Rozdział 1

Rozdział 1

Wiedział od samego początku, że studia psychologiczne będą ciężkie. Doskonale zdawał sobie z tego sprawę, wybierając ten kierunek. Jednak rzeczywistość przerosła jego wyobrażenia. Miał dość tej pieprzonej masakry, jakim stało się jego życie. Westchnął z udręką i przeczesał jedną dłonią włosy, drugą nadal podpierając policzek. Nawet nie miał czasu ani chęci się ogolić! Wymiękł, chciał się poddać i doskonale zdawał sobie sprawę, dlaczego tak się dzieje. Podstawowy czynnik psychologiczny. Im bliżej końca, tym bardziej chce się zrezygnować z tego, czemu poświęca się czas. Zostały mu ostatnie trzy egzaminy. Tydzień nauki. A on robił wszystko, żeby się nie uczyć. Podniósł głowę i zerknął przez uchylone okno. Miał ochotę zapalić. Coraz częściej go do tego ciągnęło, chociaż nigdy nie miał papierosa w ustach. Całkiem możliwe, że chciał skosztować tego nałogu, którym rozkoszuje się trzy czwarte studentów i dlatego tak się zachowuje...

Miał ochotę odpocząć. Nie, on musiał odpocząć. Był po dwóch egzaminach i pięciu kolokwiach. Zawsze w tym okresie zastanawiał się, czemu wszyscy wykładowcy, a mówiąc dokładniej ćwiczeniowcy, zostawiają sprawdzanie wiedzy na sam koniec, kiedy nikt nie wie, w co ręce włożyć. Ponownie zerknął na swoje notatki, marszcząc z udręczeniem brwi. Od miesięcznego pochylania jego kręgosłup błagał o zmiłowanie pańskie. Dziwił się, że jego nadgarstki nie wysiadły w trakcie pisania na laptopie. A jeszcze dokładniej, można powiedzieć, że fascynował go fakt, iż jego prawa ręka jest jeszcze sprawna. O ile w robieniu pewnych notatek na laptopie funkcjonowały obie, tak do pisania ręcznego używał tylko jednej. Zapominając, że ma w ręce długopis podrapał się po czole.

– Cholera jasna! – Potarł przejechane przed chwilą miejsce, jednak nie wiedział, czy ślad rzeczywiście zszedł tak, jak tego by chciał.

Czasem zastanawiał się, czy ludzie prowadzący zajęcia na uczelniach mają jakieś sumienie. Materiał był tak obszerny, że wszyscy studenci opadali z sił. Każdy z nich miał półtorej miesiąca wycięte z życiorysu. Tak, nie raz słyszał, że chcąc coś osiągnąć, trzeba się napracować, jednak tak jak każdemu zdarzał mu się okres, gdzie najchętniej by tylko leżał, spał i odpoczywał. Po prostu miał serdecznie dość wysłuchiwania zmartwień znajomych, jak to mają ciężko na studiach, bo muszą się nauczyć trzydziestu stron na egzamin. Zawsze wtedy miał ochotę walić głową w ścianę i uświadamiać tych ludzi, że to wcale nie jest dużo. To nie jest takie ciężkie! Jako, że przed każdą sesją gromadził wszystkie materiały zaraz obok łóżka, zapraszając ludzi do siebie, z a w s z e musiał tłumaczyć osobom, które były u niego po raz pierwszy przed tak ciężkim okresem, że to nie jest materiał na pięć lat, tylko na ten semestr. Wierzyli mu dopiero wtedy, gdy pokazywał stosy kserówek z poprzednich egzaminów.

 Był przemęczony, rozdrażniony i nie wiedział już, co począć ze swymi emocjami. A mimo to, był usatysfakcjonowany swoim kierunkiem. Spełniał się i lubił to, czego się uczył. Miał tylko nadzieję, że uda mu się znaleźć pracę w zawodzie. Byłby wtedy zachwycony, przerażony, spełniony, a zarazem najszczęśliwszy na świecie

Po trzeciej sesji wszyscy jego znajomi wiedzieli już, że nie ma sensu zapraszać go na imprezy, bo i tak nic go nie oderwie od książek. Po zdanych egzaminach spotykali się jednak na wspólnym biesiadowaniu. Lilly, jego przyjaciółka już z czasów przedszkolnych, zawsze śmiała się z ich wspólnego znajomego, że na stronę tekstu, połowy nie potrafił zrozumieć. Kobieta jednak była na tyle złośliwa, że nie przyznała mu się do tego samego problemu. Było to dla nich zbyt zawiłe. Ruda studiowała finanse i rachunkowość, co dla niego było w pewnym sensie czarną magią. Orientował się w matematyce, umiał wyliczyć to, co potrzebował, jednak niektórych rzeczy nie potrafił przetworzyć na swoje. On musiał rozumieć materiał, natomiast ona niekoniecznie. I tym się różnili. Lilly potrafiła zapamiętać definicję słowo w słowo bez wkuwania jej na pamięć, on natomiast musiał ją przetworzyć na swój język użytkowy.

Zawsze zastanawiał go mechanizm działania plotek. Rozchodziły się szybciej, niż ciepłe bułeczki. Diabeł wcielony, jak Oliver lubił określać swoją przyjaciółkę, poinformowała ich wspólnych, bliższych znajomych, że w jego skromnym lokum odbędzie się parapetówka. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie dwa małe szczegóły. Była to druga parapetówka w tym samym mieszkaniu, a na dodatek kobieta poinformowała go o niej, pięć minut przed przyjściem gości, gdy przyniosła do jego domu cały stos jedzenia. W tamtej chwili był bliski mordu. Powstrzymał go dzwonek do drzwi, oznajmiający przyjście gości. Spotykali się na tyle często w swoim małym gronie, że lubili się z siebie pośmiać i podenerwować nawzajem, bez obrażania. Nie mając na to czasu, nie zdążył uprzątnąć materiałów, zalegających na stole. Jedyną metodą było przeciągnięcie ręką i zrzucenie wszystkiego do pojemnika na papiery.

            Oliver, trzymał się myśli, że taki rodzaj poświęcenia jest tego wart. Nie chciał wiedzieć, co przeżywają studenci medycyny. Oni to dopiero mieli hardcore. Potarł zmęczony oczy. Nie miał czasu na odpoczynek, nie mówiąc już o wychodzeniu z domu. Chociaż i tak uczył się rozważnie. Nie zarywał nocy, starał się spać jak najdłużej, by wypocząć, a jednak nastąpiło u niego przysłowiowe zmęczenie materiału. W tym przypadku jego samego. Zawsze ułatwiał sobie naukę, rozdzielając materiał na poszczególne przedmioty zdawane w danym tygodniu, a do tego całość dzielił na dostępne mu dni. Plusami owej sytuacji było to, że przede wszystkim nie nudził się przedmiotem. Robił także przerwę co godzinę lub dwie, gdy kończył czytać zadany rozdział. Nie zdawał sobie sprawy z tego, że przy intensywnym myśleniu, czy to nad jakimś problemem, czy to nad nauką prawie zawsze drapał się po nosie lub też trzymał mocno swoje włosy.

            Od dawna cieszył się, że jego przyjaciółka ma klucze do jego domostwa z tego względu, że zdarzało mu się nie słyszeć dzwonka do drzwi. Nie jego winą było to, że podczas nauki wyłączał się na wszelkie inne odgłosy. Jego rodzice zawsze się denerwowali, gdy przez długi czas nie mogli się do niego dodzwonić, a to tylko z powodu tego małego głupstwa. W końcu stwierdzili, że nie ma to sensu i wysyłali mu wiadomości tekstowe, by odczytał je, gdy skończy robić to, co robił.

            Usłyszał dzwonek do drzwi.

– Hej kurduplu. Co tak siedzisz w domu? Chodź, idziemy na kawę. – Nim zdążył otworzyć drzwi na oścież, jego przyjaciółka – Lilly – była u niego w pokoju. Westchnął cierpiętniczo. Ta cholera nawiedzała go codziennie, z tym samym tekstem. Zresztą on odpowiadał zawsze w tym samym stylu.

– A jak myślisz? Po co kupiłem sobie ekspres do parzenia najlepszej na świecie kawy? Nie będę przepłacał. – Uśmiech rozświetlił jego twarz. Nie jedna osoba stwierdziła, że byliby doskonałą parą, a oni zawsze reagowali jak przedszkolaki - udawali wymioty. Często na ulicy patrzono wtedy na nich, jakby zaszkodziły im aktualne warunki atmosferyczne.

– Kotenieńku, nie da się na wszystkim oszczędzać. Dobrze o tym wiesz. – Blask z jej wyszczerzonych zębów potrafił człowieka oślepić. Przewrócił sfrustrowany oczami.

– Wiem, że nie da się na wszystkim oszczędzać, ale to nie ty płacisz ponad siedem tysi za rok. A poza tym, wywalili mnie z pracy za to, że poszedłem na kolokwium, a nie do niej, chociaż im to zgłaszałem. Jestem w sytuacji kryzysowej. Muszę oszczędzać, chociaż może mi się to nie podobać. Pyszną kawę mogę sobie zrobić w domu. To jak, chcesz? W końcu i tak za nią płacisz. – Nie, to nie jest tak, jak myślicie. Lilly wiedząc, że będzie do niego wpadać na kawę codziennie, sama z siebie kupiła paczkę droższych, ale lepszych ziaren kawy. W ten sposób dziękowała za jej przygotowanie. Nie musiała tego robić, ale jak najbardziej chciała.

– Skoro masz aż tak źle, czemu kupiłeś to cacuszko miesiąc temu? – Gdyby ktoś ich posłuchał, stwierdziłby, że zachowują się jak stare, dobre małżeństwo, ewentualnie rodzeństwo.

– Pomyślmy… Nie wiedziałem, że dostanę popołudniówkę i termin kolokwium w jednym czasie? Gdybym miał o tym pojęcie, moje finanse ulokowałbym gdzie indziej.

– Czemu ci nie wierzę? – Śmiech dziewczyny rozniósł się po malutkiej kuchni. Miała rację, uwielbiał kawę, więc wolał wydać pieniądze na ekspres, ziarna i mleko. Pychotka.

– Masz rację. Nie widzę już życia bez tego cudownego urządzenia.

– Nie dziwię ci się. W końcu codziennie wpadam tu tylko po to, by się napić z tobą tego smakołyku.

– No wiesz, co? Jak mogłaś? Ja myślałem, że przychodzisz do mnie, bo lubisz spędzać ze mną czas, kochasz mnie, a ty, co? Niewdzięcznico jedna! Ja ci napój bogów serwuje, a ty gardzisz moim towarzystwem. – Głośny śmiech rozniósł się po pomieszczeniu. Nie ich winą było to, że praktycznie tylko w ten sposób potrafili się porozumiewać.

– Nie gniewaj się na mnie. Nic nie poradzę na to, że jestem szczera. – Na to wyznanie oboje roześmiali się jeszcze raz. Takie sytuacje towarzyszyły im prawie cały czas. Jak to między przyjaciółmi bywa, tylko oni wiedzieli, o co im chodzi. W końcu, niecodziennie spławia się faceta, stwierdzeniem, że mówi się prawdę i tylko prawdę. Nie jej wina, że chciał, by kłamała w różnych sprawach. To nie było dla niej.

– Jak sesja? – To pytanie musiało paść z jego ust. Niby miał tygodniowy zakaz mówienia o egzaminach, kolokwiach, zaliczeniach i wszelkich innych pierdołach, ale nie umiał się powstrzymać. To było silniejsze od niego. Zresztą, kobieta spodziewała się tego po nim, doskonale znając jego osobowość.

– Ty znowu o tym? Wyjątkowo zgrywamy się z terminami. Przynajmniej rozłożyli nam to tak, że najtrudniejszy mamy jako pierwszy, a później dwa lżejsze.

– Też bym chciał mieć trzy, ale los pokarał mnie pięcioma testami. Umrę. – Długi jęk wydostał się z jego ust. – W razie śmierci, zażalenia proszę składać na ręce dziekana, bądź też rektora. Jak wolisz. – Grymas na ustach przyjaciółki jakoś go nie zdziwił.

 – Nie umrzesz, bo w zaświatach zrobię ci takie paranormal acitvity, że będziesz chciał od razu wrócić na ziemię i staniesz się zombie.

– Ej! Z tego, co wiem, to ja będę ci mógł zrobić teksańską masakrę piłą mechaniczną, a ty mnie nie. Jak niby chciałabyś to zrobić?

– Gdzie diabeł nie może, tam babę pośle. Zapomniałeś? Jestem zdolna do wszystkiego. Muahaha. – Oliver naprawdę miał ochotę uderzyć swoją przyjaciółkę w ten jej przeklęty czerep. Zawsze chciała mieć ostatnie słowo.

– Nie unikaj tematu. Wiem, po co przyszłaś. O co znowu poszło? – Lilly miała bardzo zaborczego partnera. Nikt nie mógł zrozumieć, jakim cudem z nim wytrzymuje. Jego zakazy i nakazy zakreślały coraz szersze kręgi. Zaczynało się powoli, niewinnie. A jednak, wszystko rozrosło się do takich rozmiarów, że nawet jej przyjaciele wymiękli. Ostatnim razem oskarżył dziewczynę o zdradę z Oliverem.

– Skończyłam z nim. Nie jestem dziwką, która puszcza się z każdym facetem, na którego spojrzała, bądź, który na nią zerknął. No proszę cię. – Przeciągnęła uparcie wyrazy. – To wszystko zaczęło się wypalać. Czemu przysłowia nie mówią całej prawdy? Od nienawiści do miłości jeden krok. Ale to działa także w drugą stronę. Mam go serdecznie dość. To musiało się skończyć. – Mężczyzna nie mógł zareagować inaczej, niż lekkim uśmiechem, a następnie przytuleniem przyjaciółki w geście pocieszenia.

Jej lekko zmarszczone brwi, powiedziały mu, ze nadal zastanawia się, czemu była z takim dupkiem. Najchętniej to by facetowi przypierdolił, ale młoda kobieta stwierdziła, że wie, co robi i nie życzy sobie, żeby się wtrącał. To wtedy, chyba pierwszy raz od wieku nastoletniego, pokłócili się i obrazili na miesiąc. W tym wypadku, to Oliver wyciągnął rękę na zgodę. Kupił wtedy ręcznie zbierany bukiet od jakiejś staruszki, sprzedającej pod sklepem zoologicznym.

– Co chcesz, żebym powiedział? Że mi przykro? Czy też, że jestem z tego powodu szczęśliwy? Co cię bardziej satysfakcjonuje? – Doskonale zdawał sobie sprawę z charakteru i poglądów przyjaciółki. Wolał, więc powiedzieć to, co rzeczywiście uważał. Nastawiał się na krzyk, płacz, zgrzytanie zębów. Nie przypuszczał, że jedyną reakcją, jaką otrzyma będzie westchnięcie i głośny śmiech. – Zwariowałaś?

– Nie, nie upadłam na głowę. To było do przewidzenia. Chyba… Testowałam swoją cierpliwość. To był mój mały eksperyment. Specyficzny, w pewnych momentach poniżający. To prawda. Ale chyba chciałam się przekonać. Nie mam zamiaru do niego wracać. Moja miłostka wypaliła się trzy miesiące temu. Jak chcesz, to dam ci do skserowania moje dzienniki. Ha. Pozwalam ci nawet opisać mój przypadek w pracy magisterskiej. – Oliverowi opadła szczęka.

Czy ona sobie jaja robiła? Wiedział, że Lilly ma coś z głową, ale nie przypuszczał, że jest tak źle. On sam nigdy by się na coś takiego nie zdecydował. A nawet jeśli, wytrzymałby góra kilka dni, a nie trzy, pieprzone miesiące. Czas nauczyć się diagnozy psychologicznej i stwierdzić istniejące zaburzenia u swojej najlepszej przyjaciółki. Ona chyba zwariowała!

– Czyś ty zwariowała? – Nawet nie miał świadomości, że podniósł głos, a z nerwów stał się on trochę piskliwy. Kurwa, był po mutacji, takie coś nie powinno mu się już zdarzać. – Masz gorączkę? – Dotknął dłonią jej czoła. – A może ostatnio walnęłaś o coś mocno głową, o ziemię? Czy ciebie, do jasnej cholery, popierdoliło? – Sam skrzywił się na ten wrzask, ale trudno. Należało jej się. A on się o nią tak cholernie martwił! A Lilly robiła tylko powalony eksperyment! Nagle opadły mu wszystkie siły. Poczuł się bardziej wyczerpany, niż po dwóch dniach nauki. – Dobrze się czujesz?

– Nawet bardzo. – Białe zęby lśniły w uśmiechu. – Nie moja wina, że jestem bardziej powalona od ciebie. Facet ma pecha. Nie kocham go, ale na szczęście od pewnego czasu z nim nie spałam. – Po zapewnieniu kobiety, jego napięte do tej pory mięśnie rozluźniły się znacząco.

Nie rozumiał jej, ale wyjątkowo nie starał się tego robić. Przypadek klienta skazanego na niepowodzenie. Mimo otrzymanych informacji, Oliver nie stracił dobrego humoru. Nie raz przekonał się, że gdy jego przyjaciółka uważa, że coś nie jest warte poświęcenia uwagi, rzeczywiście tak było. Fakt, faktem, często się w tej opinii myliła, ale tym razem chciał jej uwierzyć. Po kolejnej dość długiej chwili siedli razem na małej kanapie i zaczęli oglądać film dla rozluźnienia. Nie ma to jak sesja. Samoutrudnianie* jest rzeczą pierwszorzędną i rewelacyjną. Wszyscy studenci kochają sobie utrudniać naukę.

***

Oliver wracał zmęczony z egzaminu. Wyjątkowo odbył się on dość późnym, niedzielnym popołudniem. Zazwyczaj egzaminy kończyły się o godzinie piętnastej, jednak ze względu na wykładowcę, został on z góry ustalony na siedemnastą trzydzieści. Nie od dzisiaj wiadomo, że nauczyciele akademiccy prowadzą zajęcia na różnych uczelniach, a pani profesor, która wykładała psychologię zdrowia, musiała do nich dojechać z oddalonej o dwieście kilometrów miejscowości, gdzie także przeprowadzała w godzinach dopołudniowych zaliczenia...

Jego uczelnia była na jakimś totalnym zadupiu, gdzie autobusy kursowały raz na pół godziny. A znając jego cudowne szczęście… Oczywiście, spóźnił się MINUTĘ na ten właściwy. Cholera! Musiał się teraz przejść pół godziny. Teoretycznie mógł siedzieć i czekać na zmiłowanie pańskie, jednak było ciepło, słonecznie, a lekki wietrzyk dodawał wszystkiemu uroku. Jego nogi poruszały się niespiesznie. Nie miał na nic siły. Nie wysypiał się, nie dojadał, uczył się całymi dniami. Był zmarnowany, blady i schudł chyba trzy kilo przez trochę ponad tydzień. Nie jego winą było to, że w trakcie nauki zapominał zjeść cokolwiek. Stale towarzysząca mu butelka wody zastępowała pożywienie. Może dlatego czuł się tak, a nie inaczej. Co mu z długich nóg, skoro jego kroki można by porównać do tych stawianych przez pięciolatków. Był fizycznie i psychicznie wyczerpany. Jedyną rzeczą, o jakiej marzył, to kąpiel i ciepłe łóżko. O ile nie zaśnie od razu, to może przygotuje coś do jedzenia. Plan doskonały. Raj na ziemi. Tylko takie określenia przychodziły mu do głowy.

            Po przejściu połowy drogi mógłby wsiąść w autobus. Los bywa przewrotny, można wręcz powiedzieć złośliwy. Gdy Oliver zobaczył, że spóźnił się trzy minuty, miał ochotę się zastrzelić. Eden oddalał się od niego o kolejne piętnaście minut. Wiedział, że najlepiej mu będzie wejść w jedną z mniejszych ulic. Przejdzie między blokami, na przestrzał, a jego droga skróci się o bezcenne pięć minut. Jego zaspany umysł nie funkcjonował zbyt dobrze. Coraz wolniej kojarzył fakty, chociaż nadal próbował powtarzać w głowie materiał na przyszłotygodniowy egzamin. Zawsze w ten sposób najwięcej zapamiętywał. Poświęcał trzydzieści minut, a po pewnym czasie pamiętał prawie wszystko, co chciał. W sumie ta odrobina samodyscypliny pomagała mu skupić się na najważniejszych zagadnieniach z poszczególnego dnia nauki, a to z kolei pozwalało mu zapamiętać na przyszłość większą ilość materiału. Jego mama zawsze się śmiała, że jest jakimś pokręconym humanistą. Orientował się zarówno w sferze stricte humanistycznej, ale zarazem lubił też przedmioty ścisłe, takie jak matematyka, czy biologia. Nie raz słyszał określenie, że wszyscy określają się humanistami, bo nie lubili matematyki. Fakt, każda dziedzina nauki ma takie sfery, do których nie pała się sympatią. Oliver jednak nie lubił aż tak uogólniać. Lubił myśleć o sobie jak o humaniście z doby renesansu. Nie chodziło mu wtedy o megalomanię, tylko o postrzeganie pojęcia. Nie zgadzał się z ideą rozprzestrzenioną w społeczeństwie. Od jednego stwierdzenia do drugiego, jego myśli uciekły w zupełnie innym kierunku. Był dziesięć metrów przed skrzyżowaniem, gdy nagle…

* w psychologii mechanizm obronny, polegający na przewidywaniu niepowodzenia i jednoczesnym przygotowywaniu takich jego wyjaśnień, które minimalizują brak zdolności jako jego możliwą przyczynę.   Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Samoutrudnianie