z uczelni. Nie miałbym szansy na odezwanie się, bronienie. Jestem na trzecim roku. Dobra, można powiedzieć, że na czwartym. Ale to nie oznacza, że zamierzam się podłożyć dla mężczyzny, którego nawet nie znam!

Lilly doskonale zdawała sobie sprawę z obaw przyjaciela. Zaskoczył ją jednak pierwszy fragment jego wypowiedzi. To było… niespotykane. Zawsze to on był racjonalną częścią ich dwojga. Ona szybko się zakochiwała, a on musiał kogoś dobrze poznać, by się zauroczyć. Zakochał się w człowieku, którego nie znał. Nie miał pewności, czy ten jest gejem. Nie znał jego osobowości, poglądów. Nic, zero. Los bywa jednak przewrotny. Wyraźnie z niego zakpił.

– Powiedz mi, kiedy zaczniesz myśleć o sobie. O tym, czego ty chcesz i pragniesz. Nie myśląc o konsekwencjach. Zacznij działać! Masz rację, może ktoś na ciebie donieść, ale równie dobrze może to nie mieć miejsca.

– Wracamy do starego sporu Lill. Wiesz, że muszę analizować. To, o czym mówisz, nie jest w moim stylu. Najpierw myślę, potem robię. Jest mi to potrzebne tak, jak tobie twoje szaleństwo.

Oboje wiedzieli, że ma rację. Ona była ekscentryczną romantyczką, kreatywną i szaloną. On był tym rozważnym, praktycznym i analitycznym. Ich najbliżsi znajomi stwierdzili, że wybrali złe kierunki studiów. To on powinien iść na politechnikę, a ona na psychologię - z ich predyspozycjami. W trakcie wakacji, po zaliczeniu pierwszego roku, wymienili się materiałami z pierwszego semestru nauki. Od tej pory wiedzieli, że ich wybór był jak najbardziej prawidłowy. Dopełniali się wzajemnie. I to było w ich przyjaźni najlepsze.

– Wiem, przepraszam. Niepotrzebnie cię zdenerwowałam... Napisałam kolejny rozdział książki. Idzie mi to ostatnio jak po grudzie***. Nie mam za bardzo pomysłu i chęci na pisanie. Chciałabym to wydać. Szanse mam marne. – Nawet nie zauważył, że do tej pory stali i spierali się nad stołem. Uśmiechnął się do siebie w myślach. Nie ma co, podział idealny. Lilly najprawdopodobniej też się na tym przyłapała i rozstawiła sobie krzesło.

– I wydasz. Czytałem to i masz dobry pomysł. Idziesz w dobrym kierunku. Nie skupiasz się na powielaniu treści, wydeptujesz swoją ścieżkę. – Widząc jej wdzięczną minę, miał ochotę się roześmiać.

Odkąd skończyła piętnaście lat, marzyła, by napisać i wydać książkę. Miała całkiem dobry pomysł na fabułę. Studia powodowały jednak ciągły brak czasu, by doprowadzić projekt do końca. Nie mówiąc już o perfekcji, którą chciała uzyskać. Na pierwszym miejscu jej listy priorytetów znajdowało się wykształcenie wyższe. Dopiero drugie miejsce zajmowało napisanie książki.

Zapisywała najważniejsze idee, które wpadały jej do głowy, notowała fragmenty i dialogi. Zawsze wyklinała brak czasu lub brak chęci. Dla niej tworzenie tekstu było jak zadanie z matematyki. Powinno dać wynik końcowy, a treść powinna być jak najbardziej kreatywna, jednak spójna i jednolita. Do tej pory Oliver nie miał możliwości poczytać jej nowego dzieła. Wszystkie teksty dostawał, jako pierwszy i mógł je krytykować do woli. Tylko on miał taką możliwość. Dopiero po nim tekst poznawali czytelnicy i oni komentowali jego wady i zalety. Także dzięki niemu tekst był lepszy. Gdy brakowało jej pomysłów, podsuwał swoje, jak on by to wszystko widział. Bywał krytyczny, ale to nie powodowało między nimi rozłamu. Czasami jednak zdarzało mu się popełnić błąd w ocenie. Kobieta była na tyle mądra, że nie słuchała go za każdym razem, gdy coś jej proponował.

– Co ci mówiłem? Samospełniające się proroctwo. Jeżeli będziesz mówić, że ci się nie uda, to rzeczywiście tak będzie. A jeżeli będziesz miała nadzieję, że jednak masz szanse na powodzenie, to, kto wie, co ci się przydarzy.

– Tak, tak. Mówiłeś, słyszałam. Stajesz się nudny. – Uśmiechnęła się do niego promiennie.

Mały płomyk nadziei ciągle jej towarzyszył. Zazwyczaj był on uśpiony, niewidoczny dla niej. Jednak, gdy tylko zaczynała pisać, rozniecał się. Jej brak wiary w siebie był proformą. Stopowała swoje myśli, by później niepotrzebnie się nie rozczarować. Lilly wiedziała, że nie jest świetną pisarką i jej teksty zostawiają wiele do życzenia, jednak pragnęła się rozwijać w tym kierunku. Nie sądziła, by udało jej się wydać powieść od razu. Nie mówiąc już o bestsellerze. Chyba nikomu się to nie udawało. Po chwili zastanowienia, sama skarciła siebie w myślach. Nie jednemu się to udało. Więc dlaczego jej miałoby się nie powieść? Głupi pomysł.

– Więcej nie będę przy tobie wspominać o tym, co robić. Zacznę tylko przesyłać ci teksty, żebyś mi dał święty spokój. Foch. – Zaplotła dłonie na klatce piersiowej i tupnęła nogą. – Z przytupem. Jestem na ciebie obrażona za to, że aż tak we mnie wierzysz. – Oliver jęknął jak potępieniec w piekle i wziął łyk ciepłego napoju.

– Chyba tylko wy kobiety potraficie być tak zmienne. Raz twierdzisz, że w ciebie nie wierzę, za drugim razem czepiasz się, że robię to za bardzo. Zdecyduj się, co? – Nachylił się szybko i pacnął ją lekko ręką w tył głowy. Chciał, by to poczuła, a zarazem nie ucierpiała. – Przeczysz swojej logice, przyszła pani inżynier. Powinnaś zdecydować się na jeden tok myślowy. Tak, zdaję sobie sprawę z tego, że jesteś kobietą, więc jest to mało możliwe. Niestety. – Cieszył się, że ją rozbawił. Dalsza rozmowa nie zawierała już tak poważnych tematów.

***

Thomasa obudził mocny ból, rozchodzący się po całym ciele. Najsilniej pulsowała mu czaszka i noga. Czuł, jakby były podzielone na części. Nie otwierał oczu. Nie chciał tego robić. Na razie nie musiał, więc wolał się skupić na tym, czemu tak się czuje. Było mu przyjemnie i w miarę ciepło. Palce u prawej nogi miał skostniałe. Najprawdopodobniej był przykryty pościelą. Ruszył delikatnie palcami u rąk. Zapewne znajdował się w szpitalu, więc bez sprawdzania wiedział, że materiał był biały.

Była zima. Ciekawe, gdzie trzymają jego rzeczy, w tym kurtkę? Ile był nieprzytomny? Pamiętał, jak kilka dni temu pokłócił się z Charlotte o… Nagle pod jego powiekami rozbłysły białe plamy. Cholera! Co jest? Czemu nie pamiętał powodu głupiej kłótni. Im bardziej próbował sobie przypomnieć, tym mocniej bolała jego głowa. Pamiętał jakąś twarz nad sobą i ogromny ból w całym ciele. Nie wiedział, kiedy zemdlał.

            Ocknął się pół godziny później. Jęknął cicho. Nigdy nie przypuszczał, że mózg może boleć. Przynajmniej nie aż tak. Ponownie pomyślał o wypadku. Powróciło do niego wspomnienie, gdy ból przeszył jego ciało. Ułamek sekundy decydujący o życiu i śmierci. Pamiętał, jak w głowie pojawiła mu się myśl, czy obudzi się po drugiej stronie. Jego głowę ponownie przeszył nagły ból, gdy chciał sobie przypomnieć, czemu szedł akurat tamtą drogą.

            – Słyszy mnie pan? Jak się pan czuje? Pójdę po lekarza. – Usłyszał młody, dziewczęcy głos. A tak chciał jeszcze pospać, odpocząć.

            – Wody – wychrypiał. Gardło miał suche i zaciśnięte.

            Głos miał nieprzyjemnie zachrypnięty. Nie wiedział, ile leżał nieprzytomny i zaczęło go to denerwować. Zaraz po tej krótkiej myśli, poczuł czystą rozkosz płynącą przez jego gardło. Wąski strumyczek nadziei. Pielęgniarka posmarowała mu usta szpatułką z mokrym gazikiem. Cholera. Nigdy nie przypuszczał, że taki drobny zabieg może go tak uszczęśliwić. Chciałby się napić chociaż łyka wody. Ale dopóki lekarz do niego nie przyjdzie, nie miał na to szans. Czuł się jak spragniony podróżnik, który po kilku dniach na pustyni otrzymał krystalicznie czystą wodę.

            – Coś pana boli? – Nie, kurwa. Głupie pytanie, oczywiście, że tak. Otworzył w końcu niepewnie oczy. Widział przed sobą twarz młodej kobiety, całkiem możliwe, że w wieku Charlotte.

            – Mózg, czaszka i noga. W tej kolejności. – Lekki uśmiech na jej twarzy powiedział mu, że jeszcze nie powinien szykować się do odejścia

            – Za pół godziny będzie u pana lekarz. Niestety prowadzi teraz operację i nie może do pana przyjść. – Pokiwał głową i przymknął z bólu oczy. Czuł się jak gdyby ktoś próbował przewiercić mu czaszkę piłą mechaniczną. Wolał nawet nie myśleć, że mogli to robić.

Młoda, przyszła pielęgniarka spojrzała na swojego pacjenta. Została oddelegowana do doglądania go. Siedziała u niego przez ostatnie pół godziny. Miała właśnie wyjść, gdy usłyszała jego jęk. Zapewne by nie zareagowała, bo zdarzało się to już wcześniej, gdy nie był tego świadom, ale ruszające się palce, dały jej jasny sygnał, że się budzi. Dała mu chwilę czasu i dopiero wtedy odezwała się do niego. Był przystojny. Całkiem w jej typie. Jednak zastanawiało ją, dlaczego Lilly aż tak o niego dopytywała. Niby przyjaciółka powiedziała, że to ze względu na Olivera, ale jakoś nie mogła w to uwierzyć. Pomimo swojej początkowej niechęci, przekazała jej tyle informacji, ile mogła, zgodnie ze swoimi zasadami moralnymi. Poza tym, przyjaciółka obiecała jej, że dzięki temu pozna Olivera. Do tej pory jakoś nie mieli ku temu okazji. Znały się taki szmat czasu, a zawsze było jakoś nie po drodze. To jej przyjaciółka goniła do Olivera codziennie na kawę, a nie on do niej. Gdy bywał u nich w pokoju w akademiku, jej zazwyczaj nie było. Miała jakiegoś pecha. Chciała poznać tego faceta, tym bardziej, że widziała jego zdjęcie. Często o nim słyszała i głupio się zauroczyła.

W tym wszystkim było dużo prawdy, jednak rudowłosa kobieta zapomniała powiedzieć jej o najważniejszym. Rzadko kiedy mówiła o tym, co mężczyzna trzymał raczej w sekrecie. Mało kto wiedział, że Oliver jest gejem. Nie chodziło tu jednak o to, że się tego wstydził. Nie czuł potrzeby, by wszyscy posiedli o tym wiedzę. Jednak, gdy ktoś go o to pytał dla potwierdzenia swoich przeczuć, nie zaprzeczał. Lilly nie wiedziała o jej miłostce, inaczej poinformowałaby Kathleen, jak to wszystko wygląda. Jako, że kobieta niczego nie podejrzewała, nie uzyskała od przyjaciółki tak ważnej dla niej informacji.

***

Kolejna pobudka Thomasa nastąpiła chwilę przed tym, jak do jego tymczasowego - miał nadzieję - pokoju wszedł lekarz dyżurujący na tym oddziale. Dzięki temu miał szansę przemyśleć swoje ewentualne pytania i wątpliwości. Przybycie lekarza dało mu możliwość zdobycia wszystkich potrzebnych mu informacji.

– Witam, nazywam się doktor Jake Orms. Jestem neurochirurgiem. Jest pan po operacji, miał pan poważny obrzęk mózgu. Ale teraz powinno być wszystko dobrze. Ma pan złamaną kość udową i piszczelową w prawej nodze, więc trochę czasu spędzi pan w szpitalu. Pamięta pan, jak się nazywa?

– Thomas. – Nagle z przerażeniem mężczyzna uświadomił sobie, że nie pamięta swojego nazwiska. Do tej pory nad tym nie myślał. W głowie miał czarną dziurę. Kurwa! Co jest? Wiedział, że niektórych rzeczy nie pamięta, ale żeby zapomnieć coś takiego? Czuł, jak ręce zaczęły mu się trząść. Wymyślił na poczekaniu nazwisko. – Thomas Ewing****. – Lekarz zanotował dane na karcie pacjenta. Podczas wypadku jego komórka przestała działać, a mężczyzna nie miał przy sobie żadnych dokumentów. Jego przypadek stanowił dla lekarzy zagwozdkę. Czekali na telefon od rodziny, jednak nikt go nie szukał.

– Kiedy się pan urodził i gdzie?

– Dwudziestego czwartego września. Rocznik osiemdziesiąty siódmy. A gdzie? – Znów musiał wytężyć swój umysł, ale nic to nie dało. – Nie wiem. Cholera. Nie wiem. Mam pustkę w głowie. Czarną dziurę, gdy próbuję sobie przypomnieć tak ważne rzeczy.

Nie pamiętał, do kurwy nędzy, jak się nazywa, nie mówiąc o miejscu urodzenia, peselu, czy miejscu zamieszkania. Pamiętał wydarzenia, osoby, ale nie pamiętał imion żadnego z ludzi przewijających się w jego wspomnieniach. Jedynym imieniem, które ciągle pojawiało się w jego głowie, to Charlotte. Nie wiedział kim była. Co mu było? Amnezja? Ale zawsze wydawało mu się, że wtedy nic się nie pamięta. Zacisnął mocno dłonie na pościeli. Spojrzał na lekarza. Był to mężczyzna po trzydziestym roku życia, ze śniadą karnacją, ciemnymi włosami i oczyma. Przystojny.

– Proszę się nie martwić. Czasami tak się zdarza, że po wypadku nie pamięta się kilku rzeczy. Zazwyczaj po kilku dniach wszystko wraca. Jednak, by tak się stało, nie może pan się nadwyrężać. Uporczywe próby przypominania spowodują tylko niepotrzebny ból i być może jeszcze silniejszą blokadę.

– Dziękuję. Dobrze to wiedzieć. – Przymknął na chwilę powieki, a zaraz po tym lekarz mógł zauważyć piękne, szmaragdowe oczy okalane ciemnymi, długimi rzęsami. Nie, żeby zwrócił na to uwagę.

– Musieliśmy przeprowadzić operację. Dlatego też musieliśmy ogolić pana głowę przed zabiegiem. – Wyczuł, że lekarz nie chce mu teraz dokładnie tego wyjaśniać, więc nie prosił o te informacje. – Jak najszybciej przeprowadzimy badania neurologiczne. Chcemy dowiedzieć się, czy wszystko jest w porządku. Teraz jednak muszę zadać panu kilka pytań. Dobrze? A później porozmawiamy o twoich wątpliwościach. – Nie umknęła mu zmiana z tonu formalnego na nieformalny.

– Oczywiście. Rozumiem.

– Wiemy już, że nie wie pan, gdzie się urodził. Jak nazywają się pana matka i ojciec?

– Nie pamiętam. Nie wiem, jak to panu wyjaśnić. Pamiętam dużo wydarzeń z mojego życia, jednak nie pamiętam imion ludzi. Kojarzę miejsca, w których się to wszystko działo. Próbuję sobie to przypomnieć, ale nie daję rady. Mam przebłyski, nic więcej. Głowa mnie od tego boli i pojawiają się białe plamy

 – Czy pana nazwisko jest prawdziwe?

– Nie wiem. Nie jestem pewien. Nie pamiętam go.

– Czy pamięta pan, co trzy dni temu robił w miejscu wypadku? – Thomas zmarszczył brwi. Czuł ucisk w skroni. Wydawało mu się, jak gdyby jego szare komórki się przepalały i towarzyszyło temu upierdliwe brzęczenie.

– Nie. Ostatnie, co mogę sobie przypomnieć to… zima. Okres po świętach. I kłótnia z Charlotte… – Ostatnie słowa wypowiedział bardzo cicho. Zerknął przez okno. To dlatego było mu tak ciepło. Było lato! – Kurwa. Nie pamiętam ostatniego pół roku. Nic! Zero! Pustka! – Nawet nie zważał na to, że przy lekarzu przeklął.

– Spokojnie. Zapewne przypomni sobie pan o wszystkim. A przynajmniej mamy taką nadzieję. – Nie mógł dać pacjentowi pewności, że wróci mu pamięć. Nie dało się tego przewidzieć. Mężczyzna funkcjonował, wracał do zdrowia. Wyniki badań się unormowały. Mózg całkiem sprawnie się regenerował.

Posiadali statystyki dotyczące odzyskiwanych wspomnień, ale nie mógł mieć pewności, że to samo nastąpi przy tym właśnie pacjencie. Regeneracja mózgu wcale nie oznaczała, że zacznie on poprawnie funkcjonować. Kwestia ryzyka zawodowego. Dlatego właśnie lekarze unikali obietnic.

– Czy może mi pan powiedzieć, jakie mam szanse na to, że uda mi się odzyskać pamięć?

– Każdy z pacjentów jest indywidualnym, specyficznym przypadkiem. Określiłbym pana szanse jako pięćdziesiąt na pięćdziesiąt. Nie mogę pana zapewnić, czy wszystkie wspomnienia z okresu pół roku do pana wrócą, czy też nie. Istnieje taka możliwość. Postaram się umówić dzisiaj pana na konsultację psychologiczną. Być może terapeuta będzie w stanie zaoferować panu konkretny rodzaj terapii, która panu pomoże.

– Dziękuję. – Lekki uśmiech wpłynął na jego usta.

– Nie ma za co. Jest pan pewien, że wszystko jest dobrze? – Lekarz ociągał się z wyjściem. Thomas wiedział, że jest on gejem. Skąd? Po prostu. Poza tym, widział na sobie jego spojrzenia. Przymknął powieki, udając, że zapada w sen. Przecież pacjenci po operacji dość szybko zasypiali. Niezależnie od sytuacji.

– Tak. – Ziewnął głęboko i wtulił głowę mocniej w poduszkę.

Wolał teraz nie myśleć nad wszystkim, co mu się przytrafiło. Dodatkowo, lekarz obserwujący każdy jego ruch, także nie pomagał. Jak na zawołanie jego mózg się wyłączył.

* eksperyment Larida. Więcej o emocjach można przeczytać w:

Strelau J. (2000) Psychologia. Podręcznik akademicki. Rozdział 26–27.

** Opór psychologiczny – jest to zjawisko psychologiczne polegające na unikaniu pewnych treści, upraszczaniu, uogólnianiu ich. Dotyczy on obszarów życia, które w danym momencie, uważamy za zagrażające. Może to być nowa miłość, związek, ale także relacje z matką, czy też sytuacja w pracy (np. mobbing). Mogą być to rzeczy pozornie przystępne dla innego człowieka. Opór przejawia się w różnych formach. Od unikania danych treści po złość, czy agresję.

*** Iść jak po grudzie – jest to związek frazeologiczny. Oznacza, że wykonywana czynność idzie bardzo ciężko, przychodzi z trudem.

http://www.edupedia.pl/words/index/show/474780_slownik_frazeologiczny–_cos_idzie_jak_po_grudzie_jak_z_kamienia_jak_k.html

**** „Atlas chmur” – David Mitchell

http://lubimyczytac.pl/ksiazka/155296/atlas–chmur

Nazwisko zapożyczone od jednego z bohaterów książki.